γράφει η Κασσάνδρα Δημοπούλου, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Εταιρίας Λυρικού Θεάτρου Ελλάδος
Λυρική τραγουδίστρια/ Σκηνοθέτης Όπερας
Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να θεωρώ, τελείως αυτονόητο, ότι τα ζώα ήταν άτομα που έπρεπε να χαιρετήσω, να προσεγγίσω και να επικοινωνήσω, να γνωριστούμε δηλαδή καλύτερα, όπως και με τους ανθρώπους, αλλά πρέπει να ήμουν κάτω των 2 ετών. Ποτέ δεν «έγραψε» μέσα μου η πληροφορία κάποιων μεγαλυτέρων ότι «είναι βρώμικα» ή ότι «θα αρρωστήσω» αν τα πιάνω. Άγγιζα όποιο από αυτά μου το επέτρεπε. Τα τάιζα αν μπορούσα, τα έπαιζα και καμιά φορά, αν το απαιτούσε η περίσταση, έκανα και τις κηδείες τους (έντομα, ποντικάκια, πουλιά κτλ.)
Η σκέψη ενός ζώου που μπορεί να μου κάνει «κακό» μου είναι τελείως άγνωστη, φόβο δεν ένιωσα ποτέ. «Διαβάζω» τα ζώα και τις προθέσεις τους «ανοιχτό βιβλίο» κι έτσι τα πηγαίνω πάντα καλά μαζί τους. Μου δίδαξαν: την ξεκάθαρη σκέψη, την επιμονή, την πίστη, το χιούμορ, τη συγχώρεση, την υπομονή, τη δύναμη, την αυτάρκεια, την αποδοχή, την προσαρμοστικότητα κι ακόμη, πώς να διαβάζω την γλώσσα του σώματος, πώς να μεταδίδω συναισθήματα χωρίς «φίλτρα», πώς να επιβάλλομαι στον χώρο μου, πώς να υπερασπίζομαι τον χώρο μου κι ό, τι μου είναι σημαντικό. Και μου δίδαξαν την αξιοπρέπεια απέναντι στην ασθένεια, στον χαμό, στον θάνατο.
Εγώ έδωσα σ’ αυτά λίγο φαγητό, νερό και μερικά τετραγωνικά μέτρα για να συνυπάρξουν (αναγκαστικά) μαζί μου. Χρωστάω την ύπαρξή μου, την εκπαίδευσή μου και την επιβίωσή μου ως ένα σημείο στους γονείς μου, αλλά την αρχέγονη, βαθιά κατανόηση της ύπαρξής μου, στα ζώα.
Γνωρίζω ότι ο κόσμος δεν τα θεωρεί ισάξια των ανθρώπων. Έχω αντιληφθεί τα εγκλήματα που πράττονται εναντίον τους καταπατώντας κάθε βασικό τους δικαίωμα να συνυπάρχουν σε αυτή τη γη μαζί μας. Νιώθω ανήμπορη να τα προστατεύσω από τον άνθρωπο που θέλει να τα βλάψει κι ανίκανη να μιλήσω γι’ αυτά, γιατί είμαι σίγουρη ότι, ό, τι κι αν σκέφτονται, είναι κάτι που, ακόμη κι αν μας το έλεγαν με ανθρώπινη μιλιά, δεν θα το καταλαβαίναμε.
Μεγάλωσα δύο σκυλιά και τώρα μεγαλώνω δυο γάτες. Δεν κάνω συγκρίσεις και διαχωρισμούς μεταξύ των ειδών. Αν μπορούσα, θα ήθελα να ζω ανάμεσά τους, στη φύση, ακόμη κι αν κινδύνευα από αυτά! Θα προτιμούσα να παλεύω μαζί τους και να τα σκοτώνω με τα χέρια μου για να τρέφομαι, παρά να αγοράζω το τυποποιημένο, κακοποιημένο από άλλους κρέας τους, από το ράφι ενός ψυγείου. Ένας θάνατος στα δόντια ενός ζώου, θα ήταν, αν ζούσα σε άλλες εποχές, ίσως, καλοδεχούμενος και τιμητικός. Όλα αυτά ακούγονται περίεργα και εκκεντρικά το 2018. Στο παρελθόν ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα. Για μένα, είναι απλό: άνθρωποι και ζώα, είμαστε πλασμένοι από το ίδιο υλικό. Αν κάποτε τα ζώα αφανιστούν, ο άνθρωπος πολύ απλά θα χάσει τον εαυτό του!
