Μια θλιβερή υπενθύμιση ότι, όσο μικρότερο ένα ζώο, τόσο λιγότερη σημασία μοιάζει να έχει για εμάς
Νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι. Επειδή είμαστε ψηλοί, έχουμε δύο μεγάλα χέρια και πόδια θεωρούμε ότι μπορούμε να επιβαλλόμαστε σε μικρότερα πλάσματα.
Κείμενο: ΣΠΑΖ, αναδημοσίευση από το www.NouPou.gr
Ο ΣΠΑΖ (Σύλλογος Προστασίας Αδέσποτων Ζώων) είναι αναγνωρισμένο μη κερδοσκοπικό σωματείο με έδρα τη Γλυφάδα.
Δεν μιλάμε πλέον για σκύλους και γάτες. Μιλάμε για τα μικρότερα, για κουνέλια, για χάμστερ, για χρυσόψαρα, μιλάμε για όποιο μικρό ζωάκι έχουμε γαλουχηθεί να το αντιμετωπίζουμε σαν αναλώσιμο και ευκολοαντικατάστατο διότι δεν έχει μεγάλο κόστος και δεν πιάνει μεγάλο μέρος σπίτι – και αργότερα στα σκουπίδια. Λάθος, λάθος, λάθος.
Πριν λίγο καιρό μας ζητήθηκε να ζητήσουμε ένα νέο σπίτι για τον Χιονούλη. Κάνοντας την ανάρτηση δεχτήκαμε καταιγισμό μηνυμάτων. Τα περισσότερα ήταν απαράδεκτα, ξεχείλιζε ανάμεσα στα γραπτά η ανευθυνότητα, η απερισκεψία και η επιπολαιότητα με την οποία έστελναν όλοι και τον ζητούσαν.
Να τον στείλουμε με το καράβι στην Κρήτη ή με το ΚΤΕΛ στη Λιβαδειά λες και είναι η φέτα από χωριό. Ανάμεσα στα δεκάδες μηνύματα δεχτήκαμε και δύο από δυο κορίτσια, εθελόντριες φυσικά, οι οποίες έχουν αφοσιωθεί στο να βρίσκουν σπίτια σε εγκαταλελειμμένα κουνέλια. Ω, ναι, ζούμε σε μια χώρα η οποία υπερπαράγει αδέσποτα κουνέλια.
Χάρη στις πολύτιμες οδηγίες τους μάθαμε πολλά και χάρη στη βοήθειά τους ο Χιονούλης βρήκε σπίτι και αισθανόμαστε την ηθική υποχρέωση να πούμε κάποια πράγματα για όλα τα μικρά πλάσματα αυτά.
Αρχικά, ας σταματήσουμε να τα αγοράζουμε λες και είναι τυρί του τοστ! Το ότι πωλούνται σε pet shop και πανηγύρια δεν σημαίνει ότι πρέπει να πέφτουμε έτσι εύκολα θύματα των επιτηδείων που στοχεύουν στα παιδιά για να πιάσουν τους γονείς. Και το κλουβί δώρο. ΟΧΙ .
Ένα μικρό ζώο έχει ευθύνες, έχει έξοδα, χρειάζεται χώρο και χρόνο. ΟΧΙ, δεν μπορεί να ζει μονίμως μες το κλουβί μέχρι που ξαφνικά θα πεθάνει εκεί. Πεθαίνουν νωρίς επειδή αρρωσταίνουν, επειδή κανείς δεν τα φροντίζει σωστά. Διαφορετικά, τα κουνέλια τουλάχιστον ζουν πάνω 10 χρόνια.
Χρειάζονται σωστή τροφή και χρειάζονται στείρωση. Δεν είναι παιχνίδια και δεν είναι σωστό να πέφτουν στα χέρια μικρών παιδιών και να αντιμετωπίζονται σαν λούτρινα, μόνο και μόνο επειδή είναι τόσο μικρά που δεν μπορούν να αντισταθούν. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από ηλικία 0 να σέβονται και φέρονται σωστά στο κάθε ζώο και όχι να του φέρονται αναλόγως του μεγέθους του.
Το κάθε είδος έχει διαφορετικές ανάγκες, δεν γίνεται να κατηγοριοποιούνται τα ζώα με βάση τα κιλά.
Πόσοι θυμάστε να πέθανε το χρυσόψαρό σας, να το έπιασε η μαμά ή ο μπαμπάς ή η γιαγιά από το μπολ και να το πέταξε στα σκουπίδια λέγοντας “δεν πειράζει παιδάκι μου, θα πάρουμε άλλο”. Είναι πολύ λάθος όλο αυτό.
Ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης, υπάρχει πεταμένη εκεί έξω παντού, χρειάζεται να τη βρίσκουμε, να την αρπάζουμε και να τη διαχειριζόμαστε σωστά.
Σεβασμός σε όλα τα πλάσματα, σε όλα τα κιλά.
Αν έχετε διαβάσει τα παραπάνω, έχετε σκεφτεί τι πρέπει να κάνετε από δω και πέρα, τι κάνατε λάθος -όλοι κάναμε, το θέμα είναι να μαθαίνουμε από αυτάκαι θέλετε να υιοθετήσετε ένα κουνελάκι, τότε μπορείτε να ζητήσετε να γίνετε μέλος αυτής της ομάδας, η οποία παίρνει αυτά που αφήνει ο γείτονάς μας στα σκουπίδια με το κλουβί, τα κάνει καλά και τα ξαναβάζει σε υπεύθυνα σπίτια. Για πάντα.
