ΚατηγορίαΠρόσωπα

«Κατανοώ πως πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια, υπάρχει μία ανώτερη δύναμη που μας καθοδηγεί. Με μελλοντικά σχέδια την εμπειρία και τη γνώση, ο μοναδικός τρόπος για να προγνώσουμε το μέλλον μας είναι να το φτιάξουμε!!!»

Έχοντας βάλει από παιδί τον αθλητισμό στη ζωή της, ήταν αναμενόμενη η εμπλοκή της με τη φυσικοθεραπεία. Η πάντα χαμογελαστή Δανάη Θανοπούλου, διαθέτοντας ευγένεια ψυχής, τεράστια αποθέματα αγάπης για τα ζώα αλλά και πολλές ευαισθησίες, παρακολουθώντας, κάνοντας την πρακτική της στο Animal Medical Center της Νέας Υόρκης, μέσω του Physio4paws σήμερα, προσφέρει λύσεις θεραπείας και αποκατάστασης στα κατοικίδια χρησιμοποιώντας φυσικά μέσα μέσω μιας επαφής μαζί τους άμεσης και διαδραστικής και χαρίζοντας τους μέρες ευζωίας!

Σπουδαία εικονογράφος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, συναισθηματικά τόσο γενναιόδωρη, από μικρή διαβαίνει μια μεγάλη πόρτα! Αυτήν της φαντασίας! Να χαράζει φωτεινούς δρόμους! Γεμάτη ήθος και παιδεία να ντύνει με χρώματα και μαγικές εικόνες παραμύθια και να «ταξιδεύει» μαζί τους σε όλα τα σχολεία! Σημαντικό χαρακτηριστικό της που έχει «σημαδέψει» τόσο θετικά τη ζωή της η τεράστια αγάπη της για τα ζώα και η ευαισθησία της για τα φιλοζωικά δρώμενα της χώρας!

Μεγάλωσα την δεκαετία του ‘50 σε μια γειτονιά της Αθήνας, με μονοκατοικίες, αυλές και κήπους γεμάτες με λουλούδια.
Πολλά σπίτια είχαν σκύλο ή σκύλους κι ακόμα περισσότερα είχαν γάτες.
Γάτες σπιτικές, κεραμιδόγατες, αδέσποτες.
Γάτες άσπρες, μαύρες, πολύχρωμες με επικρατέστερες τις τιγρέ, αλώνιζαν σε κήπους και σε δρόμους ανενόχλητες, αφού τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μετρούνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού και τα διερχόμενα περνούσαν με συχνότητα κομήτη.

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να θεωρώ, τελείως αυτονόητο, ότι τα ζώα ήταν άτομα που έπρεπε να χαιρετήσω, να προσεγγίσω και να επικοινωνήσω, να γνωριστούμε δηλαδή καλύτερα, όπως και με τους ανθρώπους, αλλά πρέπει να ήμουν κάτω των 2 ετών. Ποτέ δεν «έγραψε» μέσα μου η πληροφορία κάποιων μεγαλυτέρων ότι «είναι βρώμικα» ή ότι «θα αρρωστήσω» αν τα πιάνω. Άγγιζα όποιο από αυτά μου το επέτρεπε. Τα τάιζα αν μπορούσα, τα έπαιζα και καμιά φορά, αν το απαιτούσε η περίσταση, έκανα και τις κηδείες τους (έντομα, ποντικάκια, πουλιά κτλ.)