Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Είναι γνωστό πως τα ζώα δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, δεν μπορούν να απαιτήσουν μια καλύτερη ζωή. Ζώα που αισθάνονται, σκέφτονται, κρίνουν, συγχωρούν, θυμούνται, αγαπούν και έχουν εντέλει και συνείδηση. Τα κείμενα που ακολουθούν μια δημόσια συνηγορία για τα πλάσματα αυτά από ανθρώπους που υπηρετούν χρόνια τώρα την Τέχνη και προάγουν τον πολιτισμό. Δοκίμια για την αληθινή αγάπη που σε ταξιδεύουν!
γράφει η Μαριβίτα Γραμματικάκη, Μουσικός- συγγραφέας
Αν η ζωή μας είχε μόνο τη χαριτωμένη και ξεκάθαρη ματιά μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι πολύ γοητευτικό να παίζεις μαζί της. Να γελάς, να διασκεδάζεις και μετά να κλείνεις τα μάτια σου και να ονειρεύεσαι. Όπως όταν ακούς τα παραμύθια που σε παρηγορούν με το καλό και ευτυχισμένο τέλος. Όμως η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τα κινούμενα σχέδια.
Η ζωή έχει τα δικά της σχέδια που δυστυχώς για τα ζώα δεν είναι και τόσο χαριτωμένη. Ειδικά για τα αδέσποτα.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, ποι είναι το κριτήριο ενός ανθρώπου για να υιοθετήσει ένα ζώο και πότε μπαίνει το ερώτημα «να πάρω ένα σκυλάκι ράτσας ή ένα αδέσποτο από κάποιο καταφύγιο; Ή έστω αυτό που εγκατέλειψε κάποιος στον δρόμο;»
Πότε αποφασίζει κάποιος; Αυτή η ερώτηση ήταν πάντα μπερδεμένη στο μυαλό μου. Μπορώ να πω ότι δεν είχε τεθεί καν σαν ερώτηση. Πάντα πίστευα πως το κριτήριο για να βάλω ένα σκυλάκι στη ζωή μου ήταν ο έρωτας. Ο κεραυνοβόλος έρωτας που νιώθεις με το που βλέπεις δύο μάτια να σε πλημμυρίζουν αγάπη, αφοσίωση, εμπιστοσύνη. Έτσι πέρασαν από τη ζωή μου πάνω από δέκα αδέσποτα και έζησα κοντά τους τη μεγαλύτερη αγάπη χωρίς όρους. Ακόμα και ένα σκυλί ράτσας που κάποτε έκανα το μεγάλο λάθος να αγοράσω από εκτροφέα, το έκανα για τον πιο χαζό λόγο.
Είχαμε την ίδια μέρα γενέθλια. Το ερωτεύτηκα.
Δεν είχα σκοπό να αγοράσω, ειδικά όταν ήξερα πόσα αδέσποτα περίμεναν κάτω από άθλιες συνθήκες μία ελπίδα σωτηρίας. Τότε ήμουν όμως σε μία περίοδο, όπου είχα χάσει από αρρώστια τρία αδέσποτα, το ένα πίσω από το άλλο, είχα ξοδέψει μία περιουσία για να τα σώσω και σκέφτηκα ότι θα ήθελα ένα κουτάβι με την εγγύηση ότι θα είναι υγιές. Που να ήξερα!
Ήταν φυσικά υγιές αλλά με έναν χαρακτήρα αρχηγού που σε συνδυασμό με τον δικό μου που ήταν πολύ ευαίσθητος και υποχωρητικός, έφερε καταστροφές στη ζωή μας. Και στη δική του και στη δική μου. Μου δημιούργησε τεράστια προβλήματα. Και συναισθηματικά και οικονομικά.
Έγινε εκείνο το αφεντικό και εγώ ένα φοβισμένο σκυλί. Κάποια στιγμή, χρειάστηκε να αποζημιώνω για αρκετά χρόνια μία γυναίκα που δάγκωσε, λες και η ζωή μου έστειλε ένα μεγάλο μάθημα με τον πιο σκληρό τρόπο.
Δεν είναι όλα τα σκυλιά για όλους και δεν αγοράζουμε ποτέ ένα ζώο, μόνο και μόνο ως εγγύηση ευτυχίας. Όπως δεν θα αγόραζα ποτέ έναν σύντροφο. Εγώ υπήρξα ανόητη και το παραδέχομαι. Αυτή όμως είναι βέβαια η δική μου εμπειρία. Δεν έψαχνα όμως μία Lady. Ούτε έναν αλήτη.
Έψαχνα και ψάχνω πάντα τον έρωτα στα μάτια του σκύλου. Και αυτό είναι πλέον το δικό μου κριτήριο. Όμως εδώ και χρόνια που ασχολούμαι με τη διάσωση των ζώων, κυρίως με αναπηρία, παρατηρώ τους ανθρώπους. Τι τους ωθεί να στήνονται στην ουρά για να υιοθετήσουν ένα σκυλί ράτσας που χαρίζεται, συνήθως μικρόσωμο και άσπρο, και όταν η αγγελία αναφέρεται σε κάποιο μεγαλόσωμο το τηλέφωνο δεν χτυπάει σχεδόν ποτέ.
Θα μπει άραγε ποτέ η σκέψη, θέλω να βρω έναν έρωτα και όχι μία Lady ή έναν αλήτη;
