Οι παγκόσμιες μέρες είναι συνήθως μέρες υπενθύμισης για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων όλων εκείνων των αδυνάτων που δεν έχουν φωνή αλλά και μέρες που υπενθυμίζουν πως τίποτα στη ζωή δεν είναι αυτονόητο και σε μια στιγμή όλα μπορούν να αλλάξουν.
Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας & Ιδρύτρια αμκε Ζω.Ε.Σ.
Η παγκόσμια μέρα αδέσποτων ζώων καθιερώθηκε 13 χρόνια πριν με πρωτοβουλία φιλοζωικών ολλανδικών οργανώσεων με σκοπό να αλλάξουν οι συνθήκες διαβίωσης των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίστηκε τότε να υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και είναι μια μέρα τιμής και όλων εκείνων των χιλιάδων εθελοντών που δρουν για το καλό αυτών των ζώων. Το νούμερο των αδέσποτων ζώων παγκόσμια σήμερα είναι δύσκολο να υπολογιστεί και θεωρητικά αδύνατο για τη χώρα μας όταν αδέσποτα ζώα θεωρούνται και όλοι εκείνοι οι σκύλοι και οι γάτες που διαβιούν στις αυλές σπιτιών, σπάνια είναι τσιπαρισμένοι στο όνομα του κηδεμόνα τους και συνήθως, ειδικά στην επαρχία, κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Σε μια από τις χειρότερες χώρες της Ευρώπης σχετικά με την αντιμετώπιση των αδέσποτων τόσο από τους πολίτες όσο και από τις τοπικές Αυτοδιοικήσεις που επιμένει να τα αγνοεί επιδεικτικά και προκλητικά συχνά, αν γυρίσουμε τη ματιά μας και τα προσέξουμε είναι πραγματικά παντού. Όλοι μας έχουμε να μοιραστούμε
μια ιστορία με κάποιον δήμο που αδιαφορεί για τα αδέσποτα ζώα αγνοώντας τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη νομοθεσία. Μια ιστορία με ανεύθυνη κηδεμονία που είχε ως κατάληξη την επιστροφή ή την εγκατάλειψη στον δρόμο ή σε κάποιο κλουβί πλασμάτων που δεν έφταιξαν σε τίποτα. Ζούμε μάλιστα σε μια χώρα όπου το να υπάρχουν δήμοι που φροντίζουν τον αδέσποτο πληθυσμό ή διαθέτουν κυνοκομεία που πληρούν όλες τις προδιαγραφές για τη δημιουργία άριστων συνθηκών διαβίωσης είναι πια εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
“Αυτά τα παρατημένα πλάσματα ταλαιπωρούνται ψυχικά ενώ ζητούν μονάχα τα αυτονόητα τα οποία πολύ συχνά δεν τα βρίσκουν”
Αυτά τα παρατημένα πλάσματα ταλαιπωρούνται ψυχικά ενώ ζητούν μονάχα τα αυτονόητα τα οποία πολύ συχνά δεν τα βρίσκουν. Αναζητούν σίγουρα φαγητό και νερό μα περισσότερο από όλα αγάπη, κατανόηση και ένα σπίτι για να νιώθουν αυτή την τόσο περιζήτητη αίσθηση του «ανήκειν». Όλα αυτά τα πλάσματα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας δεν μιλούν, όμως όλοι μπορούμε να ακούσουμε μέσα στις σιωπές τους τις μεγαλύτερες αλήθειες.
Μπορούμε παράλληλα να μπούμε στη θέση τους, να νιώσουμε όπως εκείνα και να ενωθούμε όλοι μαζί για έναν κοινό στόχο που είναι η μείωση όσο γίνεται πιο άμεσα όλης αυτής της θλίψης μέσα από τη στείρωση των αδέσποτων ζώων και φυσικά την υιοθεσία. Αν δεν μπορείς να υιοθετήσεις ή να φιλοξενήσεις ένα αδέσποτο πλάσμα μπορείς να κάνεις πολλά άλλα για να το βοηθήσεις: να ξεκινήσεις να σιτίζεις και να βάζεις νερό στα
αδέσποτα ζώα της γειτονιάς σου, να βοηθάς οικονομικά τις φιλοζωικές οργανώσεις ή τους μεμονωμένους εθελοντές, να καταγγέλλεις οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά αντικρίζεις, να κοινοποιείς στο διαδίκτυο περιστατικά που χρειάζονται βοήθεια ή ζητούν φιλοξενίες ή υιοθεσίες ζώων, να γίνεις εθελοντής σε κάποια φιλοζωική οργάνωση ή να οργανώσεις συχνές επισκέψεις σε καταφύγια. Είναι τόσο σημαντικό να βγάλεις μια βόλτα έναν σκύλο που περνά τη ζωή του πίσω από ένα κλουβί! Πότε άλλωστε μια πράξη καλοσύνης πήγε χαμένη…
Εδώ και πολλά χρόνια έχουμε ζήσει τραγικές στιγμές αντικρίζοντας πολλοί από εμάς από κοντά ή από φωτογραφίες όλα εκείνα τα ζώα που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε κυνοκομεία Δήμων στριμωγμένα, σε ακραίες καιρικές συνθήκες, δίχως νερό και φαγητό, ιατρική περίθαλψη και χωρίς καμιά αίσθηση αγάπης.
Το να νιώθει κανείς οίκτο και να λυπάται τα αδέσποτα ζώα, σίγουρα δεν ωφελεί πουθενά. Εκείνο που μπορεί να βοηθήσει και να αρχίζει δειλά να φέρνει την αλλαγή είναι η προσπάθεια να αποκτήσουμε όλοι μας μια σχέση κατανόησης και συμπόνιας μαζί τους ώστε να κατανοήσουμε πως αν δεν μιλήσουμε τώρα εμείς για εκείνα, όταν χρειαστεί να μιλήσει κάποτε κάποιος για εμάς ίσως να μην υπάρχει. Η μοίρα άλλωστε όλων μας
όπως φαίνεται στο βάθος του τούνελ που όλοι μαζί προχωράμε είναι κοινή.
Αυτό που χρειάζεται είναι να αναλάβουμε όλοι μαζί δράση υπέρ αυτών των πλασμάτων, αφήνοντας στην άκρη τις διαφορές μας καθώς, όταν η αγάπη για αυτά τα πλάσματα μας ενώνει, δεν είναι δυνατόν τίποτα απολύτως να μας χωρίζει. Η συχνή φράση εξάλλου από μισόζωους συμπολίτες «ασχολούνται με τα ζώα, ενώ πεθαίνουν άνθρωποι» θα πρέπει να μας βρει ενωμένους σε έναν κοινό αγώνα παραδοχής πως υπάρχει χώρος για όλους μας στον πλανήτη και πως υπάρχουν θεσμοί κακοποίησης ζώων που οφείλουμε όλοι μας να συντελέσουμε στην οριστική παύση τους ο καθένας στο μέτρο που μπορεί. Δημιουργώντας συνθήκες ισότητας και δικαιοσύνης για όλους. Η νομοθεσία, παρόλο που σε σημεία παραμένει προβληματική γίνεται συχνά ασπίδα προστασίας για τα ζώα ενώ η προφυλάκιση δολοφόνων ζώων στη χώρα μας αποτελεί μια πρώτη ελπίδα πως αυτοί οι τετράποδοι συμπολίτες μας απέκτησαν επιτέλους φωνή.
Το πρώτο βήμα πάντως για να έχει νόημα και αποτέλεσμα η οποιαδήποτε κινητοποίηση υπέρ αυτών των πλασμάτων, είναι σε κάθε περίπτωση η πίστη και η εμπιστοσύνη πως για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει πρώτα να αλλάξεις εσύ!
