Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο: «Oliver with a twist» της Βάλιας Πάνου
Πάσχα 2021:
Κυριολεκτικά, τη Μεγάλη Εβδομάδα σάλταρα!
Άντεξα μέχρι και τη Μεγάλη Δευτέρα… Tη Μεγάλη Τρίτη όμως, άδραξα την ευκαιρία και την κοπάνισα από το διαμέρισμά μου, όταν ο κύριος «Βολτ» χτύπησε ξανά το κουδούνι μας. Το μοτίβο της εισόδου-εξόδου του ήταν πλέον γνωστό και αίφνης με κυρίεψε μια έντονη επιθυμία να ενσαρκώσω τον «Φυγά»… Όταν λοιπόν άνοιξε η πόρτα, κινήθηκα αθόρυβα και κατέβηκα από τις σκάλες της πολυκατοικίας. Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα δίποδα αιλουροειδή χρησιμοποιούν το ασανσέρ. Αυτό το μεταλλικό κουτί διαθέτει όλα τα κακά μαζί: κινείται, σε εγκλωβίζει και είναι και θορυβώδες. Μόνο που το βλέπω, αγχώνομαι… «Πάρτε, τα ποδαράκια σας, καλοί μου άνθρωποι. Πάρτε τα…» Μια φορά έτυχε να με κατεβάσουν μέσα σε αυτό «το κλουβί με τις τρελές» και δεν ήξερα προς ποια κατεύθυνση με πήγαιναν. Σκάλες και πάλι σκάλες.
Λοιπόν, συνεχίζω… Παρέμεινα κρυμμένος κοντά στην κεντρική είσοδο και όταν ο light_blue_woltαϊκός δίποδος την άνοιξε, τον νίκησα στη διαφορά δυναμικού. Απέφυγα με μαεστρία τα επικίνδυνα γυμνά καλωδιακά του πόδια και κατάφερα να βγω με ασφάλεια στον κήπο από το πουθενά. Ααααχ! Αυτός ο κήπος… Έχει γίνει η μεγάλη μου εμμονή…
Πρέπει όπως και δήποτε να βρω έναν τρόπο να γίνω αφέντης του καθώς και των υπόλοιπων γειτονικών οικοπέδων.
Πρέπει όπως και δήποτε να βρω έναν τρόπο να γίνω αφέντης του καθώς και των υπόλοιπων γειτονικών οικοπέδων. Τι έτσι χαμένος θα πάει ο κόπος μου; Έχω δωρίσει λίτρα ούρων, μαρκάροντας τη γειτονιά μου για να ουροθετήσω την περιοχή. Τι; Να οριοθετήσω; Αυτήν και άλλες τέτοιες παρόμοιες, βλακώδεις εκφράσεις χρησιμοποιούν τα δίποδα αιλουροειδή. Δεν τα παρεξηγώ γιατί τα έχουν σίγουρα μπερδεμένα.
Αφού, όταν κάποιος χτυπάει την πόρτα της ιδιοκτησίας τους ρωτάνε: «Ουρήστε;»
Από την άλλη, θέλω να ασχοληθώ σοβαρά με την επένδυση των ακίνητων, όσων εξ’ αυτών έχουν μεγάλη πρασιά, κατάφυτους, μυστικούς και φανερούς κήπους, αγροτεμάχια με θέα θάλασσα στο Παλαιό Φάληρο. «Η αξία των ιδιοκτησιών αυτών δεν θα πέσει ποτέ!» Τάδε έφη, ο μέγας και σοφός Δημήτρης. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο γνωστός μου ο Αλεσάντρο, μεγάλο λαμόγιο, ο αποκαλούμενος «εννιάψυχος μεσίτης» των νοτίων προαστίων. Διαμένει δήθεν για να μην προκαλεί, πραγματικά μας δουλεύει ο τύπος, εδώ και πολλά χρόνια στην επιβλητική έπαυλη επί της οδού Θησέως και Μουσών. Με έχει προειδοποιήσει πολλές φορές για έναν συγκεκριμένο γάτο της περιοχής τον οποίο και απεχθάνομαι. Επειδή όμως, είμαι τετράποδο ανωτέρου επιπέδου δεν θα εκφράσω τη γνώμη μου για τον άξεστο, αμόρφωτο, τετράποδο φεουδάρχη «Μήτσο» για τον οποίο με έχει προειδοποιήσει πολλάκις…
«Το νου σου γαλαζοαίματο κάθαρμα.» Μου λέει…
«Όσο ο Μήτσος, ζει και βασιλεύει κι εσύ αράζεις αποστειρωμένος στο διαμέρισμα, στειρωμένος έπρεπε να πει καλύτερα, ξέχνα το real estate. Αγοράκι μου, στο relax estate σου «ωραία κοιμισμένος» δεν μπας πουθενά.»
«Κριντζ», του απάντησα κι εγώ που ακούω τον πατέρα μου, τον Δημήτρη, να χρησιμοποιεί την ίδια ατάκα όταν τον συμβουλεύει αντίστοιχα η μητέρα του. Ευτυχώς, τουλάχιστον από αυτήν έχω μάθει μέσες-άκρες κάτι Αρχαία Ελληνικά, λίγες λατινικές ατάκες και κάποιες εκφράσεις από άλλες γλώσσες. Δεν μπορώ να πω, το θηλυκό αυτό δίποδο με έχει εκπλήξει… Κάνει φιλότιμες προσπάθειες… Εμμένει να επιμορφώσει -επί ματαίωτα υπόλοιπα τέσσερα, ψηλά, δίποδα αιλουροειδή του σπιτιού. Το μόνο που έχει καταφέρει είναι να τους κόψει την ουρά αλλά όχι τον βήχα. Της την έκοψαν και αυτής την ουρά αλλά επειδή είναι έξυπνο αιλουροειδές την αντικατέστησε με χάρη, στυλ και φαντασία: φιόγκους, μεταξωτές ζώνες, υπέροχες θηλυκές πλεξούδες και αλογοουρές στα μαλλιά.
Πάντως, τα γαλλικά και τα λατινικά της έχουν πιάσει τόπο όταν φλερτάρω τις υπαίθριες θηλυκές. Ξεροσταλιάζουν με κάτι «μουν σερί», «μουν αμούρ», «bella donna» (θα ‘λεγα τώρα) «te diligo, mel meum» (σε αγαπώ, μωρό μου)… Και τι να λέμε τώρα… Είμαι και στειρωμένος… Ζω μόλις 150 πατουσόμετρα μακριά από τη θάλασσα…
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες, τάζω ανεκπλήρωτους έρωτες και γάμους στις μικρές και αθώες γάτες του κήπου. Όμως, δεν πλησιάζω τα εξοχικά μπολ του φαγητού τους ούτε δανείζομαι τις μαιτρέσες των τετράποδων κολλητών μου. Φλερτάρω πάντα τις διαθέσιμες… Είμαι ευυπόληπτος και τζέντλεμαν, δεν είμαι εγώ ο Παναής από τα Μέγαρα… Παρεπιμπτόντως, η ταινία αυτή είναι πολύ αστεία! Την παρακολούθησα με τη σοφή γυναίκα του μεγάλου Δημήτρη την οποία φωνάζουν συνέχεια «Σοφία» και βλέπει ελληνικές ταινίες. Μου αρέσουν πολύ αυτές οι κοινωνικές μας επισκέψεις στο σπίτι τους…
Πρώτον, δεν χρειάζεται να περπατήσω διότι με μετακινεί μέσα σε μια μεγάλη τσάντα ώμου η μητέρα ή αλλιώς «μάνα» των τριών δίποδων.
Δευτερευόντως, είμαι πολύ κουλτουριάρης και το σόι αυτό, πώς το λένε, εμένα με ελκύει… Εκεί, όλοι τους με περιποιούνται και ιδιαίτερα η καλλονή αδερφή της μητέρας του πατέρα μου. Αν αυτή ήταν γάτα θα είχα ξεφύγει από την κτηνίατρο πολύ πριν με στειρώσει..
Με συναρπάζει η κάτω γη, αυτήν που βρίσκεται αφού διαφύγω από την κεντρική πόρτα και κατέβω σφαίρα τις σκάλες και κρυφτώ στο ισόγειο ωσότου εμφανιστεί ο γαλάζιος ή ο κόκκινος δίποδος…
«Bloody Hell», όπως λέει με άπταιστη βρετανική προφορά ο μικρότερος αδερφός του πατέρα μου, ο Βασίλης, ο οποίος πρέπει να έχει είτε την έκτη αίσθηση αφού προβλέπει τις κινήσεις μου ή να έχει Googalile Map μιας και με ανακαλύπτει όποτε εξαφανίζομαι από προσώπου γης. Με εντοπίζει ακόμη και όταν κοπροσκυλιάζω ή κοιμάμαι στο γειτονικό οικοδομικό τετράγωνο (κυριολεκτικά ρατσιστικό ρήμα, θα πρέπει να μετονομάζεται βάσει του αναφερόμενου ζώου σε κοπρογατιάζω, κοπροπουλιάζω, κοπρορνιθιάζω κοκ.). Μεγάλο ταλέντο στη λοβιτούρα ο Bill γιατί έχει καταλάβει πως μισώ την ξηρά τροφή και όταν την κοπανάω από το διαμέρισμα και βγαίνω στον κήπο -παύλα- έξω κόσμο, πάντα ανοίγει την premium κονσέρβα του σολομού. Ο μικρός έχει «Ph.D.» στις γάτες και ξέρει ότι μπορώ να μυρίσω την υγρή τροφή ακόμη και από απόσταση 200 γατίσιων μέτρων μακριά. Ξέρει επίσης, ότι αν ανοίξει τη σακούλα με την ξηρά τροφή δεν θα το κουνήσω ρούπι.
Εμένα πάντως, δεν μπορείς να με αποκαλέσεις «λαμόγιο». «Κατώγειο» όμως, μπορείς… Με συναρπάζει η κάτω γη, αυτήν που βρίσκεται αφού διαφύγω από την κεντρική πόρτα και κατέβω σφαίρα τις σκάλες και κρυφτώ στο ισόγειο ωσότου εμφανιστεί ο γαλάζιος ή ο κόκκινος δίποδος…
Οι έμπειροι γάτοι του υπαίθριου κατωγείου, μου έχουν εξηγήσει ότι πρέπει να τους προσέχουμε πολύ τους Wolt. Καβαλικεύουν κάτι δαιμονισμένα μηχανάκια που μπορούν να μας τραυματίσουν θανάσιμα. Εγώ πάλι τους λέω ότι είναι αγγράμματοι και ότι αυτά τα δίποδα «Βολτ» δεν είναι τόσο επικίνδυνα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα με καταλάβαιναν ή ενδεχομένως να μην με πίστευαν αν τους εξιστορούσα την περιπέτειά μου… Παρά τρίχα, θα έμενα σέκος στην κουζίνα όταν κάποτε ακούμπησα ένα γυμνό καλώδιο του φούρνου που επισκεύαζαν. Είναι δεδομένο ότι έχω πλέον ξεμείνει με έξι ζωές επιβιώνοντας από τα βολτ που με διαπέρασαν ωσάν τα βεγγαλικά της Ανάστασης.
Προσπαθώ να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης των αγυρτόγατων… Μάλλον, επειδή δεν συγκατοικούν με ανθρώπους δεν γνωρίζουν τους θανάσιμους οικιακούς κινδύνους… Εδώ, η φίλη μου η Κρεγκ, που έχει περιβαλλοντική και υψηλή γλωσσική νοημοσύνη λύνεται στα γέλια και μου λέει: «Όλιβερ, μην είσαι ηλίθιος; Αφού το παίζεις γνώστης και μάγκας γράπωσε το φαγητό που μοσχοβολάει όταν ο «κούριερ», έτσι τον αποκαλεί, παρκάρει το μηχανάκι του. Είναι τόσο ψηλά τα πόδια σου που μπορείς να γραπώσεις το γεύμα, μέσα από το κουτί του, την ώρα που το ανοίγει και να φύγεις βολίδα.»
Δεν ξέρω ποια εικόνα σπιτικού σούπερ ήρωα έχει πλάσει στο μυαλό της η Κρεγκ για εμένα. Πάντως, οι υπαίθριοι τετράποδοι ζουν τελείως διαφορετικά… Κατακλείδα: Ως οικόσιτος ιδιοκτήτης, τo ένστικτό μου λέει να αποφεύγω τους κόκκινους και τους γαλάζιους δίποδους με τα μηχανοκίνητα.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Βάλια Πάνου γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα παιδικά της χρόνια με αμέτρητα μακροβούτια στη θάλασσα, διαβάζοντας βιβλία μέχρι να ετοιμαστεί η μεσημεριανή σπεσιαλιτέ της μαμάς. H δίδυμη αδερφή της, από την προνηπιακή τους ηλικία, δεν γλίτωσε την αφήγηση των μυθοπλαστικών της ιστοριών για να ονειρεύονται… Μετά την αποφοίτησή της από το τμήμα Φωτογραφίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής έλαβε πιστοποιητικό μετάφρασης στην Αγγλική και στην Ισπανική γλώσσα. Εργάστηκε ως μεταφράστρια και επιμελήτρια αγγλικών & ελληνικών κειμένων στο περιοδικό «Science Illustrated», «No Limits World», ως αρθογράφος σε εκδοτικές εταιρείες με φωτογραφικά (Photonet, Φωτογράφος) και οπτικά περιοδικά.
Το 2005 εκδίδεται το πρώτο της φωτογραφικό βιβλίο: «365 DAYS» KARAISKAKI STADIUM. Μια συλλεκτική έκδοση των «Ελληνικών Γραμμάτων» για την ιδιωτική συλλογή του Δάκη Ιωάννου (J&P – ΑΒΑΞ Α.Ε.). To 2014 κυκλοφορεί το πρώτο της εφηβικό, λογοτεχνικό βιβλίο: «Το Ημερολόγιο ενός Τσαντίλα» από τις εκδόσεις «μικρή Μίλητος». Κατοικεί στο Παλαιό Φάληρο με τον άντρα της, τα τρία έφηβα αγόρια τους και έναν ιμιτασιόν γάτο Αβησσυνίας που θυμίζει πάνθηρα τόσο στο παιχνίδι όσο και στα πράσινα διαπεραστικά του μάτια.
Μπορείτε να την επισκεφτείτε διαδικτυακά στους ακόλουθους λογαριασμούς:
Facebook: Valia Panou, LinkedIn: Valia Panou | LinkedIn & Instagram: @valiapanou
