Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας & Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες αλλά και δεν φοβάται να δείξει τα συναισθήματά του, θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Σε αυτή τη στήλη, άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού γράφουν βιωματικά κείμενα για τη σχέση τους με τα ζώα, εκφράζουν τις απόψεις τους για τη φιλοζωία και δίνουν ένα σημαντικό κίνητρο στους αναγνώστες να βάλουν στη ζωή τους ένα κατοικίδιο ζώο.
Σε αυτό το τεύχος δύο άνθρωποι, ο Μάνος Κρόκος και η Μαρία Σαμψωνάκη, ένας εκδότης και μια συγγραφέας, γνωστοί για την αγάπη τους για τα ζώα, αλλά και για το εθελοντικό τους έργο στα αδέσποτα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με την τετράποδή τους οικογένεια.
Μάνος Κρόκος
«Αν υπάρχει παράδεισος, έχω εξασφαλίσει μια θέση χάρη στα ζώα!»
Δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα μετά από δω, δηλώνω αγνωστικιστής, ωστόσο αν υπάρχει παράδεισος, έχω εξασφαλισμένη θέση. Είναι πολλά τα ζώα που θα έρθουν για να πουν μια καλή κουβέντα για μένα. Κάποιο καλοκαίρι στη Νάξο, πηγαίναμε για μπάνιο αρκετά νωρίς το πρωί. Ξαφνικά, είδα στον δρόμο μας ένα τραυματισμένο πουλάκι. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και το έπιασα. Το έβαλα μέσα σε ένα κουτάκι και τηλεφώνησα στη Μαρία Γανωτή, από την ΑΝΙΜΑ. Αυτό έγινε έξω από ένα μικρό εκκλησάκι του Αγίου Μάμα. Ο Μαμάς, όπως ονομάσαμε το πουλάκι, είχε τύχη βουνό αφού η Μαρία μας ενημέρωσε ότι βρισκόταν στη Νάξο και πως ερχόταν για μπάνιο στην ίδια παραλία με μας. Πράγματι ούτε 10 λεπτά αργότερα την είδαμε με το «ασθενοφόρο της ΑΝΙΜΑ» να έρχεται για να τον περιθάλψει.
Η τελευταία μου διάσωση ήταν ο Τζόρας. Τον πέτυχα σκαρφαλωμένο σε ένα κυπαρίσσι, τρία μέτρα ψηλό, στο διάζωμα της Βάρης-Κορωπίου.
Νιαούριζε τόσο δυνατά που ήταν αδύνατον να προσπεράσω, χωρίς να ψάξω να τον βρω. Κινητοποίησα τον Δήμο, την Πυροσβεστική, την Alma Libre κι όταν τον κατέβασαν τον πήγα στην κτηνίατρο για τις πρώτες βοήθειες. Του έβαλαν ορό, βιταμίνες και του έδωσαν μια θεραπεία. Τις πρώτες ημέρες τον είχαμε σε crate στο μπαλκόνι, δεν είχαμε καμία πρόθεση να τον κρατήσουμε για πάντα. Για καλή μας τύχη, όμως, όλες οι αγγελίες που βάλαμε για υιοθεσία έπεσαν στο κενό κι έτσι αυτό το διαμάντι μένει πλέον μαζί μας. Ο Τζόρας είναι η χαρά της ζωής, ξέρει να επιλέγει τα πιο σημαντικά, όλα όσα τον κάνουν ευτυχισμένο. Είναι ένα ήρεμο πλάσμα, γεμάτο όρεξη για παιχνίδια.
Έχει σβήσει κάθε κακή ανάμνηση από το παρελθόν και ζει χωρίς κανέναν φόβο. Είναι πραγματικά ατρόμητος. Ούτε τα ύψη δεν τον φοβίζουν κι ας έπεσε από τόσο ψηλά, αφού ο πυροσβέστης που προσπάθησε να τον κατεβάσει, άθελα του τον έριξε από το δέντρο στην άσφαλτο.
Προτιμώ τις γάτες από τους σκύλους, όχι γιατί τους σκύλους τους αγαπώ λιγότερο ως είδος.
Είναι επειδή τους σκύλους τους «λυπάμαι». Θυμώνω με τον υποτακτικό τους χαρακτήρα. Είναι θύματα της αγάπης τους. Μπορεί να κουνούν χαρούμενα τις ουρές τους ακόμα κι αν οι κηδεμόνες τους είναι οι χειρότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Σε αντίθεση με τις γάτες, τους λείπει η διάκριση.
Αν δεν αξίζεις την αγάπη μιας γάτας, δεν πρόκειται να σου δώσουν τίποτα. Απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχεις για αυτές. Ούτε ένα βλέμμα δεν θα σου χαλαλίσουν. Τις γάτες πρέπει να τις κερδίσεις, όμως αν τα καταφέρεις σου δίνονται ολοκληρωτικά. Αλλά ούτε κι αυτό είναι παντοτινό, πρέπει κάθε μέρα να ορίζεις τη σχέση μαζί τους, κάθε μέρα, κάθε φορά να τους δείχνεις την αγάπη σου.
Δε σηκώνουν λάθη! Δεν μπορείς να τις κοροϊδέψεις. Δεν τις κάνεις ό,τι θέλεις, δεν εκπαιδεύονται αν εκείνες δεν το θέλουν, δεν κάνουν χατίρια για να ευχαριστήσουν τους άλλους. Πρώτα αντλούν οι ίδιες χαρά από τη σχέση με τον άνθρωπο και για αυτό χτίζουν μαζί μας σχέσεις αληθινές που σε κάνουν περήφανο.
Όταν ακούω κάποιον να λέει: «εγώ προτιμώ τους σκύλους, τις γάτες δεν τις θέλω ούτε να τις δω» σκέφτομαι δύο πιθανότητες. Είτε ότι δεν ξέρει τίποτα για τις γάτες, είτε ξέρει και δεν τις αντέχει επειδή δεν μπορεί να τους επιβληθεί. Με τους σκύλους είναι εύκολο να βγάλεις τα κόμπλεξ εξουσίας που τυχόν έχεις επάνω τους. Για μένα το μυστικό είναι να κατανοήσεις ότι όταν συνδεθείς με ένα ζώο, γάτα ή σκύλος ή οτιδήποτε άλλο πρέπει να είναι ισότιμο.
Ο Ντένις, ήταν ένας σκυλάκος που τον είχα βρει κουτάβι να περιφέρεται φοβισμένος σε έναν κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Τον πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη κι έφτασε να ζήσει μέχρι τα 19 του σαν πριγκιπόπουλο. Τώρα συγκατοικώ με τέσσερις γάτες, μα τολμώ να πω πως η αδυναμία μου είναι ο Νταλί. Ένας καλόκαρδος γίγαντας, με τον οποίο συνεννοούμαστε με ένα και μόνο βλέμμα.
Αυτό το καλοκαίρι τον πήραμε για πρώτη φορά μαζί μας διακοπές. Ήταν σκέτη απόλαυση και για τους δυο μας αυτή η εμπειρία!
Άνοιξη Παντού, Από το λίγο πριν στο μετά, Ιστορίες με μουσούδες, ένας μάγος που ήταν γάτος, όπως εγώ, είναι μερικοί από τους τίτλους βιβλίων που έχουμε εκδώσει στο Κίτρινο Πατίνι με στόχο την ενθάρρυνση της ζωοφιλίας και την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης. Και, φυσικά, το ότι το λογότυπο των εκδόσεων έχει έναν ποντικό που κάνει πατίνι είναι μια ακόμα απόδειξη ότι προσπαθούμε να δείξουμε στα παιδιά πως όλα τα πλάσματα, όσο παρεξηγημένα κι αν είναι αξίζουν τη φροντίδα, την αγάπη και τον σεβασμό μας.
Μάνος Κρόκος
*Ο Μάνος Κρόκος για πολλά χρόνια εργάστηκε σαν διευθυντής παραγωγής σε μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα της Ελλάδας και του εξωτερικού, αλλά και ως art director στον χώρο της διαφήμισης. Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του αφορά στην ανάπτυξη ιστοτόπων, διαδικτυακών, αλλά και ψηφιακών εφαρμογών. Τα τελευταία χρόνια υλοποίησε εκπαιδευτικές διαδραστικές εφαρμογές και ψηφιακές εκδόσεις που κυκλοφορούν σε περισσότερες από οκτώ γλώσσες. Με τη σύντροφό του Λιάνα Δενεζάκη δημιούργησαν τις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι, προκειμένου να δώσουν σε γονείς και εκπαιδευτικούς εργαλεία που θα αναπτύξουν τον περιγραφικό και αφηγηματικό λόγο των παιδιών, την δημιουργική φαντασία, την ενσυναίσθηση, την αγάπη για το διάβασμα και την κριτική σκέψη.
