Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι τις λέξεις, αφού πρώτα τις νιώσεις, που θα τα μεταφέρουν. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού δύο νέες γυναίκες, μια ψυχοθεραπεύτρια που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το πρώτο της βιβλίο που αφορά τα ζώα και μια εκπαιδευτικός και συγγραφέας η Κλαίρη Θεοδώρου, γνωστή για τη μεγάλη αγάπη της στα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με τα πολυαγαπημένα τους ζώα!
«Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε όλα τα ζώα ως ισότιμα με μας»
Νομίζω ότι γεννήθηκα με την αγάπη για τα ζώα καταγεγραμμένη στο DNA μου. Μια αγάπη που ξεπερνούσε κάθε όριο, κάθε προηγούμενο και μου έδινε τη δύναμη να κάνω ανέκαθεν ό, τι περνούσε από το χέρι μου για όποιο ζώο με είχε ανάγκη.
Γελάμε ακόμα με τη μαμά μου, όταν θυμόμαστε ένα περιστατικό από τα παλιά. Πρέπει να ήμουν γύρω στα εννιά και μέναμε στην Πεύκη που ακόμα τότε ήταν γεμάτη χωράφια και αλάνες. Επιστρέφοντας από το σχολείο είδα σε ένα χωράφι κοντά στο σπίτι έναν γάιδαρο με ένα μακρύ σκοινί στον λαιμό και καθώς δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ, θεώρησα αμέσως πως το ζώο ήταν μόνο και εγκαταλελειμμένο και πως ήταν καθήκον μου να το βοηθήσω. Πλησίασα το γαϊδουράκι, του είπα τα απαραίτητα γλυκόλογα, χάιδεψα τρυφερά το σβέρκο του και πήρα αποφασιστικά το σκοινί στο χέρι. Για κάποιο περίεργο λόγο ο γάιδαρος με ακολούθησε. Δεν έφερε μάλιστα καμία αντίρρηση ούτε καν όταν τον τράβηξα απαλά μέσα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Ήταν χειμώνας, είχε κρύο και είχα σκεφτεί, βλέπετε, πως το ζώο θα κρύωνε έξω. Ανέβηκα δύο δύο τα σκαλιά ως το διαμέρισμά μας και με το που μπήκα μέσα, ξεκίνησα τον χαιρετισμό μου με τη φράση που η μαμά μου έτρεμε όσο καμία άλλη:
«Μαμά, μαμά, βρήκα στον δρόμο ένα κακόμοιρο ζωάκι και το έφερα…»
«Έλεος, Κλαίρη! Δεν αντέχω άλλα σκυλιά και γατιά…», μου απάντησε εκείνη κουρασμένα, γιατί η αλήθεια είναι πως το σπίτι μας έμοιαζε εδώ και καιρό με ζωολογικό κήπο από όλα τα ζώα που είχα μαζέψει.
«Μα δεν είναι ούτε σκύλος ούτε γάτα…», αποκρίθηκα χαμογελώντας πονηρά και μονάχα τότε παρατήρησε η μαμά μου πως όντως δεν κρατούσα τίποτα τέτοιο στα χέρια μου.
«Και τι είναι…;», ρώτησε με τη φωνή της στα όρια του πανικού.
Την πήρα από το χέρι και την ανάγκασα να με ακολουθήσει κάτω στην είσοδο. Και ο πανικός της μετατράπηκε αυτόματα σε υστερία. Οι φωνές της σήκωσαν στο πόδι όλη την πολυκατοικία και αν για κάτι ήταν σύμφωνοι άπαντες πλέον, αυτό ήταν πως όφειλα να πάρω τον γάιδαρο και να τον πάω πίσω εκεί που τον βρήκα. Κανείς δεν έδωσε σημασία στα αναφιλητά μου, κανείς δεν θέλησε να ακούσει τα επιχειρήματά μου. Πως το ζώο ήταν δηλαδή μόνο μέσα στο κρύο και πως κανείς δεν θα το φρόντιζε, αν δεν το κάναμε εμείς.
Κανείς δεν με συμμερίστηκε εκτός από αυτόν τον γλυκύτατο, μικρόσωμο γαϊδουράκο που σαν να αντιλήφθηκε τη στεναχώρια μου, αποφάσισε εκείνη την ώρα να «μουλαρώσει» και να μην επιτρέψει σε κανέναν τους να τον μετακινήσει.
Τζάμπα προσπαθούσαν όλοι τους επί ώρα να τον δελεάσουν να βγει έξω, τζάμπα δοκίμασαν να τον τραβήξουν και από το σκοινί. Ο γάιδαρος δεν κουνιόταν ρούπι. Παρενέβη εντέλει ο περιπτεράς της γειτονιάς που ήξερε σε ποιον ανήκε το ζώο-τον είχαν χάσει σύμφωνα πάντα με τον ίδιο- κι έτσι λίγη ώρα αργότερα ήρθε και τον πήρε ο ιδιοκτήτης του υπό το απόλυτα αυστηρό και επικριτικό μου βλέμμα. Γιατί τι σόι ιδιοκτήτης ήταν αυτός που δεν πρόσεχε το ζώο του να μη χαθεί και το άφηνε μόνο και απροστάτευτο μέσα στο κρύο;
Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και στην πάροδο αυτών των ετών έχω συνδράμει πολλά ζώα. Ζώα χτυπημένα, κακοποιημένα, εγκαταλελειμμένα, άρρωστα, μόνα. Δεν είναι όλες οι προσπάθειες πετυχημένες. Αυτές οι ιστορίες δεν έχουν πάντα happy end και οι «δράκοι» και τα «τέρατα» που πρωταγωνιστούν, είναι δυστυχώς τα πιο τρομαχτικά απ’ όλα. Παρόλα αυτά, το συναίσθημα κάθε φορά που καταφέρνεις να σώσεις τη ζωή σε ένα και μόνο βασανισμένο πλάσμα, κάθε φορά που το βλέπεις να ζει ευτυχισμένο και όπως του αξίζει μαζί με τους δικούς του πλέον ανθρώπους, αξίζει όλες τις κακουχίες, όλες τις απογοητεύσεις, όλη τη φρίκη, τον πόνο και τον θάνατο που αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις.
…το συναίσθημα κάθε φορά που καταφέρνεις να σώσεις τη ζωή σε ένα και μόνο βασανισμένο πλάσμα αξίζει όλο τον πόνο που αναγκάζεσαι πολλές φορές να ζήσεις
Στις φωτογραφίες η Βέντι μου. Η ημίαιμη σκυλίτσα μου που υιοθέτησα πριν από τέσσερα χρόνια. Η Βέντι ήταν τυχερή. Αγοράστηκε από εθελοντή για το ποσό των είκοσι ευρώ (εξού και το Venti) από άτομο που την πουλούσε ως άγριο πιτ μπουλ. Ήταν περίπου έξι μηνών, δαγκωμένη, χτυπημένη και τρομαγμένη όσο δεν παίρνει. Την ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, ήδη από τη φωτογραφία της αγγελίας της για υιοθεσία. Και όταν τη γνώρισα, το ένστικτό μου επιβεβαιώθηκε: είναι το πιο γλυκό, τρυφερό και χαδιάρικο ζώο που υπάρχει, ενώ τα πάει εξαιρετικά και με όλα τα άλλα σκυλάκια μας. Από τότε είμαστε αχώριστες και η Βέντι είναι ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας. Όπως πρέπει. Όπως αρμόζει σε κάθε ζώο.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κλαίρη Θεοδώρου γεννήθηκε στην Ελλάδα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Γερμανία. Ζει στην Αθήνα με τον άντρα της και τα σκυλιά τους και λατρεύει τα ταξίδια. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική Ξένων Γλωσσών και την Εκπαιδευτική Αξιολόγηση. Επίσης έχει σπουδάσει φωτογραφία κι έχει εργαστεί ως φωτογράφος και συντάκτρια σε ελληνικά περιοδικά. Σήμερα εργάζεται σε σχολεία της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι συγγραφέας, ενώ παράλληλα ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία, συμμετέχοντας σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
