«Καταλαβαίνει ο σκύλος μου αυτά που του λέω; Αντιγράφει τις κινήσεις μου;
Διαβάζει τις σκέψεις μου;
Πως μαθαίνει όλα αυτά που ξέρει και δεν του τα έχω μάθει;».

Γίνονται πολλές γενετικές έρευνες σε μεγάλα κέντρα ανά τον κόσμο για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση.
Η πλειοψηφία των αποτελεσμάτων δείχνουν ότι όχι μόνο υπάρχει γενετική βάση, δηλαδή ότι μπορεί να γεννηθεί ένα ζώο με ευαισθησία για ανάπτυξη διαφόρων ειδών φοβίας, αλλά ότι υπάρχει και συσχέτιση μεταξύ συγκεκριμένων φόβων, όπως αυτή της κροτοφοβίας και άλλες αγχώδεις προβληματικές συμπεριφορές. Αν ένας σκύλος αναπτύξει κροτοφοβία, για παράδειγμα, οι πιθανότητες είναι ότι θα εμφανίσει και άγχος του αποχωρισμού και φοβία των αστραπών. Η αλληλεπίδραση αυτή, λοιπόν, είναι άλλη μια ένδειξη ότι μπορεί να υπάρχει μια πιο πολύπλοκη γενική γενετική βάση για τη φοβία, διότι δείχνει μια δυσλειτουργική νευροχημική κατάσταση.

Μια φορά κι έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια, η παρουσία σκύλου «γεννούσε» δυσφορία στον παιδίατρο που επισκέπτονταν στο σπίτι το νέο μέλος της οικογένειας. «Ο σκύλος πρέπει να φύγει από εδώ μέσα», τόνιζε με έμφαση. Το ίδιο συνέβαινε και με τους φίλους της οικογένειας. Η απόφαση των γονέων να μεγαλώσουν το μωρό τους, κρατώντας παράλληλα το αγαπημένο τους κατοικίδιο εντός σπιτιού, προκαλούσε σχόλια και «καλοπροαίρετη» κριτική.