Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας & Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες αλλά και δεν φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του, θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Σε αυτή τη στήλη, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού γράφουν βιωματικά κείμενα για τη σχέση τους με τα ζώα, εκφράζουν τις απόψεις τους για τη φιλοζωία και δίνουν ένα σημαντικό κίνητρο στους αναγνώστες να βάλουν στη ζωή τους ένα κατοικίδιο ζώο.
Σε αυτό το τεύχος δύο άνθρωποι, ο Μάνος Κρόκος και η Μαρία Σαμψωνάκη, ένας εκδότης και μια συγγραφέας, γνωστοί για την αγάπη τους για τα ζώα, αλλά και για το εθελοντικό τους έργο στα αδέσποτα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με την τετράποδή τους οικογένεια.
Μαρία Σαμψωνάκη
«Ένας Μάγος που ήταν γάτος!»
Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που νιαουρίζει για την ανάγκη προστασίας της αδέσποτης ζωής, γουργουρίζει από ανιδιοτελή προσφορά και υπεύθυνη κηδεμονία. Μια αληθινή ιστορία που έγινε βιβλίο από τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι με την εικονογράφηση έχει επιμεληθεί η Λιάνα Δενεζάκη, ενώ μέρος των εσόδων να δίνεται για φιλοζωικούς σκοπούς.
Ευχαριστώ για το βήμα που μου δίνεται να μιλήσω για την επαφή μου με τα αδεσποτάκια! Όλα ξεκίνησαν πριν είκοσι χρόνια σχεδόν όταν στην πυλωτή του σπιτιού που έμενα, υπήρχε μια γατούλα της πολυκατοικίας, όπου κάποια στιγμή γέννησε πέντε διαφορετικού χρώματος γατάκια. Όλοι τα φροντίζαμε μαζί με τη μαμά γάτα. Εκπληκτικό ήταν ότι κάποια στιγμή τα πήρε και τα έκρυψε. Ανησυχήσαμε, ψάχναμε από εδώ κι από κει μα τίποτα…
Μετά από καιρό εμφανίστηκε μαζί με τα γατιά της και με νιαούρισμα μας κάλεσε να μας τα δείξει, και πως τους μάθαινε να σκαρφαλώνουν. Έτσι μεγαλώνανε όλα μαζί στην πυλωτή. Ώσπου ένα αυτοκίνητο χτύπησε τη μανούλα και τα δυο μικρά. Τα άλλα, όταν μεγάλωσαν, στειρώθηκαν, μα είχαν κι αυτά την ίδια τύχη με τη μανούλα τους. Τότε ήταν που αποφάσισα να αναλάβω πιο ενεργό ρόλο, σε σχέση με τα ζώα που συναντούσα στον δρόμο μου.
Έδωσα αρκετά για υιοθεσία, γιατί δεν ήθελα να είναι στον δρόμο. Και κάπως έτσι υιοθέτησα και τα δικά μου – τρία στον αριθμό, την Σπιρτούλα μου μαυρόασπρη με καλό χαρακτήρα. Αυτή ήταν η πρώτη μου αγκαλιά! Αργότερα ήρθε στη ζωή μου ο παπουτσωμένος Δούκας μου, ένας γκρίζος γάτος με άσπρα πατουσάκια. Ο Δούκας έχει μάτια ανθρώπινα, μιλάμε πολύ οι δυο μας! Ο Δούκας είναι η δεύτερη αγκαλιά μου! Και τελευταία ήρθε η Γκρίζη μου. Όπως δηλώνει και το όνομα της, η Γκρίζη είναι ψηλή, ατίθαση και μιλάει όποτε θέλει για να την πάρω αγκαλιά. Κλείνουμε έναν χρόνο που είμαστε μαζί. Θα χρειαζόμουν πολλές σελίδες για να περιγράψω τις ιστορίες τους. Έμαθα πολλά από τις γάτες μου, πράγματα που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα μου μάθαιναν. Μου βγάζουν το άγχος της ημέρες και μου δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους. Μιλάμε, είμαστε οικογένεια!
Το έργο των εθελοντών φροντιστών είναι δύσκολο. Βλέπετε, τα αδέσποτα ζώα ζουν σε αφιλόξενες πόλεις. Αντιμετωπίζουν τρομαχτικούς κινδύνους στο κάθε λεπτό. Και το φοβερό είναι πως αδέσποτα έγιναν όταν κάποιοι επέλεξαν να τα πετάξουν στους δρόμους, όταν πια τα βαρέθηκαν ή όταν τα ζώα αρρώστησαν. Μπορεί να πέθαναν ακόμα και οι κηδεμόνες τους και οι συγγενείς απλώς επέλεξαν να μην τα αναλάβουν. Και κάπως έτσι ξεκινάει ένας Γολγοθάς γι’ αυτά που προσπαθούν να επιβιώσουν, εκτεθειμένα στα αυτοκίνητα, στους ανθρώπους που τα καταβρέχουν ή στους άλλους που τους πετούν φόλες
Κι εδώ είναι που ξεκινάει το έργο των φροντιστών. Άνθρωποι που αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες βγαίνουν καθημερινά, ταΐζουν, βάζουν νερό, μαζεύουν τα χτυπημένα, άλλοτε τυφλά κι άλλοτε δύσκολα περιστατικά, για να τα πάνε στον κτηνίατρο. Τα κρατούν σπίτι τους, τα θεραπεύουν, αναζητούν σπίτια για υιοθεσία. Πρόκειται για έργο επίπονο, κουραστικό σωματικά και ψυχικά και με τεράστιο χρηματικό κόστος. Η ανταμοιβή τους ένα γέλιο από κάποια τσαχπινιά ενός ζώου μα κι ένα γοερό κλάμα όταν βρίσκουν νεκρό από φόλα ή αυτοκίνητο εκείνο το μωρό που φρόντισαν από την πρώτη στιγμή.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κλειστές πόρτες, βρισιές, απειλές, οδηγούμενοι από μια ελπίδα, ένα φως που θα αλλάξει τα πράγματα, ώστε να μην υπάρχουν πια αδέσποτα στους δρόμους.
Βλέπετε οι νόμοι που κατά καιρούς βγαίνουν, συχνά μένουν απλά στα χαρτιά. Τι κι αν εμείς κολλάμε αφίσες σε εμφανή σημεία με τον νόμο που λέει ότι επιτρέπεται η σίτιση των αδέσποτων σε διάφορα σημεία της πόλης; Υπάρχουν κι αυτοί που τα σκίζουν, αυτοί που πετούν ακαθαρσίες στο φαγητό και το νερό των ζώων, που πετούν τα μπολάκια τους στα σκουπίδια, μαζί με τις κατασκευές που φτιάχνουμε για να τα προστατέψουμε από το κρύο.
Είναι πολλές οι γλυκόπικρες ιστορίες που μπορεί να ακούσει για το πώς ο κάθε γατοεθελοντής ξεκίνησε τη δράση του κι άλλες τόσες που σχετίζονται με τα πρώην αδέσποτα ζώα που έχει υιοθετήσει.
Μια τέτοια ιστορία αφηγούμαι μέσα από το παραμύθι μου «Ένας Μάγος που ήταν Γάτος». Όνειρο μου να φτιαχτούν νοσοκομεία 24ωρης περίθαλψης για τα ζώα, στα σχολεία να μπει μάθημα αγάπης κι ενσυναίσθησης για τα ζώα, ώστε να μάθουν όλα τα παιδιά τι πρέπει να κάνουν και πώς να συμπεριφέρονται, ώστε να μην υπάρχουν αδέσποτα και να μην κακοποιούνται.
Το παραμύθι μου, είναι μια πραγματική ιστορία, μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν μαύρο γάτο και μια νεράιδα. Ο γάτος τρύπωσε από έναν φεγγίτη σε ένα σπίτι στο Πήλιο και η νεράιδά του, ένα κορίτσι με ψηλή κορμοστασιά, άπλωσε απλά το χέρι της προς το μέρος του. Ο γάτος περπάτησε στο χέρι της κι έμεινε μαζί της. Οι δυο τους γύρισαν στην Αθήνα, από όπου ξεκίνησε και η κοινή τους ζωή. Η νεράιδα τον ονόμασε Μάγο κι από τότε όλα άλλαξαν στις ζωές και των δύο.
Το κορίτσι ξεκίνησε να φροντίζει και να γιατροπορεύει ό, τι γατί συναντούσε στον δρόμο της, με μια δύναμη μαγική και αντοχή περίσσια. Κάποια τα έφερνε και στο σπίτι της κι έτσι η οικογένεια αυξήθηκε αριθμητικά. Ο Μάγος όμως πάντα αρχηγός, πρόσεχε με τρόπο ιδιαίτερο όποιο χρειαζόταν φροντίδα και αγάπη.
Αυτή ήταν μια ιστορία που ξεχώρισα, που ήθελα να την πω… την έζησα και τη ζω από κοντά κι ήταν η μαγική αγάπη τους τους που με παρακίνησε να την κάνω βιβλίο. Με συγκίνησε τόσο η μαγική αγάπη αυτών των δύο, όπως και η προσπάθεια της ηρωίδας μου να φροντίσει τα αδέσποτα με τρόπο που δίδαξε κι εμένα. Κι ήθελα να την μάθει όοοολος ο κόσμος!
Μαρία Σαμψωνάκη
Η Μαρία Σαμψωνάκη σπούδασε λογιστικά και πληροφορική, ενώ τα τελευταία χρόνια εργάζεται στη γραμματεία των Νέων Φοιτητικών Εστιών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Από το 1980 είναι ενεργό μέλος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπόουλινγκ, έχοντας διακριθεί ως αθλήτρια πανελλαδικά. Η θάλασσα, οι Κυκλάδες, η λογοτεχνία και οι γάτες είναι οι μεγάλες της αγάπες. Ασχολείται με τη συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Στο πέρασμα των χρόνων έχει γράψει πολλά έμμετρα και πεζά κείμενα (ποιήματα, παραμύθια, μυθιστορήματα, διηγήματα). Με την έκδοση του παιδικού βιβλίου «Ένας Μάγος που ’ταν γάτος» από τις εκδόσεις «Κίτρινο Πατίνι» ένα μεγάλο της όνειρο γίνεται πραγματικότητα!
