…το “χαμένο” κομμάτι του παζλ!
Σ’ ένα νησί των Κυκλάδων, χωρίς ουσιαστικά δραστήριο φιλοζωικό σωματείο, σκύλοι αλλά κυρίως γάτες βιώνουν τη δική τους σκληρή πραγματικότητα.
Γράφει η Ματιλένα Μαντζιώρου
Κατά την καλοκαιρινή σεζόν το νησί σφύζει από ζωή, από χαμογελαστούς ανθρώπους, οι ταβέρνες γεμίζουν κι επομένως και οι γατοκοιλίτσες.
Χορταίνουν με φαγητό και με χάδια τα οποία δυστυχώς έχουν ημερομηνία λήξης, καθώς από τον Οκτώβρη τα πράγματα αλλάζουν και ξεκινάει για τα ζωάκια αυτά μια δύσκολη περίοδος κατά την οποία στερούνται όλα όσα τους δίνονταν απλόχερα έως τότε. Κι εκείνη ακριβώς την περίοδο πρέπει να κατανοήσουν την τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητά τους, πού πήγαν οι άνθρωποι που τα φρόντιζαν, το καθαρό νερό και η τροφή. Αυτή λοιπόν η έμμεση εγκατάλειψη είναι το χειρότερο κακό που βιώνουν, όχι η πείνα ή το κρύο αλλά η μοναξιά.
Σε αυτό το νησί βρίσκομαι κάθε καλοκαίρι και προσπαθώ να βοηθήσω όλα αυτά τα πλάσματα και οφείλω να ομολογήσω πως ο φθινοπωρινός αποχωρισμός πέφτει όλο και πιο βαρύς στην καρδιά μου.
Το καλοκαίρι του 2021 τα πράγματα έγιναν πιο προσωπικά, καθώς η μία εκ των 15 γατών που φροντίζω κυριολεκτικά δεν έφευγε από την αυλή του σπιτιού μου. Αυτό το μέρος το ένιωθε σπίτι του, κάθε πρωινό μας περίμενε να ξυπνήσουμε για να χωθεί στην αγκαλιά μας και όλο αυτό εξελίχθηκε και για εμάς σε μια γλυκιά συνήθεια. Κατά τη διάρκεια των αυγουστιάτικων καταιγίδων δε, ο μικρούλης τρύπωσε μέσα στο σπίτι μας, κάτω από τα ζεστά μας σκεπάσματα κι επομένως μέσα στις καρδιές μας.
Η ώρα του αποχωρισμού όλο και πλησίαζε, ένιωθα ανυπομονησία να συναντήσω πάλι τους δύο γάτους μου, που περίμεναν καρτερικά στην Αθήνα, αλλά από την άλλη απέραντη θλίψη που θα άφηνα πίσω τα νησιώτικα γατοφιλαράκια μου και πόσο μάλλον τον ένα και μοναδικό κούκλο που ομόρφαινε τη ζωή μας τους τελευταίους δύο μήνες. Κάθε χρόνο σκιζόταν η ψυχή μου αλλά εκείνο το καλοκαίρι στη σκέψη μόνο του συναισθήματος της εγκατάλειψης και της μελαγχολίας που θα βίωνε αυτό το γατάκι, με έλουζε κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αντέξω κι έτσι αποφάσισα ότι θα τον έπαιρνα μαζί μου πάση θυσία.
Ο φιλαράκος μου θα άφηνε πίσω τις βόλτες στην παραλία, τους φίλους του και τα ηλιόλουστα πρωινά αλλά θα ξεχνούσε επίσης την πείνα, τη δίψα, το κρύο και τον φόβο που του προκαλούσε κάθε διερχόμενο όχημα. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη αν θα κατάφερνε να ζήσει περιορισμένος, άξιζε όμως να το προσπαθήσω.
Ταξιδέψαμε, αντιστάθηκε αλλά σύντομα ηρέμησε.
Φοβόμουν πολύ την καθημερινότητα, τον εγκλωβισμό σε ένα σπίτι και τους άλλους γάτους. Είχα πάντα στο μυαλό μου την πιθανότητα να πρέπει να επιστρέψει στο νησί.
Ευτυχώς διαψεύσθηκα! Η απόφαση να σώσω αυτόν τον γάτο ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου! Ήρεμος και τρυφερός, εναρμονίστηκε αμέσως με το περιβάλλον, οι γάτοι τον λάτρεψαν, ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε από την οικογενειακή μας ευτυχία. Δεν παραπονέθηκε ποτέ, δεν προσπάθησε ποτέ να φύγει, είναι ο γάτος που θα ήθελε κάθε άνθρωπος για συντροφιά!
Είναι αλήθεια πως οι γάτες μας διαλέγουν και πρέπει να ανοίξουμε την αγκαλιά μας αν είμαστε τυχεροί και μας συμβεί αυτό. Αυτά τα μαγικά πλάσματα είναι ευλογία! Ο κούκλος μας, ο Τζαζ, είναι το στολίδι του σπιτιού μας, παντού δίπλα μας. Ο γάτος που θα παίξει με μικρούς και μεγάλους κι όλοι θα τον αγαπήσουν. Ένας θησαυρός ανεκτίμητης αξίας που δείχνει την ευγνωμοσύνη του κάθε στιγμή, ο γάτος που γεννήθηκε για εμάς!
