Σε μία πρόσφατη επίσκεψη μου στο Κορωπί, άδραξα την ευκαιρία να επισκεφτώ και προσωπικά μια σημαντική προσπάθεια για την οποία είχα πληροφορηθεί από συνεργάτες και φίλους, όλοι κηδεμόνες σκύλων, για τις πολλές καλές και θετικές τους εντυπώσεις.
Γράφει ο Βασίλης Γουλιέλμος, εκδότης
Τι διαφορετικό όμως μπορεί να έχει ένα ξενοδοχείο σκύλων; Frances’ Doggy Den, ή αλλιώς στα Ελληνικά οι «σκυλοφωλίτσες της Φράνσις». Και βέβαια εκεί, συνάντησα τη Φράνσις, μία γυναίκα με μεράκι και όνειρο να φτιάξει ένα ιδιαίτερο ξενοδοχείο, στο οποίο οι σκύλοι θα είναι χαρούμενοι. «Your dogs’ home away from home» έτσι το περιγράφουν, θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε ως «Το σπίτι του σκύλου σας μακριά από το σπίτι του».
Όλος ο χώρος έχει σχεδιαστεί και φτιαχτεί προσεκτικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο. «Έψαχνα πάντα τα καλύτερα για τους σκύλους και τους σκύλους γνωστών και φίλων μου. Είναι μεγάλο άγχος να χρειαστεί να αφήσεις κάπου τον σκύλο σου και να μην μπορείς να βρεις αυτό που έχεις κατά νου. Όταν είδα ότι δεν υπάρχει αυτό που έχω στο μυαλό μου αποφάσισα να το φτιάξω» μου είπε.
Στον εξωτερικό τοίχο βλέπω έναν λωτό, το σύμβολο της αγνότητας και της αναγέννησης και μέσα στο λωτό είναι ο Ρωμαίο, ο πρώτος της σκύλος, αυτός που αγάπησε όσο τίποτα. «Κανείς δεν ξεχνά τον πρώτο του σκύλο», μου λέει.
Η ασφάλεια είναι κάτι που μας απασχολεί πολύ, πρέπει ο άνθρωπος που θα αφήσει εδώ τον σκύλο του να μη χρειαστεί να ανησυχεί μήπως ο σκύλος το σκάσει ή χαθεί
Μπαίνοντας στο χώρο από τη μεγάλη σιδερένια πόρτα βρίσκομαι στο χώρο του πάρκινγκ απ’ όπου πρέπει να ανοίξω δύο πόρτες για να μπω στην αυλή. «Η ασφάλεια είναι κάτι που μας απασχολεί πολύ, πρέπει ο άνθρωπος που θα αφήσει εδώ τον σκύλο του να μη χρειαστεί να ανησυχεί μήπως ο σκύλος το σκάσει ή χαθεί».
Η αυλή είναι στρωμένη με ένα υπέροχο καταπράσινο χλοοτάπητα που δίνει την αίσθηση λιβαδιού. Στη δεξιά πλευρά υπάρχουν δύο «δωμάτια» έτσι ονομάζουμε εδώ τους χώρους, αυτή η πανσιόν δεν έχει κλουβιά. Δίπλα στα δωμάτια αυτά υπάρχει ένας μικρός κήπος με λουλούδια.
Στην αριστερή πλευρά είναι το γραφείο, ο χώρος από τον οποίο ξεκινά και τελειώνει η ημέρα, όλη η οργάνωση γίνεται εκεί, όλες οι σκέψεις ξεκινούν να υλοποιούνται από εκεί. Πάνω από την πόρτα βλέπω την ταμπέλα που ξεκάθαρα αναφέρει «Όλοι οι επισκέπτες πρέπει να εγκρίνονται από τους σκύλους», λογικό, σκέφτομαι.
Από εκεί λοιπόν είναι που ακούγεται η απαλή μουσική που παίζει σε σχεδόν όλο το χώρο. Δίπλα στο γραφείο υπάρχει πάντα ένα κρεβάτι διότι κάθε δύσκολη ημέρα στο γραφείο χρειάζεται να έχει και έναν… τετράποδο βοηθό. Από την άλλη μεριά του γραφείου δεν μπορώ να μην παρατήσω το μεγάλο ροζ τζάκι. Ηρεμία παντού…
Πριν την είσοδο του γραφείου υπάρχει η μεγάλη πόρτα που οδηγεί στον κύριο χώρου όπου βρίσκονται τα δωμάτια, είπαμε, εδώ δεν υπάρχουν κλουβιά. Το καθένα έχει το δικό του χρώμα, το χρώμα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο μέρος αυτό. Δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου μαύρο. Το κόκκινο, το κίτρινο, το γαλάζιο, το πράσινο, το μωβ δωμάτιο. Ο κάθε επισκέπτης έχει το χρώμα του. Χρώμα έχουν επίσης τα παπλώματα και τα χαλάκια, όπως ακριβώς θα είχαν στα σπίτια τους.
Τέλεια τακτοποιημένα και τοποθετημένα είναι τα μπολ του κάθε σκύλου μέσα στα δωμάτια. Άλλος έχει μεταλλικό, άλλος έχει πλαστικό, άλλος το χρειάζεται ψηλά, άλλος χαμηλά.
«Το φαγητό; Υπάρχει επιλογή;» τη ρωτάω. «Το φαγητό είναι πολύ σημαντικό για εμάς, ένας σκύλος που τρέφεται σωστά είναι ένας ευτυχισμένος σκύλος και φυσικά ένας σκύλος με λιγότερα θέματα υγείας. Συνεργάζομαι με μεγάλη εταιρεία σκυλοτροφών από την οποία προμηθεύομαι κάθε μήνα τις κατάλληλες τροφές αναλόγως με τους επισκέπτες μου. Αν κάποιος σκύλος κάνει συγκεκριμένη διατροφή αυτή φυσικά ακολουθείται κατά γράμμα σε ότι αφορά την ποιότητα αλλά και τους χρόνους ταΐσματος. Δεν θα θέλαμε ποτέ να διαταραχθεί η ρουτίνα του σκύλου».
Ακόμα και τα λουριά των σκύλων είναι κρεμασμένα δίπλα δίπλα, όλα τα χρώματα στη σειρά. Πριν βγω να δω τον πίσω χώρο και τα πάρκα ρίχνω μια ματιά να δω πόση ακόμη ώρα έχω διαθέσιμη στο επίσης πολύχρωμο ρολόι που υπάρχει στον τοίχο. Δεν μπορώ να βρω μονοτονία πουθενά. Πατάω πάνω στο πολύχρωμο χαλάκι και βγαίνω έξω.
Δεν χωράει το μάτι μου όλο αυτό το πράσινο μαζί με το άσπρο των τοίχων και το γαλάζιο του ουρανού. Αν αφεθώ λίγο και κοιτώντας προς τον πίσω χώρο μέσα από το χτιστό παράθυρο νομίζω ότι είμαι σε νησί. Το «παράθυρο της Μυκόνου» έτσι το λένε εδώ και δίπλα στο παράθυρο υπάρχει η πόρτα που οδηγεί στην παιδική χαρά, στα δύο τεράστια πάρκα.
Αν κάποιος σκύλος κάνει συγκεκριμένη διατροφή αυτή ακολουθείται κατά γράμμα σε ό,τι αφορά την ποιότητα αλλά και τους χρόνους ταΐσματος.
Πρόσφατα φυτεύτηκαν μουριές, δέντρα που θα μεγαλώσουν γρήγορα και θα χαρίσουν απλόχερα τον ίσκιο τους στα επόμενα καλοκαίρια ενώ παράλληλα υπάρχει και ένας ειδικά φτιαγμένος σκιερός χώρος ξεκούρασης. Πάντου στο χώρο βλέπω βρύσες και φρέσκο νερό. «Η καθαριότητα είναι προτεραιότητα» μου λέει η Φράνσις και κοιτώντας γύρω γύρω μπορώ σίγουρα να το επιβεβαιώσω και εγώ αυτό και συνεχίζει λέγοντας «Εδώ θα φτιάξω ένα μικρό πάρκο μες το πάρκο, μία πίστα για agility και σκύλοσπιτο κάπως σαν δεντρόσπιτο» και με κάνει να αναρωτιέμαι τι θα δω στην επόμενή μου επίσκεψη.
Στο πλαϊνό μέρος των πάρκων υπάρχει το σπιτάκι, ένα κυριολεκτικά μικρό σπιτάκι, ο χώρος όπου προετοιμάζονται τα γεύματα, όπου πλένονται τα πιάτα και τα μπολ, ο χώρος όπου μένουν όσοι σκύλοι πρέπει να αναρρώσουν ή πρέπει να λάβουν ιδιαίτερη φροντίδα. Εκεί αποθηκεύονται τα φάρμακα, τα καθαριστικά και τα καινούρια μπολ, τα καθαρά περιλαίμια και λουριά. Για ό,τι και αν προκύψει υπάρχει ένα back up, μία έτοιμη λύση.
Βγαίνω από το πάρκο, κλείνω την πόρτα δίπλα από το παράθυρο της Μυκόνου και ξαναπατώ το γκαζόν. «Την προηγούμενη εβδομάδα μαζέψαμε τις πισίνες και τις αποθηκεύσαμε για το επόμενο καλοκαίρι, εδώ κάτω από το παράθυρο τις είχαμε».
Κάθομαι στο τραπεζάκι με το καρό κίτρινο τραπεζομάντηλο να πιώ ένα χυμό όσο η Φράνσις μαζεύει κάτι φυλλαράκια που φύσηξε ο αέρας.
Δεν κατάλαβα ότι πέρασε η ώρα σε ένα χώρο με τους σκύλους. Η ηρεμία που έχει αυτό το μέρος ήταν στόχος και το αποτέλεσμα τη δικαίωσε.
«Δεν φοβάσαι εδώ; Είναι αρκετά ήσυχα» ήταν μια από τις τελευταίες μου ερωτήσεις. «Δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Πάντα υπάρχει κάποιος εδω, ακόμα και το βράδυ πάντα υπάρχει άνθρωπος. Εκτός από αυτό, υπάρχουν παντού κάμερες. Καταγράφουν τον εσωτερικό χώρο για την ασφάλεια των σκύλων και τον περιβάλλοντα εξωτερικό χώρο για την ασφάλεια όλων μας. Επίσης καθε βράδυ ανάβει ειδικό σύστημα φωτισμού που δεν αφήνει καμία σκοτεινή γωνιά».
Εν τω μεταξύ οι σκύλοι έχουν βγει, έχουν τρέξει και από μόνοι τους γυρνάνε στα δωμάτιά τους.
Αφήνω το ποτήρι μου όσο μου σημειώνει σε ένα χαρτί τις λεπτομέρειες και τα στοιχεία επικοινωνίας που θα τυπώσω μαζί με το άρθρο…
