Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να θεωρώ, τελείως αυτονόητο, ότι τα ζώα ήταν άτομα που έπρεπε να χαιρετήσω, να προσεγγίσω και να επικοινωνήσω, να γνωριστούμε δηλαδή καλύτερα, όπως και με τους ανθρώπους, αλλά πρέπει να ήμουν κάτω των 2 ετών. Ποτέ δεν «έγραψε» μέσα μου η πληροφορία κάποιων μεγαλυτέρων ότι «είναι βρώμικα» ή ότι «θα αρρωστήσω» αν τα πιάνω. Άγγιζα όποιο από αυτά μου το επέτρεπε. Τα τάιζα αν μπορούσα, τα έπαιζα και καμιά φορά, αν το απαιτούσε η περίσταση, έκανα και τις κηδείες τους (έντομα, ποντικάκια, πουλιά κτλ.)
