Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι τις λέξεις, αφού πρώτα τις νιώσεις, που θα τα μεταφέρουν. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού δύο νέες γυναίκες, μια ψυχοθεραπεύτρια που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες το πρώτο της βιβλίο που αφορά τα ζώα και μια εκπαιδευτικός και συγγραφέας η Κλαίρη Θεοδώρου, γνωστή για τη μεγάλη αγάπη της στα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με τα πολυαγαπημένα τους ζώα!
«Χρωστάμε στα παιδιά μας και στα μη ανθρώπινα μωρά μια ευκαιρία να έχουν μέλλον σε αυτόν τον πλανήτη!»
Από μικρή αγαπούσα παθιασμένα τα ζωάκια, με έναν τρόπο βέβαια, που τώρα πια βλέπω ότι ήταν πολύ ανθρωποκεντρικός, τότε όμως δεν ξέραμε αλλιώς. Θυμάμαι να ξετρυπώνω μωρά γατάκια που κρύβονταν στην πυλωτή μας για αγκαλίτσες, ή θυμάμαι την θλίψη, όταν πέθαιναν τα χρυσόψαρα που κατά καιρούς μας χάριζαν διάφοροι συγγενείς. Μου μιλούσαν τότε για τον κύκλο της ζωής και πως τα χρυσόψαρα ζουν ελάχιστα κι έχουν μνήμη μόνο κάτι δευτερόλεπτα. Χρειάστηκε να φτάσω 30 χρονών για να μάθω πόσα χρόνια ζουν στην πραγματικότητα τα χρυσόψαρα με σωστή φροντίδα, αλλά κι ότι μας αναγνωρίζουν ακόμα και μετά από χρόνια!
Θυμάμαι πως δεν μπορούσα ποτέ να φάω κουνελάκι μετά την πρώτη φορά που είδα να γεννιούνται και να μεγαλώνουν στο χωριό ένα καλοκαίρι, μετά το απαλό τους άγγιγμα. Σκέφτομαι πόσα παρακάλια έκανα να πάρουμε σκύλο, αλλά και την ελάχιστη σχέση με αυτόν τον σκύλο, αφού τελικά τον είχαμε στην αυλή και πως να συνδεθείς πραγματικά έτσι με έναν σύντροφο;
Απ’ την άλλη θυμάμαι να δίνω το χαρτζιλίκι μου για να πάω με φίλες ένα αδέσποτο στον κτηνίατρο, να αγοράζω πάλι απ το χαρτζιλίκι μου ένα πουλάκι για να το απελευθερώσω (ήμουν πολύ μικρή και δεν αντιλαμβανόμουν την έννοια της προσφοράς και ζήτησης ούτε αν μπορεί να ζήσει στη φύση).
Δεν τα λέω όλα αυτά για να νιώσω ετεροχρονισμένα τύψεις (παρότι τις νιώθω). Καταλαβαίνω όμως, μέσα από την ανασκόπηση της προσωπικής μου εμπειρίας και παρατηρώντας τα παιδιά στον κύκλο μου, ότι τα παιδιά αναζητούν τη σχέση με τα ζώα, συνδέονται, ταυτίζονται. Και στρέφονται σε εμάς για οδηγίες. Ή καμιά φορά δεν ρωτάνε καν, εμείς σαν ενήλικες και σαν κοινωνία τα βομβαρδίζουμε με λανθασμένες πληροφορίες, με παραλογισμούς και ψέματα.
Πρόσφατα έγινα μαμά. Κάτι μέσα μου έκανε κλικ εκείνη την στιγμή. Μετά τον τοκετό και θηλάζουσα πλέον, ένιωσα πολύ πιο κοντά στην φύση και τα μη ανθρώπινα ζώα. Δεν μπορούσα να φάω κρέας, ούτε γαλακτοκομικά. Άρχισα να διαβάζω. Έκανα πολλές ενδιαφέρουσες συνδέσεις για το πως η εκάστοτε κυρίαρχη αντίληψη κι εξουσία ορίζει ποια όντα έχουν δικαιώματα και αναγνωρίζονται ως έλλογα και έχοντα συναισθήματα. Έκλαψα σκεπτόμενη τις λεχώνες αγελάδες, μόνες, με πρησμένα στήθη να αναρωτιούνται πού είναι το μωρό τους (γιατί αναρωτιούνται, οι αγελάδες συνδέονται βαθιά και πενθούν). Ο γιος μου μεγαλώνει με 2 γάτες μέσα στο σπίτι μας, άλλες 6 στο ευρύτερο οικογενειακό οίκημα, κι έναν σουπερ μονόφθαλμο σκύλο! Τα ζώα μας άρχισαν να συνδέονται μαζί του απ’ την κοιλιά μου ακόμα.
Το πρώτο βήμα για μια σχέση σεβασμού και αγάπης, λοιπόν, είναι η κατανόηση, ανεξάρτητα για τι είδους σχέσης μιλάμε. Φιλική, ερωτική, οικογενειακή… Οι άνθρωποι είμαστε μέρος ενός οικοσυστήματος για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα και το οποίο εξημερώνουμε κάθε μέρα και παραπάνω, σε σημείο που πλέον κινδυνεύουμε εμείς οι ίδιοι σοβαρά.
Οφείλουμε αυτές τις πληροφορίες να τις μεταφέρουμε στα παιδιά μας, προσαρμοσμένες στην ηλικία τους. Τους χρωστάμε μια ευκαιρία να μάθουν για το οικοσύστημα στο οποίο ζουν κι από το οποίο εξαρτόμαστε, αντί να διαβάζουν μόνο παραμύθια με ανθρωπόμορφα ζώα. Τι πιο συναρπαστικό από την φανταστική ποικιλομορφία της φύσης, μέσα στην οποία συναντάμε τόσες ομοιότητες;
Χρωστάμε στα παιδιά μας μια ευκαιρία να έχουν μέλλον σε αυτόν τον πλανήτη! Και το ίδιο χρωστάμε και στα μη ανθρώπινα μωρά.
Έτσι γεννήθηκε η ανάγκη μου να βρω ένα βιβλίο για τον γιο μου, που να του δείχνει πραγματικά ζώα, πραγματικές πληροφορίες για αυτά και πόσο μοιάζουμε σε διάφορα θέματα. Δεν έβρισκα κάτι όπως το θέλω στην ελληνική αγορά κι αποφάσισα να δημιουργήσω εγώ ένα βιβλίο, με πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει μέσα από το διάβασμά μου και προσεκτικά επιλεγμένες φωτογραφίες να τις συνοδεύουν. Έτσι γεννήθηκε το «όπως εγώ!»
Αφιέρωσα πολύ χρόνο και μεράκι κι αρχικά σκόπευα απλώς να τυπώσω ένα αντίτυπο, σαν φωτογραφικό άλμπουμ, για τον μικρό μου αναγνώστη. Κάτι όμως μέσα μου έλεγε ότι πρέπει να φτάσει πιο μακριά. Έτσι, κάπως διστακτικά αλλά και με ελπίδα το έστειλα στις εκδόσεις Κίτρινο Πατίνι. Η Λιάνα και ο Μάνος το αγκάλιασαν με ενθουσιασμό και πρότειναν να προσθέσουμε και τις σχετικές δραστηριότητες που σκόπευα να κάνω με τον γιο μου, ακολουθώντας την μοντεσσοριανή παιδαγωγική. Από εκείνη τη στιγμή με μεγάλη συγκίνηση περίμενα να πιάσω το πρώτο αντίτυπο στα χέρια μου. Ελπίζω να το χαρούν πολλά παιδάκια μαζί με το δικό μου και να βάλει ένα λιθαράκι για την αλλαγή που έρχεται!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κρινιώ Παππά ασκεί την αφηγηματική ψυχοθεραπεία με ενήλικες και παιδιά σε ατομικές ή ομαδικές συνεδρίες.
Έχει παρελθόν στον χώρο της μεταναστευτικής πολιτικής και της ανθρωπιστικής εργασίας. Πλέον, συνεργάζεται και με το κέντρο maia mou, όπου συντονίζει ομάδες γονέων και διοργανώνει σεμινάρια πάνω σε μια σειρά θεμάτων. Ζει στην Αθήνα με τον σύντροφό της, δυο γάτες κι ένα ανθρώπινο μωρό.
