ΚατηγορίαΓενικά

Δεν θυμάμαι πότε άρχισα να θεωρώ, τελείως αυτονόητο, ότι τα ζώα ήταν άτομα που έπρεπε να χαιρετήσω, να προσεγγίσω και να επικοινωνήσω, να γνωριστούμε δηλαδή καλύτερα, όπως και με τους ανθρώπους, αλλά πρέπει να ήμουν κάτω των 2 ετών. Ποτέ δεν «έγραψε» μέσα μου η πληροφορία κάποιων μεγαλυτέρων ότι «είναι βρώμικα» ή ότι «θα αρρωστήσω» αν τα πιάνω. Άγγιζα όποιο από αυτά μου το επέτρεπε. Τα τάιζα αν μπορούσα, τα έπαιζα και καμιά φορά, αν το απαιτούσε η περίσταση, έκανα και τις κηδείες τους (έντομα, ποντικάκια, πουλιά κτλ.)

Η Κάτια Πινό, νηπιαγωγός και βραβευμένη συγγραφέας παιδικών βιβλίων ξεδιπλώνει για μας τις σκέψεις της για τη σημερινή ελληνική κοινωνία που στερείται ερεθισμάτων, ώστε τα παιδιά να μάθουν μέσα από τη σχολική διαπαιδαγώγηση να αγαπούν τα ζώα και να σέβονται κάθε έμψυχο ον του πλανήτη. Με ένα πολυετές σημαντικό ζωοφιλικό έργο χάρη στις ευαισθησίες της μα και στην αρετή της ενσυναίσθησης που δεδομένα διαθέτει, βρίσκεται χρόνια τώρα στην πρώτη γραμμή μαζί με συναδέλφους της εκπαιδευτικούς, ως φωτεινές εξαιρέσεις μέσα σε ένα «σκοτεινό» ακόμη σχολείο, προσπαθώντας με κάθε μέσο και τρόπο να αλλάξουν όλοι μαζί ριζικά το ελληνικό εκπαιδευτικό ζωοφιλικό κατεστημένο.