Μεγάλωσα με ζώα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και πάντα θα λέω ότι τα ζώα είναι που με ολοκλήρωσαν σαν άνθρωπο.
Γράφει η Μαρία Κακαβογιάννη, Συγγραφέας, Μέλος της Λέσχης Γάτα του Αιγαίου
Γύρω στο 2000 ανταποκρίθηκα στην προσφορά του φίλου μου του Θοδωρή Φραγκογιού, ιδρυτή της Λέσχης ΓΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ και εκτροφέα αυτής της φυλής, να υιοθετήσω ένα από τα γατάκια του. Ό,τι κι αν μου είχε πει ο Θοδωρής για αυτήν τη φυλή δεν μπορούσα να φανταστώ τι μοναδικό πλάσμα θα ερχόταν στη ζωή μας.
Τον ονομάσαμε ” Έρως”, γιατί αυτή η ομορφιά δεν μπορούσε να έχει κανένα άλλο όνομα. Ήταν ο Έρως όνομα και πράγμα.
Όταν ήρθε στο σπίτι μικρούλι υπήρχαν και άλλα δύο ζωάκια ο γατούλης ο Ριρής και ο Αφρούλης το γκριφονάκι. Έγινε αμέσως φίλος κατακτώντας και τους δύο.
Όσο μεγάλωνε γινότανε τόσο όμορφος και έξυπνος, όπως όλες οι γάτες του Αιγαίου απ’ ό,τι διαπίστωσα στη συνέχεια.
Με την κατάλευκη μεταξένια γούνα του, τη θυσανωτή ουρά του που την ανέμιζε περήφανα όταν περπατούσε αγέρωχος, τη μαύρη καρδούλα στη μύτη του, και τις κίτρινες ματάρες του. Ήξερε ότι ήτανε πανέμορφος, καταλάβαινε τον θαυμασμό και το απολάμβανε.
Φυσικά όλο το σπίτι του ανήκε χωρίς περιορισμούς. Έτσι και δεν του έδινες σημασία όταν ήθελε να χαϊδευτεί σου άρπαζε το πόδι και το απαιτούσε. Πεντακάθαρος, εκλεκτικός ήθελε να τρώει μαζί μας και φυσικά να κοιμάται στο κρεβάτι μας καταλαμβάνοντας όσο χώρο πίστευε ότι τον ικανοποιούσε, αφού μας είχε επιμελώς ζυμώσει προηγουμένως.
Ο Θοδωρής δεν σταμάτησε ποτέ να ενδιαφέρεται και να επισκέπτεται τον μικρό άρχοντα.
Εκείνος άμα ερχότανε κάποιος στο σπίτι έτρεχε πρώτος να τον υποδεχθεί και άρχιζε την επίδειξη, και τα χαϊδέματα με την ουρά να ανεμίζει, τρίζοντας ολόκληρος και ανοιγοκλείνοντας τις πατουσίτσες του. Ήξερε πολύ καλά το παιχνίδι της γοητείας, κατακτώντας και τον πιο διστακτικό. Όταν εισέπραττε όσο χάδι ήθελε εκείνος τίναζε τη γούνα και καθότανε στο πιο ψηλό σημείο του δωματίου παρακολουθώντας με μισόκλειστα μάτια.
Φυσικά όλο το σπίτι του ανήκε χωρίς περιορισμούς.
Έτσι και δεν του έδινες σημασία όταν ήθελε να χαϊδευτεί σου άρπαζε το πόδι και το απαιτούσε.
Γνώριζε κάθε μας κίνηση τι σήμαινε. Πήγαινε πρώτος στο κρεβάτι και μας περίμενε, όπως επίσης και στην καρέκλα του στην κουζίνα όταν τρώγαμε.
Δεν ζητιάνευε και δεν κλαιγότανε, αξιοπρεπής και αταλάντευτος πάντα από τις συνήθειές του.
Πιάναμε τον εαυτό μας να επικοινωνεί μαζί του με τους δικούς του κώδικες που μας είχε επιβάλλει.
Όταν γεννήθηκε η κόρη μας του άρεσε να κάθεται δίπλα στο καρεκλάκι της στον καναπέ. Δεν ενόχλησε ποτέ το μωρό αντίθετα πρόσφερε την αγκαλιά του στο μεγάλωμά της με μοναδική τρυφερότητα, καλλιεργώντας την να λατρέψει, να φροντίζει, και να σέβεται κάθε πλάσμα από διαφορετικό είδος. Τα ζωάκια στο σπίτι είχαν αυξηθεί, ο ξεχωριστός όμως ήτανε πάντα αυτός.
Βέβαια οι φυσικές του δυνατότητες μας είχαν λαχταρήσει κυριολεκτικά ουκ ολίγες φορές.
Είχε μοναδική αλτικότητα, μυϊκές δυνατότητες και απίστευτο θάρρος. Υπήρξαν φορές που τον ψάχναμε σε όλες τις ταράτσες της γειτονιάς. Πότε έφευγε από τις τέντες και πότε ίδιος ο Βatman γάντζωνε τα νύχια του στον σαγρέ τοίχο και ανέβαινε καθέτως μέχρι την ταράτσα, όπου μπροστά στο χάος 5 ορόφων καμάρωνε για το επίτευγμά του.
Καρφώσαμε λαμαρίνες 2 μέτρα στους τοίχους για να μην σκαρφαλώνει.
Σε έναν αγώνα δρόμου με έναν άλλο γάτο μας τον Σκίνυ μπήκε μέσα στην καμινάδα στο τζάκι και άρχισε να την ανεβαίνει. Πρόλαβα και έπιασα το πίσω του πόδι και τον έβγαλα κατάμαυρο και τρομοκρατημένο για πρώτη φορά, αφού είχα χάσει χρόνια από τη ζωή μου στη σκέψη ότι θα σφήνωνε και θα πάθαινε ασφυξία από την κάπνα.
Σε μία απόδρασή του από τις ταράτσες μπήκε σε κάποιο διαμέρισμα ηλικιωμένων κοντινής πολυκατοικίας. Με τη φιλική του συμπεριφορά και την ομορφιά του τους γοήτευσε και αποφάσισαν να τον κρατήσουν και να τον εγκλωβίσουν και να μας κάνουν να τρελαθούμε να τον ψάχνουμε παντού.
Τον πήραμε πίσω ακούγοντας το κλάμα του γιατί μας είχε μυρίσει.
Τον απελευθέρωσαν όταν είπα ότι θα καλέσω την Αστυνομία. Όταν του άνοιξαν την πόρτα έτρεξε νιαουρίζοντας και πήδηξε στην αγκαλιά μου σαν σκανταλιάρικο παιδί, και η αλήθεια είναι πως έτσι νιώσαμε κι εμείς, ότι το λατρεμένο μας σκανταλιάρικο ήτανε ξανά στην αγκαλιά μας. Έκτοτε μπήκε πλέγμα σε όλη τη βεράντα επιτρέποντας άλματα μέχρι την τέντα μόνο. Κάποια χρόνια που είχαμε μετακομίσει στην Βάρκιζα, ο άντρας μου του πήρε λουράκι και τον έβγαζε βόλτα στο πλαινό μας δασάκι κάτι που πάντα με φόβιζε. Αυτός πήγαινε και καθότανε μπροστά στο πορτ-μαντό κάτω από το λουρί και νιαούριζε για να μας θυμίσει τη βόλτα του, μέχρι που ένα βράδυ ξεγλύστρισε από το λουρί και ανέβηκε σε ένα δέντρο κάνοντάς μας να ξημερωθούμε από κάτω μέχρι να κατέβει και φυσικά να εξαφανίσω το λουρί.
Ο Έρως μας μεγάλωνε κι όσο κι αν είμαστε συνειδητοποιημένοι ότι η επένδυση αγάπης στα ζώα είναι ο Παράδεισος, που όμως κάποια στιγμή πονάει πάρα πολύ, αρνιόμασταν ακόμη και να σκεφτούμε ότι το λατρεμένο μας πλάσμα μεγάλωνε.
Δεν είχε αλλάξει τίποτα στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά του εκτός που κοιμότανε περισσότερο.
Κόντευε 18 χρονών παππούς στα γατοχρόνια.
Δυσκολεύοτανε πια να αναπνεύσει και είχε αρχίσει να πνίγεται όλο και πιο συχνά. Ο γιατρός μας θύμιζε την ηλικία του…
Καταλάβαινα πως ο χρόνος του μαζί μας λιγόστευε.
Ένα ολόκληρο καλοκαίρι δεν κουνήθηκα από το σπίτι πάρα πάνω από μισή ώρα για να μην του συμβεί κάτι και λείπω. Μια ημέρα άρχισε να πνίγεται, κάτι σαν κρίση. Δεν μπορούσε να ανασάνει καθόλου. Άρχισα να του κάνω μαλάξεις στην καρδιά και να φυσάω στο στόμα του με όλη μου τη δύναμη για να του δώσω ανάσα. Συνήλθε και μετά αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου γαλήνιος.
Πέρασαν άλλοι 2 μήνες κι άρχισε να τρώει όλο και λιγότερο και να απομονώνεται. Η ζωή στο σπίτι μας είχε ένα γκρίζο σύννεφο βλέποντας πως πλησίαζε ο αποχωρισμός.
Ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου που καθόμαστε και οι τρεις μας στην βεράντα βγήκε από την απομόνωσή του ήρθε με δυσκολία κοντά μας κι ανάσανε για τελευταία φορά αποχαιρετώντας μας για το ταξίδι στον Παράδεισο των ζώων…
Όσος καιρός και να περάσει δεν θέλω να θυμάμαι αυτές τις στιγμές. Πάνε 2 χρόνια σχεδόν που έχει φύγει.
Στο σαλόνι η φωτογραφία του πάνω από την αγαπημένη του θέση στο τζάκι, μας θυμίζει την τύχη που είχαμε να ζήσουμε 18 χρόνια με αυτό το υπέροχο μοναδικό πλάσμα, τον Έρως μας.
Έχουμε 7 ζωάκια στο σπίτι κι αναρίθμητα αδέσποτα που φροντίζουμε με κόπο και στερήσεις, όλα τους αξιαγάπητα.
Ο Έρως, αυτός ο υπέροχος με προσωπικότητα γάτος του Αιγαίου με το πέρασμά του από τη ζωή μας, μας έδειξε μια άλλη διάσταση στην σχέση ανθρώπου και ζώου…
Ο Έρως, αυτός ο υπέροχος με προσωπικότητα γάτος του Αιγαίου με το πέρασμά του από τη ζωή μας, μας έδειξε μια άλλη διάσταση στην σχέση ανθρώπου και ζώου.
Σχέση μοναδικής αγάπης -σεβασμού – τρυφερότητας αξιοπρέπειας…
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία για 20 χρόνια Σπούδασε λογοτεχνία. Ξεκίνησε γράφοντας ποιήματα, στίχους και στη συνέχεια μυθιστορ΄γματα.
Έργα της είναι η σειρά “Δροσοσταλίδες” δύο βιβλία ποίησης, ο “Σκίνυ” (παιδικό) με αναφορά στα αδέσποτα ζώα, “Ο πατέρας της Άννας” με αναφορά στα συναισθήματα ενός θετού πατέρα, “Ένας χρόνος θύελλα” με αναφορά στην εργαζόμενη γυναίκα και το δύσκολο ρόλο της στην οικογένεια. “Το Πικρό μέλι στα χείλη” με αναφορά στη δύσκολη διαδρομή ζωής ενός νέου κοριτσιού μετά από ένα μοιραίο σφάλμα που αντιμετωπίστηκε λάθος από εκείνη και το περιβάλλον της. Το τελευταίο της βιβλίο έχει τίτλο “Οι αλήθειες που δεν ειπώθηκαν”.
Είναι παντρεμένη και μητέρα μιας κόρης..
