Ο Γιώργος Κοψιδάς, δεν είναι μόνο ένας αγαπημένος ηθοποιός και μια σημαντική και αναγνωρίσιμη προσωπικότητα στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, κρύβεται ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και αφοσιωμένος ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων. Με τη φωνή του, με τις πράξεις του, μα κυρίως με τον τρόπο ζωής του που βασίζεται στην ηθική και στην ενσυναίσθηση, ο Γιώργος έχει καταφέρει να ευαισθητοποιήσει το κοινό σε σημαντικά ζητήματα, όπως η υιοθεσία αδέσποτων ζώων, η ηθική μεταχείριση των ζώων, ο σεβασμός στο περιβάλλον και ο βιγκανισμός. Σε αυτή τη συνέντευξη, συνομιλήσαμε μαζί του για να ανακαλύψουμε την αγάπη του για τα ζώα που ξεκίνησε από την παιδική του ηλικία και το πάθος του για έναν κόσμο πιο δίκαιο για όλα τα πλάσματα.
Συνέντευη στην Κατερίνα Παπαποστόλου
Τι είναι η φιλοζωία για εσάς και ποιο ήταν το κίνητρο που σας οδήγησε να αγαπήσετε τόσο πολύ τα ζώα; Ξεκίνησε από την παιδική ηλικία;
Η φιλοζωία για μένα είναι ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Είναι επανασύνδεση με τη φύση μας. Δε νομίζω ότι χρειάζεται κίνητρο για να αγαπήσει κάποιος τα ζώα…χρειάζεται απλά συνειδητοποίηση του μεγαλείου και της μαγείας τους. Τα ζώα είναι σαν εμάς, είναι συναισθανόμενα πλάσματα, νιώθουν συναισθήματα όπως εμείς, μπορούν να δώσουν και να πάρουν αγάπη και έχουν όλα το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερα τη ζωή τους. Μοιραζόμαστε τον πλανήτη μαζί τους και δεν είναι ιδιοκτησία μας, είναι ψυχές όπως εμείς! Νομίζω ότι όλοι στην παιδική μας ηλικία έχουμε μεγαλύτερη σύνδεση με τα ζώα, γιατί νιώθουμε ότι είναι φίλοι μας και τα αγαπάμε με αγνότητα και αθωότητα. Μεγαλώνοντας βέβαια εκπαιδευόμαστε κάποια να συνεχίζουμε να τα αγαπάμε και να τα προστατεύουμε και κάποια άλλα να τα κακοποιούμε και να τα τρώμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα το ίδιο.
Τι είναι για εσάς ο vegan τρόπος ζωής και ποιο ήταν το ερέθισμα για να τον ακολουθήσετε;
Αν μπορώ να δώσω έναν ορισμό είναι ένας τρόπος ζωής ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή χρήσης, κακοποίησης ή εκμετάλλευσης οποιουδήποτε ζωντανού πλάσματος είτε για τη διατροφή μας, είτε για την ένδυση μας είτε για τη διασκέδαση μας. Άλλωστε δεν τα χρειαζόμαστε για διατροφή γιατί η βιολογία μας είναι φρούτοφυτοκαρποφαγική και όχι σαρκοφαγική, οπότε όλος αυτός ο βασανισμός γίνεται χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Επίσης υπάρχουν άπειρα υλικά για να ντύσουμε τα σώματά μας από το χρησιμοποιούμε το δέρμα των ζώων. Τέλος, νομίζω ότι ήρθε πλέον η ώρα να σταματήσουμε να διασκεδάζουμε βλέποντας φυλακισμένα και δυστυχισμένα ζώα και να κλείσουν οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία – δελφινάρια. Όπως επίσης και να σταματήσουν τα πειράματα πάνω σε ζώα! Ας τα αφήσουμε ελεύθερα να ζήσουν τη ζωή τους. Εγώ πριν από 11 περίπου χρόνια ξεκίνησα να βλέπω κάποια ντοκιμαντέρ για το τι συμβαίνει στη βιομηχανία κρέατος και γαλακτοκομικών, έπαθα ένα τεράστιο σοκ και αποφάσισα να τα κόψω όλα.
Οπότε το κίνητρό μου ήταν καθαρά και μόνο ηθικό. Στην πορεία ανακάλυψα πόσο καλό κάνω στην υγεία μου αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος ως vegan. Υπάρχει τεράστια πληροφορία στο internet και θα πρότεινα σε όσους θέλουν να το ψάξουν λίγο, γιατί έχει τεράστιο ενδιαφέρον!
Παρακολουθώντας σας κανείς τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει πως έχετε μια συνεχόμενη ακτιβιστική δράση υπέρ των ζώων αλλά και της προστασίας του περιβάλλοντος. Έχετε δει αλλαγές στις αντιλήψεις των ανθρώπων όλα αυτά τα χρόνια;
Η αλήθεια είναι ότι βλέπω όλο και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση και αλλαγή στις αντιλήψεις αρκετών ανθρώπων. Είναι πιο εξοικειωμένοι και πιο ανοιχτοί να ακούσουν σε σχέση με παλαιότερα. Μου δίνει μεγάλη χαρά όταν γνωρίζω παιδιά 16-17-18-20 χρονών που είναι πραγματικά συνειδητοποιημένα για ποιον λόγο είναι vegan. Βλέπω λίγο πιο ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση και ευαισθησία. Βέβαια έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και θα πρέπει να μπει στην παιδεία μας η φιλοζωία όπως και να θεσπιστούν κάποιοι νόμοι για τα δικαιώματα των ζώων!
Τα τελευταία χρόνια ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές των καλλιτεχνών υπέρ των ζώων. Θεωρείτε πως είναι σημαντική η δημόσια τοποθέτησή τους για να αποτελέσουν ίσως ένα κίνητρο να τους ακολουθήσουν και άλλοι;
Είναι στην ανθρώπινη φύση να επηρεαζόμαστε και να εμπνεόμαστε από ανθρώπους που θαυμάζουμε, οπότε θεωρώ είναι πάρα πολύ σημαντικό, όσοι έχουν την αναγνωρισιμότητα λόγω επαγγέλματος και το βήμα, να μεταδίδουν όσο μπορούν το μήνυμα. Άλλωστε είναι ένα θετικό μήνυμα, πρώτα απ’ όλα για τα ζώα, για τη διάσωση του πλανήτη αλλά και τη βελτίωση της υγείας μας. Προσωπικά στα 11 χρόνια που είμαι vegan έχω λάβει δεκάδες ευχαριστήρια μηνύματα από ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από τον τρόπο ζωής μου, ή διάβασαν μια συνέντευξή μου ή συζητήσαμε κατ’ ιδίαν και πήραν την απόφαση να αλλάξουν την ζωή τους! Και μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος…αλλάζοντας τον εαυτό μας.
Συμβιώνετε αρκετά χρόνια με γάτες. Ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό σε αυτά τα ζώα που σας οδηγεί να τις επιλέγετε;
Βασικά δεν επιλέγεις τις γάτες, εκείνες σε επιλέγουν. Οι γάτες είναι μαγικά πλάσματα, δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχαία Αίγυπτο τις λάτρευαν σαν θεές! Μας κάνουν θεραπεία, οι συχνότητες που εκπέμπει το γουργουρητό τους είναι άκρως θεραπευτικές και συνήθως πηγαίνουν και κάθονται μόνες τους, διαισθητικά, στο σημείο που έχεις κάποιο πόνο. Σε χαλαρώνουν, σου ρίχνουν τους παλμούς και σου διώχνουν κάθε άγχος. Επίσης έχουν πολύ ισχυρό μαγνητικό πεδίο και καθαρίζουν τον χώρο από αρνητικές ενέργειες. (Αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο). Κατά τα άλλα είναι πεντακάθαρες, παιχνιδιάρες, τρυφερές και ανεξάρτητες. Έχουν απίστευτη χάρη και ομορφιά. Είναι ευλογία να ζεις με γάτες.
Θα θέλατε να μοιραστείτε με λίγα λόγια τις ιστορίες των ζώων με τα οποία ζείτε στο σπίτι;
Και τις τρεις γατούλες μου τις έχω σώσει από τον δρόμο. Ήταν 4 αλλά η μία, η Λούμπα, μας άφησε πριν ενάμιση χρόνο. Την πρώτη, τη Χάρλεϊ τη βρήκαμε νεογέννητη, με τον ομφάλιο λώρο ακόμα μαζί με τα 3 αδερφάκια της. Τη μαμά τους την είχε χτυπήσει αυτοκίνητο. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε αλλά μόνο η Χάρλεϊ επέζησε και επειδή είχαμε δεθεί πολύ, την κράτησα σπίτι. Μετά, όταν ήταν περίπου 3 μηνών ήρθε και η Χούβερ. Ήταν μία πανέμορφη τρίχρωμη ταρταρουγίτσα, πολύ αδύνατη και υποσιτισμένη που έτρωγε τα πάντα. Τα πήγαν πολύ καλά οι δύο τους οπότε έμεινε και αυτή στο σπίτι για να κάνουν παρέα. Μετά βρήκαμε τη Λούμπα, μια πορτοκάλι τεράστια γάτα, γύρω στα 9 κιλά με πολλά προβλήματα υγείας, κάναμε αγώνα και καταφέραμε να τα ξεπεράσει. Έμεινε 5 χρόνια μαζί μας μέχρι που έφυγε από καρκίνο. Κάποια στιγμή βέβαια εμφανίστηκε και η Χόλι, ένα ασπρόμαυρο κουκλάκι. Έκλαιγε κοντά στο σπίτι μου, την πήρα, τη φρόντισα και ερωτευθήκαμε οπότε ήρθε και αυτή στο σπίτι. Όλα αυτά τα χρόνια έχω σώσει δεκάδες γατάκια τα οποία τα φροντίζω, τα πηγαίνω στον γιατρό, τα στειρώνω, τους έχω σπιτάκια και ταΐστρες έξω στην αυλή, αλλά ζουν έξω. Γι’ αυτό λέω ότι οι γάτες που μένουμε μαζί με διάλεξαν και με κάποιο μαγικό τρόπο «απαίτησαν» να μείνουμε μαζί!
Όσες φορές έχετε προσκληθεί να συμμετέχετε σε δημόσιες δράσεις που υπερασπίζονται τα ζώα βρεθήκατε εκεί δίχως δεύτερη σκέψη. Αν έπρεπε να κλείσετε σε μια σύντομη φράση το μήνυμα αυτών των εκδηλώσεων ποιο θα ήταν αυτό;
Το μήνυμα ουσιαστικά είναι το να μπούμε στη θέση των ζώων και να συνειδητοποιήσουμε τι τους κάνουμε! Να καταλάβουμε ότι δεν είναι πράγματα, δεν είναι εμπορεύματα, δεν είναι εδώ ΓΙΑ εμάς, είναι εδώ ΜΕ εμάς! Είναι χρέος μας να τα προστατεύουμε και να φροντίζουμε την ευζωία τους. Άλλωστε ο πολιτισμός ενός έθνους φαίνεται από τον τρόπο που μεταχειρίζεται τα ζώα!
Ποιοι πιστεύετε πως είναι οι σημαντικότεροι λόγοι που εγκαταλείπει κάποιος το ζώο του;
Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν λογικό λόγο για να εγκαταλείψει κάποιος το ζώο του. Είναι σα να εγκαταλείπεις ένα μέλος της οικογένειας σου, το παιδί σου. Αν το παιδί μας είναι άτακτο ή δεν συμπεριφέρεται όπως μας βολεύει, το παρατάμε; Και για τα ζωάκια είναι ακόμα πιο δύσκολο, γιατί δεν μεγαλώνουν ποτέ, είναι πάντα σαν παιδιά. Οπότε δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί τα έχουμε αφήσει. Παρακαλώ πολύ, όποιον ενδιαφέρεται να υιοθετήσει ένα ζωάκι, να γνωρίζει ότι είναι μια σχέση ζωής. Είναι μια δέσμευση ότι θα είναι δίπλα του και θα το φροντίζει για όλη του τη ζωή. Δεν είναι παιχνίδι που το βαριέσαι και το πετάς. Αν δεν μπορεί να πάρει την ευθύνη, τότε καλύτερα να μην μπει στην διαδικασία αυτή!
Πώς πιστεύετε πως δημιουργείται σε έναν άνθρωπο βίαιος τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς;
Καθαρά από έλλειψη αγάπης, στοργής και αποδοχής στην παιδική μας ηλικία. Μέχρι τα 7 μας χρόνια σχηματίζουμε τις πεποιθήσεις μας για τα πάντα και αυτές οι πεποιθήσεις και οι προγραμματισμοί μας συνοδεύουν στην ενήλικη ζωή μας. Τα παιδιά ό,τι βλέπουν στο περιβάλλον τους το καταγράφουν στο σύστημά τους χωρίς να το κρίνουν. Αν ζουν σε ένα βίαιο και σκληρό περιβάλλον αυτό θα αναπαράγουν συνήθως. Επίσης οι πιο βίαιοι άνθρωποι είναι συχνά οι πιο φοβισμένοι και πονεμένοι μέσα τους. Για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος και πιο ειρηνικός, χρειάζεται οι γονείς να δίνουν περισσότερη αγάπη, τρυφερότητα, κατανόηση, ενδιαφέρον, στοργή, αγκαλιά και αποδοχή στα παιδιά τους.
Θεωρείτε πως αλλάζει ο τρόπος σκέψης των παιδιών μέσα από την επαφή τους με φιλοζωικά βιβλία; Έχουν περάσει τελικά οι εποχές του «κακού λύκου» και της «πονηρής αλεπούς»;
Προφανώς!! Τα παιδιά είναι σφουγγάρια και αντιλαμβάνονται τα πράγματα πολύ βαθύτερα απ’ όσο νομίζουμε. Ακόμα και τους 9 μήνες που είναι στην κοιλιά της μητέρας τους καταγράφουν τα πάντα! Οπότε βιβλία με φιλοζωικά μηνύματα σίγουρα θα τα επηρεάσουν θετικά, είτε επιτόπου είτε μετά από καιρό. Φυτεύεται ένας σπόρος στο υποσυνείδητο, καλλιεργείται η σύνδεση με τα ζώα και όταν είναι κατάλληλες οι συνθήκες ο σπόρος θα ανθίσει!
Σώζοντας και υιοθετώντας ένα ζώο από τον δρόμο ή από κάποιο κλουβί, τελικά ποιος σώζει ποιον;
Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να απαντήσω στην ερώτηση και έχω την Χούβερ που μου τρίβεται, με γλείφει και μου γουργουρίζει. Ναι, θεωρητικά εσύ σώζεις ένα ζωάκι, αλλά όλη αυτή η αγάπη, η γλύκα, η τρυφερότητα, η παρέα, η αφοσίωση, το παιχνίδι, η θεραπεία, η χαλάρωση, η χαρά και η ευγνωμοσύνη που παίρνεις ως αντάλλαγμα δεν νομίζω ότι αντισταθμίζεται! Σώζοντας ένα ζωάκι παίρνεις πίσω πολύ περισσότερα από όσα δίνεις.
