Επιμέλεια στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Δημιουργός ομάδας Ζω.Ε.Σ, Εκπαιδεύτρια Σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy)
Γράφει η Μαρία Φουσταλιεράκη, blogger
Δεν ξέρω εσείς τι άποψη έχετε για τον Χίτλερ, όμως εγώ τον αγαπώ πολύ. Ο Χίτλερ είναι όμορφος, πανέξυπνος, τρυφερός, δοτικός, αγαπησιάρης και εξαιρετικά συνεργάσιμος. Βεβαίως έχει και μειονεκτήματα. Αλίμονο! Ένα και μοναδικό δηλαδή: μαδάει. Αλλά, τι να γίνει! Μικρό το κακό μπροστά στην ευλογία του να ζεις στο ίδιο σπίτι με έναν γάτο.
Σωστά καταλάβατε! Ο Χίτλερ είναι ο τρίχρονος, νεαρός και στειρωμένος φυσικά γάτος, πρώην αδέσποτος και νυν ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας. Ό,τι και να πω είναι λίγο για τον βολικό χαρακτήρα του και για την αγάπη που μας ανταποδίδει καθημερινά, κι ας λένε πως οι γάτες δεν αγαπούν μύθος είναι.
Ο Χίτλερ, που λέτε, δεν ήταν πάντα ο χαρούμενος, παιχνιδιάρικος και τρελός και παλαβός για σαλαμάκι, γάτος που είναι σήμερα. Ο Χίτλερ υπήρξε ένα κακοποιημένο, αδέσποτο ζώο του δρόμου, που ζούσε φοβισμένο και κρυμμένο κάτω και μέσα σε αυτοκίνητα (το πιστοποιεί το έγκαυμα στο πρόσωπο από λάδια μηχανής που τρομάξαμε να επουλώσουμε). Επίσης υπήρξε ένα απροστάτευτο τετράποδο που έζησε στο πετσί του την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης των νοούντων δίποδων (το μαρτυρά το σπασμένο πόδι του από κλωτσιά). Τον πρώτο καιρό, όταν τον φέραμε στο σπίτι ήταν έξι περίπου μηνών και πάρα πολύ φοβισμένος. Κρυβόταν συνέχεια κάτω από τα έπιπλα και πίσω από τις ντουλάπες και έβγαινε μόνο για λίγο, για να πάει στο φαγητό και στην άμμο του.
Με μεγάλη υπομονή, επιμονή, ηρεμία και κυρίως αγάπη τον υποδεχτήκαμε και αυτή η σταθερότητα στη συμπεριφορά μας τον έκανε ν’ αρχίσει σιγά σιγά να μας εμπιστεύεται. Σήμερα, δυόμιση χρόνια μετά, ο Χίτλερ κοιμάται στο μεγάλο κρεβάτι μαζί μου, είναι χαδιάρης, είναι αγαπουλίτσας και συνεννοούμαστε μια χαρά, αφού άρχισα να καταλαβαίνω σχεδόν όσα μου λέει και όσα μου ζητάει (δηλαδή 99 φορές στις εκατό, σαλαμάκι!). Το μόνο πρόβλημα στη συμβίωσή μας, (δεν το λέω εγώ, αλλά τα παιδιά μου), είναι πως τάχα τον έχω κάνει μαμάκια. Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου. Βέβαια, όταν τον βλέπω κολλημένο συνέχεια στη φούστα μου, ε να, σκέφτομαι πως μπορεί να έχουν ένα δίκιο τα παιδιά μου. Από την άλλη, όμως, σκέφτομαι πως και να τον έχω κάνει μαμάκια, χαλάλι του χίλιες φορές. Μικρό το αντίτιμο μπροστά στη βαρβαρότητα, τη βία και τον τρόμο που έζησε τους πρώτους μήνες της ζωής του εκεί έξω στους δρόμους.
-
Η Μαρία Φουσταλιεράκη, γνωστή blogger με σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, αλλά και στην Επιμέλεια και Διόρθωση Κειμένων του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μετέχει σε ομάδες λογοτεχνίας, θεάτρου και είναι ενεργό μέλος εθελοντικών και φιλανθρωπικών οργανώσεων, ενώ κείμενά της φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Ένας άνθρωπος με ένα μόνιμο χαμόγελο και με ατελείωτη θετική ενέργεια και με μία πραγματικά μαγική πένα που “γεννά” μικρά κείμενα θαύματα.
