Η Βέρα Μακρομαρίδου είναι από εκείνους τους ανθρώπους που νιώθεις πως κουβαλούν φως. Με μια σημαντική πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση, όπου την έχουμε απολαύσει σε αγαπημένες παραστάσεις και σειρές, η Βέρα δεν περιορίζεται στους ρόλους της. Ανοίγει χώρο στην καρδιά της για δυο ζώα που της έχουν αλλάξει τη ζωή και με την ίδια φυσικότητα με την οποία μπαίνει σε έναν ρόλο, μπαίνει κάθε μέρα και στον ρόλο της φροντίδας, της ευθύνης, της συντροφικότητας.
Συνέντευξη στην Κατερίνα Παπαποστόλου
Η Βέρα είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που καταλαβαίνουν βαθιά ότι η τέχνη και η φιλοζωία έχουν κοινό παρονομαστή: την αγάπη. Αγάπη για τη ζωή, για κάθε μορφή της, αγάπη που θεραπεύει και συνδέει. Γι’ αυτό και δεν είναι τυχαία η στήριξή της σε δράσεις όπως το πρόγραμμα «Αγκαλιές με Ουρές», το οποίο φέρνει κοντά τους ανήλικους πρόσφυγες, τα ζώα και τα σημαντικά κοινωνικά μηνύματα που έχουμε ανάγκη να ακουστούν. Συνομιλώντας με τη Βέρα, καταλαβαίνεις πως πίσω από κάθε της λέξη υπάρχει μια ιστορία, ένα κουτάβι που βρέθηκε πεταμένο, ένας σκύλος που σου θυμίζει να χαμογελάς, μια καθημερινότητα που γίνεται λιγότερο βαριά όταν την μοιράζεσαι με μια υγρή μουσούδα. Ανήκει στους ανθρώπους που μας θυμίζουν πως η ευθύνη απέναντι στα ζώα είναι κομμάτι της δικής μας ανθρωπιάς και πως η αγάπη που μας δίνουν μπορεί να μας κάνει μόνο καλύτερους.
Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τα ζώα; Θυμάσαι κάποια ιστορία που σε σημάδεψε;
Το πρώτο μου ζωάκι ήταν η Άντζυ… ήταν ένα ημίαιμο κουτάβι που το βρήκα σε μια χαρτοσακούλα κάτω από το σπίτι μου. Ήμουν περίπου 11 χρονών. Περάσαμε μαζί υπέροχα κάποια χρόνια και δυστυχώς έφυγε από τη ζωή λόγω φόλας. Ήταν μια τραυματική πρώτη εμπειρία που με έμαθε όμως πολλά.
Με πόσα ζώα ζεις σήμερα; Θα ήθελες να μας μιλήσεις για την ιστορία τους και πώς άλλαξε η ζωή σας μαζί;
Ζω με τον σκύλο μου τον Θύμιο από το 2015. Ο Θύμιος και όλα του τα αδέρφια ήρθαν τότε από ένα χωράφι του Μετσόβου στην Αθήνα και εδώ χαρίστηκαν. Από τότε ζούμε μαζί. Το 2021 ο σύντροφός μου κι εγώ αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί και έτσι η οικογένεια μας μεγάλωσε αφού αναπόσπαστο κομμάτι του Αλέξανδρου ήταν η Ρέλικα. Έτσι γίναμε τέσσερις! Η Ρέλικα, ημίαιμο ελληνικό ποιμενικό, βρέθηκε σε κάδο σκουπιδιών μαζί με τον αδερφό της, ο οποίος δυστυχώς δεν κα- τάφερε να επιζήσει. Με τον Θύμιο τα πηγαίνουν υπέροχα και ζουν σαν αδέρφια. Κατά κάποιο τρό- πο μοιάζουν… η Ρέλικα είναι περίπου 34 κιλά και ο Θύμιος περίπου 24 κιλά, ημίαιμος γκέκας, ενώ στην ηλικία έχουν πολύ μικρή διαφορά. Μας άλλαξαν τη ζωή και αυτό δεν θα το ανταλλάζαμε με κανένα πολύ καθαρό σπίτι!
Ποιες δυσκολίες έχεις συναντήσει στη φροντίδα ζώων που έχουν κακοποιηθεί ή εγκαταλειφθεί;
Ευτυχώς τα δικά μας ζωάκια δεν πρόλαβαν να νιώσουν τόσο την εγκατάλειψη ή την κακοποίηση. Στάθηκαν τυχερά και υιοθετήθηκαν τις πρώτες μέρες της ζωής τους. Σίγουρα όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που έχουν αυτά τα ζώα είναι ο φόβος και έλλειψη εμπιστοσύνης σε όποιον-α τα πλησιάζει. Η κοινωνικοποίηση τους αργεί αρκετά και θέλει υπομονή και επιμονή από τον φροντιστή τους, που σίγουρα αργά ή γρήγορα θα τη λάβει πίσω διπλή.
Τι θεωρείς ότι χρειάζεται να γνωρίζει όποιος θέλει να υιοθετήσει ένα ζώο; Ποια είναι τα βασικά κριτήρια που θα ήθελες να έχει ένας υποψήφιος κηδεμόνας;
Πρέπει να γνωρίζει για τον εαυτό του ότι είναι ένας ώριμος άνθρωπος με συνειδητές πράξεις και επιλογές. Αν δεν ξανά είχε στενή επαφή με κάποιο ζώο, καλό είναι να σκεφτεί ότι αποκτά ένα παιδί, ώστε να είναι προετοιμασμένος για την ευθύνη που απαιτείται. Τα ζωάκια δεν είναι ούτε λούτρινα, ούτε δώρα Χριστουγέννων. Είναι για μια ζωή.
Συμμετείχες στο πρόγραμμα «Αγκαλιές με Ουρές» για τις δομές φιλοξενίας προσφύγων που υλοποιησαν οι Ζω.Ε.Σ με την ΕΔΡΑ στο πλαίσιο των Σημείων Στήριξης. Αποφάσισες να γίνεις πρεσβεύτρια του εγχειριδίου «Αγκαλιές με Ουρές». Τι σε έκανε να δεχτείς να βοηθήσεις στη διάδοσή του;
Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο «πάντρευε» υπέροχα δύο θέματα που μας πονάνε και σε ένα παιδί δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε. Το προσφυγικό και την εγκατάλειψη- κακοποίηση ζώου. Είναι ένα φανταστικό εγχειρίδιο για να μιλήσουμε από πολύ νωρίς στα παιδιά για αυτό και φυσικά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να βρουν μια κοινότητα ανοιχτή για εκείνους.
Ποιο είναι το μήνυμά σου προς όσους σκέφτονται να μοιραστούν τη ζωή τους με ένα ζώο αλλά διστάζουν να το αποφασίσουν;
Η υιοθεσία ενός ζώου είναι ένα δώρο στην ψυχή μας. Μόνο καλύτερους ανθρώπους μπορεί να μας κάνει.
Πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να μειώσουμε τον αριθμό των αδέσποτων ζώων στη χώρα μας;
Σίγουρα θέλουμε ακόμα περισσότερα βήματα ως προς ατομική μας αντίληψη και ενσυναίσθηση ως προς το θέμα και σε αυτό θα βοηθούσε η παραπάνω ενημέρωση και ευαισθητοποίηση από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια. Φυσικά η θέση της πολιτείας θα έπρεπε να είναι πιο ενεργή, ξεκινώντας με περισσότερες φιλοζωικές δομές σε όλους τους Δήμους της χώρας, πάρκα ειδικά για τα ζώα συντροφιάς κ.α.
Ποια είναι η άποψή σου για τις εικόνες κακοποίησης ζώων που κυκλοφορούν στα social media; Πιστεύεις ότι αφυπνίζουν ή υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος πιο αποδοτικός;
Σίγουρα αφυπνίζουν, γιατί ταράζουν. Δεν μπορώ να ξέρω αν είναι ο πιο αποδοτικός τρόπος και γιατί να χρειάζεται να κανείς να δει κάτι τέτοιο για να αφυπνιστεί. Θεωρώ όμως ότι προφίλ στα social media με φιλοζωική δράση βοηθούν αρκετά στην ενημέρωση και στην ευαισθητοποίηση. Καλώς ή κακώς είναι ένας νέος τρόπος να περάσεις ένα μήνυμα.
Αν μπορούσες να μεταφέρεις ένα μήνυμα σχετικά με τα ζώα, ποιο θα ήταν αυτό;
Ότι δεν υπάρχει άλλη ανιδιοτελής αγάπη σαν αυτή που σου δίνει ένα ζώο.
Πιστεύεις ότι η τέχνη μπορεί να παίξει ρόλο στην αλλαγή των αντιλήψεων των ανθρώπων απέναντι στα ζώα;
Φυσικά. Η τέχνη δεν έχει όριο στη θεματολογία της οπότε όπως μπορεί να επηρεάσει πολιτικά, ηθικά, ταξικά, κοινωνικά και έτσι ναι, μπορεί να αλλάξει και την αντίληψη μας σε ό,τι αφορά τα ζώα.
Υιοθετώντας ένα ζώο, τελικά το σώζουμε εμείς ή εκείνο σώζει εμάς;
Έλα ντε! Σίγουρα μας σώζει από τη θλίψη! Αν τα παρατηρήσουμε αληθινά, θα καταλάβουμε ότι δεν μας επιτρέπουν να ξεχνάμε πως η χαρά είναι στα απλά καθημερινά πράγματα και ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Η δουλειά σου στο θέατρο και την τηλεόραση απαιτεί πολλές ώρες και συχνά ταξίδια. Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις αυτή την απαιτητική καθημερινότητα με τη φροντίδα των ζώων σου;
Σίγουρα προσπαθώ να κρατώ τη ρουτίνα τους, γιατί αυτό βλέπω ότι βοηθά κι εμένα στην συνύπαρξη μαζί τους. Σίγουρα είναι ευκολότερα τα πράγματα όταν συμβιώνεις με κάποιον άλλον άνθρωπο ή όταν υπάρχει ευρύτερη οικογένεια όπως πχ να πάνε τα παιδιά στη γιαγιά τους. Έτσι και τα σκυλάκια μας,είτε θα μείνουν με τον μπαμπά αν εργάζομαι είτε, αν χρειαστεί να λείψουμε και οι δύο, θα μείνουν στους παππούδες.
Πιστεύεις πως η παρουσία ζώων στη ζωή ενός καλλιτέχνη μπορεί να επηρεάσει θετικά την ψυχική του αντοχή και την έμπνευσή του στη δουλειά;
Εννοείται! Σου μαθαίνουν συνέπεια, ευθύνη, πότε πρέπει να βάλεις «φρένο» στη δουλειά και να ξεκουραστείς και φυσικά σου μαθαίνουν… αγάπη! Η έμπνευση που πάντα μου δίνουν είναι ότι η επόμενη μέρα είναι μια εντελώς νέα ημέρα.
Θα σκεφτόσουν να εντάξεις στο μέλλον τη φιλοζωία σε κάποιο θεατρικό ή τηλεοπτικό σου project; Αν ναι,τι θα ήθελες να αφορά;
Ναι βέβαια θα με ενδιέφερε. Θεατρικά είχα βρει ενδιαφέρον στο θεατρικό έργο «Ρίτα» της Marta Buchaca, όπως και σε πάρα πολλές ξένες ταινίες. Ως τηλεοπτικό πρότζεκτ θα είχε επίσης πολύ ενδιαφέρον κάτι παρόμοιο με το διαδικτυακό “your pet show” που παρουσίαζε η Ευγενία Σαμαρά και που σίγουρα με κάποιες αλλαγές- προσθήκες θα μπορούσε να σταθεί τηλεοπτικά. Τέτοια projects σίγουρα θα με ενδιέφεραν.