Ζούμε σε εποχές που δυστυχώς τα εγκλήματα απέναντι σε όλα τα έμβια όντα δεν έχουν προηγούμενο. Ενώ οι συνθήκες πανδημίας δυσκολεύουν τις ζωές δίποδων και τετράποδων των οποίων η ζωή είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τις επιλογές των ανθρωπίνων ζώων.
Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός – Ζωοθεραπεύτρια, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Εξίσου σοκάρει όμως η αδιαφορία με την οποία συχνά αντιμετωπίζει μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού όλη αυτή την αθλιότητα. Οι συνθήκες δε κάτω από τις οποίες ζούνε πολλά κατοικίδια ζώα σήμερα θέτουν σε αμφισβήτηση συχνά ακόμη και τον όρο «κηδεμονία».
Η σημερινή ελληνική οικογένεια έχει εντάξει στην καθημερινότητά της και ένα κατοικίδιο ζώο. Λίγο η αποξένωση, λίγο η «μόδα», λίγο η φιλοζωική ενημέρωση, έχουν οδηγήσει σε πολλές υιοθεσίες και «αγορές» ζώων δυστυχώς πολύ συχνά από παράνομες γέννες καθώς ο Έλληνας συχνά θέλει να αποκτήσει έναν καθαρόαιμο σκύλο όσο πιο οικονομικά γίνεται. Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πάρα πολλά κηδεμονευόμενα τα οποία σε πολλές περιπτώσεις ζουν ως αδέσποτα μιας που «βολτάρουν» όλη τη μέρα ελεύθερα και ζευγαρώνουν, ενώ άλλα ζουν χειρότερα από τα ακηδεμόνευτα πλάσματα, καθώς δεν γνωρίζουμε αλήθεια πόσα από αυτά βασανίζονται, όταν κλείνουν οι πόρτες και τα παντζούρια του σπιτιού τους. Γνωρίζουμε άραγε πόσοι είναι οι «κηδεμόνες» σκύλων που ασκούν βία, ενώ ισχυρίζονται ότι τους εκπαιδεύουν με αγάπη; Καθώς οι νόμοι απαγορεύουν τη χρήση πνιχτών και ηλεκτρικών κολάρων, τα οποία και αναγνωρίζουν ως μέσα βίας, αλλά επιτρέπουν την πώλησή τους. Ενώ με μια απλή κτηνιατρική βεβαίωση ότι ο πνίχτης δεν προκάλεσε πόνο στο ζώο, πολύ εύκολα γλιτώνεις την όποια δικαστική διαμάχη. Οι βίαιοι εκπαιδευτές που τα συστήνουν ανεπιφύλακτα ως εκπαιδευτικά μέσα πληθαίνουν επικίνδυνα και ξεφυτρώνουν από παντού. Πληρώνονται από απάνθρωπους «κηδεμόνες» που συναινούν σε ένα έγκλημα ενάντια στο ζώο τους που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους.
Και αν υπολογίσεις σε αυτούς και εκείνους που εκπαιδεύουν και με «λιχουδιά» και με «πνίχτη» είναι πράγματι πάρα πολλοί όλοι εκείνοι που έχουν μείνει ακόμη σε πρακτικές «δείξε ποιος είναι το αφεντικό στον σκύλο σου» «εσύ είσαι ο κυρίαρχος της αγέλης». Γνωρίζουμε άραγε πόσοι πληρώνουν «εκπαιδευτές» για να εκπαιδεύσουν ζώα- συναγερμούς για τις αυλές πραγματικά επικίνδυνα για την ίδια την οικογένεια, για τα ζώα που θα συναντήσουν στον δρόμο τους ή για τους ανθρώπους που πρόκειται να έρθουν σε επαφή; Γνωρίζουμε άραγε πως οι περισσότεροι σκύλοι που έχουν δαγκώσει έχουν περάσει από εκπαίδευση βίας;
Όταν φέρνεις έναν σκύλο στο σπίτι η μία και πιθανότερη προοπτική είναι να φάει τα παπούτσια σου ή τον καναπέ, να ξεσηκώσει όλη τη γειτονιά από τα ουρλιαχτά του που θα προκληθούν από το στρες αποχωρισμού, να φάει από τα σκουπίδια σου ή να σου διαλύσει όλο το σπίτι, αφού πρώτα κατουρήσει παντού! Γιατί άλλωστε να φερθεί διαφορετικά; Ειδικά αν είναι ενήλικος σκύλος και έχει ζήσει στον δρόμο ή σε ένα κλουβί φυλακισμένος, γιατί να πρέπει να γνωρίζει το πώς θα συμπεριφερθεί μέσα σε ένα σπίτι; Γιατί να κατανοεί τη γλώσσα μας, όταν εμείς δεν του την έχουμε μάθει; Ξέρετε αλήθεια πόσοι σκύλοι κηδεμονευόμενοι έχουν εγκαταλειφθεί ή ευθανατωθεί, γιατί γέρασαν και δεν μπορούσε ο «κηδεμόνας» τους να τους φροντίσει;
Πόσοι κηδεμονευόμενοι σκύλοι πέθαναν και πετάχτηκαν σε κάδους σκουπιδιών ως τον «τελευταίο τόπο κατοικίας» τους; Πόσοι σκύλοι ή γάτες πετάχτηκαν πάνω σε έναν οικογενειακό καβγά από το μπαλκόνι; Ξέρετε αλήθεια πόσοι σκύλοι έχουν κακοποιηθεί ή ακόμη και βιαστεί σε ένα σπίτι όπου υπάρχει βία; Και ξέρετε αλήθεια πόσοι σκύλοι, γάτες, κουνέλια, ινδικά χοιρίδια έχουν μπει στο αυτοκίνητο για την τελευταία τους βόλτα; Που εγκαταλείφθηκαν σε βουνά και ερημιές για να μη βρουν τον δρόμο να γυρίσουν ποτέ πίσω; Γνωρίζετε πόσοι σκύλοι δεσποζόμενοι ζουν αποστεωμένοι και αφυδατωμένοι και ζουν πάνω στις ακαθαρσίες τους σε ταράτσες και μπαλκόνια; Πόσοι κηδεμονευόμενοι σκύλοι και γάτες βρίσκονται σε χέρια συλλεκτών ζώων που επιμένουν πως χαρίζουν στα ζώα τους ευζωία; Αλλά και πόσα κηδεμονευόμενα ζώα δεν έχουν δεχτεί ποτέ στη ζωή τους ιατρική περίθαλψη και σιτίζονται καθημερινά από τα αποφάγια του μεσημεριανού οικογενειακού γεύματος;
Ξέρετε αλήθεια πόσοι «άνθρωποι» κυκλοφορούν ανάμεσά μας που με την πρώτη ευκαιρία θα διαπράξουν κάποιο έγκλημα ενάντια σε ένα ζώο; Ξέρετε πόσοι θα αλυσοδέσουν τους σκύλους τους στην αυλή τους παρέχοντάς τους μονάχα τροφή και νερό; Πόσοι θα τους κλειδώσουν στην αυλή ή μέσα στο σπίτι δίχως φαγητό και νερό και θα μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα;
Πόσοι κηδεμόνες σκύλων και γάτων θα πεθάνουν και οι συγγενείς τους την ίδια μέρα θα πετάξουν τα ζώα στον δρόμο; Πόσοι γείτονες υπάρχουν που ακούνε ουρλιαχτά από ξυλοδαρμούς ή βιασμούς σκύλων από τους «κηδεμόνες» τους, σιωπούν, λένε πως είναι απλά ένα ζώο και αλλάζουν πλευρό. Και όταν μαθαίνουν πως βιάστηκε ή δολοφονήθηκε το παιδί της ίδιας οικογένειας τότε εξαγριώνονται και θέλουν να αυτοδικήσουν.
Ξέρετε πόσα κηδεμονευόμενα ζώα ζουν εγκαταλειμμένα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι; Που ζουν με «κηδεμόνες» που δεν γυρίζουν καν να τα κοιτάξουν πνιγμένοι από την καθημερινότητά τους και τα προβλήματά τους;
Ξέρετε πόσοι κυνηγοί πετούν τους σκύλους τους όταν εκείνοι «χαλάσουν»; Όλα αυτά δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα.
Από την άλλη πολλοί «φιλόζωοι» που θεωρούν πως τα γνωρίζουν όλα, βρίζουν και καταριούνται, κρίνουν τους άλλους από το πόσα ζώα έχει σώσει ο καθένας τους και μισούν όποιο είδος δεν είναι τετράποδο.
Αλλά και «φιλόζωοι» που είναι ενάντια στη στείρωση, καθώς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να επεμβαίνουμε στη φύση και ζευγαρώνουν τα ζώα τους μέσα στα σπίτια τους, πουλώντας τα μετά μισοτιμής ως ζώα που πλησιάζουν πολύ σε «καθαρόαιμα». «Φιλόζωοι» που σκοτώνονται μεταξύ τους για να υιοθετήσουν οποιοδήποτε καθαρόαιμο «βγαίνει» προς υιοθεσία, αγνοώντας οποιοδήποτε άλλο πλάσμα έχει ανάγκη από ένα σπίτι έστω και για λίγες μέρες φιλοξενίας επί πληρωμή.
«Φιλόζωοι» που ουρλιάζουν για την ευζωία των σκύλων και των γάτων και την ίδια στιγμή ταΐζουν τα ψάρια στο ενυδρείο τους ή αλλάζουν το νερό από την μπανιέρα που έχουν στο καναρίνι τους ή στον παπαγάλο τους στο κλουβί. Ή βγαίνουν selfie με φυλακισμένα ζώα σε ζωολογικούς κήπους.
Κάθε μέρα εξαθλιώνονται από την πείνα και τις ασθένειες κηδεμονευόμενα ζώα, γιατί είχαν την ατυχία να αγαπήσουν τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελαν ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό. Τι ζήτησαν… Και την ίδια στιγμή αντικρίζεις άστεγους να ζουν στον δρόμο και μέσα στα αυτοκίνητά τους και να μην τρώνε οι ίδιοι για να ταΐσουν τα ζώα τους. Που έμειναν χωρίς δουλειά, χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό και νερό, μα δεν τα παράτησαν! Παρέμειναν οικογένεια ακόμη και στα πολύ δύσκολα.
Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να βάλει ένα κατοικίδιο στη ζωή του. Όταν όμως αποφασίσει να προβεί σε μια τόσο σημαντική πράξη αγάπης, οφείλει να σταθεί αντάξιος της, χαρίζοντας στο κατοικίδιό του τη ζωή που του αξίζει. Τα ζώα θα παραμένουν πάντα η ανώτερη μορφή πάνω στον πλανήτη. Που ξέρουν να αγαπούν άδολα και παντοτινά και ξέρουν να συγχωρούν, όπως ποτέ εμείς οι άνθρωποι δεν θα μάθουμε. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό περιμένουν στο σημείο εκεί που τα παράτησαν εκείνον που τα άφησε! Σκεφτείτε μόνο με πόση αγάπη και χαρά μας υποδέχονται κάθε φορά που μπαίνουμε σπίτι μιας που όλοι μας οφείλουμε να κατανοήσουμε πως για το κατοικίδιό μας εμείς είμαστε όλος ο κόσμος του.
Στη ζωή άλλοτε γίνεσαι η λύση σε ένα πρόβλημα και άλλοτε παραμένεις το πρόβλημα. Άλλοτε επιμένεις να παραπονιέσαι πως τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο και άλλοτε γίνεσαι ο ίδιος η αλλαγή και περήφανα κοιτάς κάθε μέρα πως είναι να μεγαλώνει κάποιος, γιατί εσύ του χάρισες πίσω τη ζωή του. Αυτές οι τόσο αθώες τετράποδες ψυχές που θα αγκαλιάσουμε για να τους χαρίσουμε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που βάναυσα συχνά θέλησαν να τελειώσουν άλλοι, θα τους κρατάμε το χέρι για εκείνο το υπαρκτό «για πάντα» των ζώων και θα είμαστε εκείνοι που θα σταθούμε δίπλα τους δυνατοί και βράχοι ακλόνητοι ασφάλειας και σιγουριάς, όταν έρθει αυτή η δύσκολη για όλους του αποχωρισμού ώρα. Για να μη φοβούνται, όταν περνούν στο Φως. Αυτό σημαίνει ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ και τίποτα άλλο.
