Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι τις λέξεις, αφού πρώτα τις νιώσεις, που θα τα μεταφέρουν. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού η εκπαιδευτικός, συγγραφέας και θεατρική παραγωγός Φιλιώ Λαζανά και ο ηθοποιός Αντώνης Αντωνίου γνωστοί για τη μεγάλη αγάπη τους στα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με τα αγαπημένα τους κατοικίδια!
«Σκυλο…σκέψεις!»
Κάποτε, και για πολλά, πάαααρα πολλά χρόνια, όταν τύχαινε να διασταυρωθώ με σκύλο, έκανα μια αντανακλαστική κίνηση: μάζευα τα χέρια μου ή, αν ήταν χειμώνας, τα έκρυβα στα μανίκια του μπουφάν μου! Φοβόμουν μήπως ο σκύλος περνώντας από δίπλα μου, μου τα άρπαζε κι έτσι προσπαθούσα (υπερβλακωδώς!) να προστατευτώ!
Βέβαια, αν ο σκύλος μπορούσε να μιλήσει θα μου έλεγε «χαλάρωσε, μαντάμ, δεν θα σε φάω! Τη βόλτα μου κάμω, όπως όλοι!»
Αλλά τότε δεν το καταλάβαινα! Μόνο φοβόμουν!
Μέχρι που μια μέρα (μη ρωτήσετε τι είχα φάει, τι καιρό είχε ή την ποζισιόν των άστρων) ένιωσα την ανάγκη να ανοίξω το σπίτι μου σε ένα σκύλο!
Όντας πλέον παντρεμένη με παιδί, υποχρεώσεις και δουλειές με φούντες, συμφωνήσαμε με το έτερον ήμισυ να αναζητήσουμε κάποιον ειδικό να μας πει τι ακριβώς συνεπάγεται το να έχεις σκύλο, αφού η μέχρι τότε εμπειρία μας περιοριζόταν στα λούτρινα παιχνίδια της κόρης μας.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο, η τύχη μας χαμογέλασε φαρδιά-πλατιά, αφού βρήκαμε την κυρία Εριέττα Καραμπέτσου, εκπληκτική εκπαιδεύτρια και σπάνιο άνθρωπο! Σήμερα, όλοι στην οικογένεια, συμφωνούμε απόλυτα σε ένα πράγμα: η απόφαση να εκπαιδευτούμε μαζί με τη Τζεμ, το τετράποδο παιδί μας, ήταν η καλύτερη κίνηση που κάναμε!
Συμβιώνοντας πλέον κοντά τέσσερα χρόνια με έναν σκύλο-θησαυρό, θα ήθελα να μοιραστώ τρεις σκέψεις με όσους αντέξατε να με διαβάσετε μέχρι εδώ!
Ο τρόπος που συνυπάρχουμε και αλληλοεπιδρούμε όχι μόνο με τους συνανθρώπους μας, αλλά και με κάθε μορφή ζωής είναι δείκτης μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Πρώτον, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μοιράζεσαι το σπίτι σου με ένα (ή και περισσότερα) ζώo. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μεγαλώνουν τα παιδιά σου με ζώα. Προσωπικά, νιώθω ότι σπατάλησα 40 χρόνια από τη ζωή μου που δεν είχα ένα ζώο συνοδοιπόρο. Γι’ αυτό τώρα τρέχω να συμπληρώσω το κενό αυτής της ανιδιοτελούς αγάπης με κάθε τρόπο (στη γειτονιά είμαι πλέον γνωστή και ως «θεία με τις λιχουδιές»)!
Δεύτερον, με απασχολεί το εξής ερώτημα: τι είναι αυτό που ωθεί τους κηδεμόνες – κυρίως όσους δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία συμβίωσης με σκύλο, όπως εγώ – στο να παρατήσουν το ζώο, ενώ άλλοι δένονται μαζί του παντοτινά;
Ούτε σοφή είμαι, ούτε παντογνώστρια, οπότε θα απαντήσω στο παραπάνω μόνο βάσει της δικής μου μικρής εμπειρίας. Η εγκατάλειψη οφείλεται κυρίως στην άγνοια των κηδεμόνων. Ακούω ανθρώπους που έχουν απαυδήσει, επειδή ο σκύλος λερώνει μέσα, δεν σταματά να κλαίει ή να γαβγίζει όταν φεύγουν, κάνει καταστροφές. Τι κι αν το «μαλώνουν», το τετράποδο δεν δείχνει να καταλαβαίνει!
Προφανώς δεν καταλαβαίνει, γιατί εμείς του τα εξηγούμε ανθρώπινα, όμως ο σκύλος δεν είναι άνθρωπος! Αυτό σημαίνει ότι έχει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας, στον οποίο καταλληλότερος να μας μυήσει είναι ένας επαγγελματίας θετικός εκπαιδευτής. Σκέφτομαι πόσα σκυλάκια θα γλύτωναν την εγκατάλειψη αν οι κηδεμόνες τους είχαν επενδύσει, οικονομικά και ψυχικά, σε έναν εκπαιδευτή, αντί σε ένα σούπερ-ντούπερ κρεβάτι-σάουνα-υδρομασάζ για τον σκύλο τους!
Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον παππού μου να με συμβουλεύει να αποκτήσω όσο πιο πολλές γνώσεις μπορώ, «γιατί κάθε γνώση που αποκτώ, θα είναι σα να προσθέτω ένα χρυσό βραχιόλι στο χέρι», έλεγε. Με αυτήν την έννοια, ακόμη και οι έμπειροι κηδεμόνες μπορούν να μάθουν ενδιαφέροντα και χρήσιμα πράγματα από τον εκπαιδευτή.
Η τρίτη σκέψη μου έχει να κάνει με τα παιδιά και τα ζώα. Στις βόλτες με τη Τζεμ, διαπιστώνω ότι τα παιδιά αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους κι ας βλέπουν ακριβώς την ίδια καλόψυχη σκυλίτσα. Κάποια θα τη χαϊδέψουν, άλλα θα σκαρφαλώσουν στον γονιό τους για να προστατευτούν από το 10κιλο θηρίο (όπως φοβόμουν μέχρι πρότινος κι εγώ!), κάποιοι θα μας κοιτάξουν με μισό μάτι. Επειδή, όσο κι αν ακούγεται κλισέ, τα παιδιά είναι το μέλλον και ο καθρέφτης μας, θεωρώ ότι η φιλοζωία, δηλαδή ο σεβασμός και η αγάπη στα ζώα, ο τρόπος που τους φερόμαστε και τα προσεγγίζουμε, τα πράγματα που επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να τους κάνουμε, θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία. Ο τρόπος που συνυπάρχουμε και αλληλοεπιδρούμε όχι μόνο με τους συνανθρώπους μας, αλλά και με κάθε μορφή ζωής είναι δείκτης μιας πολιτισμένης κοινωνίας.
Με έναυσμα τις παραπάνω σκέψεις και μεγάλη τρυφερότητα προς τα ζώα, έγραψα το νέο μου παιδικό βιβλίο «Ένα αγόρι που το έλεγαν…» με θέμα τη φιλοζωία, το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο τον προσεχή Μάρτη, σε εικονογράφηση Ρένιας Μεταλληνού.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Φιλιώ Λαζανά είναι εκπαιδευτικός, θεατρική παραγωγός και συγγραφέας. Τα παιδικά βιβλία της έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, ενώ το 2015 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο συγγραφής για το παραμύθι «Το Γκαζάκι και οι 12 γυαλιστεροί βόλοι» στο διαγωνισμό που διοργάνωσε το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου της Τεχνόπολης στο πλαίσιο της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων.
