Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Συγγραφέας και Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Όσα λόγια και να γράψει κανείς για να περιγράψει τη ζωή του Μάριου- Ιβάν Παπούλια, τα ταλέντα του και τον πολυθεματικό χαρακτήρα του πραγματικά δεν αρκούν! Αφήνοντάς τον να συστηθεί θα πει πως: « Ο Μάριος- Ιβάν Παπούλιας γεννήθηκε τον Γενάρη του 1981 στην Αθήνα και από τότε εκτίει την ποινή του ακόμα στην κακοσούλουπη, όπως την αποκαλεί (αλλά όμορφη σε γωνιές) πρωτεύουσα, επιβιώνοντας από διαδοχικά θαύματα σε έναν σκληρό κόσμο δηλωμένος ως ρομαντικός. Φίλος των ζώων και προστάτης των αδυνάτων ως άλλος Ρομπέν των Εξαρχείων χρησιμοποιεί το τόξο του πάνω στις χορδές του βιολιού κάνοντας έτσι την αγάπη του μέσο μεταφοράς συναισθημάτων στους ανθρώπους αλλά και παράλληλα μέσο μεταφοράς τραπεζογραμματίων στη ΔΕΗ και λοιπούς λογαριασμούς που μας έχουν πιει το αίμα. Ευχή του η διαρκής επαγρύπνηση των απανταχού ρομαντικών»!
Ακούγοντας κανείς τους ήχους από το βιολί του και τη μαγική φωνή του ταξιδεύει σε κόσμους που πολύ θα ήθελε συνεχώς να ζει ξεχνώντας τη δύσκολη συχνά καθημερινότητα. Συναντώντας τον, ανυπομονεί να ακούσει τις αληθινές φιλοζωικές ιστορίες που έχει να αφηγηθεί ακόμη και από όταν ήταν τριών ετών και ξεκίνησε η σχέση του με τα ζώα! Σήμερα, ανάμεσα στα ατελείωτα μουσικά του ταξίδια, ζει στην Αθήνα παρέα με έναν σκύλο και μια γάτα που διέσωσε από τον δρόμο, αναμενόμενο για τις αντιλήψεις του και τη φιλοζωική πλευρά της ζωής του, δίνοντάς τους την τύχη και τη χαρά να αρχίσουν ξανά τη ζωή τους!
Μάριος-Ιβάν Παπούλιας:
Ο φιλόζωος μουσικός Ρομπέν των Εξαρχείων!
… Κάπου στο Πολύγωνο, στην Αθήνα του 1984, εκεί σε ένα υπερυψωμένο χωμάτινο όγκο, ανάμεσα στις νεόδμητες οικοδομές, που ξέφυγε-για λίγο- απ’ τις μπουλντόζες της “ανάπτυξης” μια γάτα ήρθε να γεννήσει τα μικρά της. Ζούσαν εκεί κανά δυο μήνες και λίγο η δικιά τους-λίγο η δική μου-η μάνα τα μεγάλωνε, ώσπου ένα θαρραλέο γατσούνι πλησίασε το μπαλκόνι μας που συνόρευε με το κτήμα και το τεντωμένο χέρι της μάνας μου το έφερε σταθερά προς το μέρος μας. Σχεδόν… θυμάμαι τη στιγμή της “σύλληψης”. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τους τετράποδους φίλους μου και τα επόμενα δεκαεννιά κοντά είκοσι χρόνια η γάτα μας -η Ειρήνη-ήταν η Μασκώτ της ζωής μας. Πολλά γατιά γέννησε η Ειρήνη στη μακρά ζωή της και όλα με δίδαξαν ανιδιοτέλεια και αγάπη άνευ όρων.
Μαζί με το γατοστάσιο, που είχαμε φτιάξει στη μονοκατοικία των Αμπελοκήπων που από το 1993 ζούσαμε πια, συντροφιά αποκτήσαμε και τη Ρούσσα, το σκυλί που σημάδεψε τη ζωή μου με την ευγνωμοσύνη της. Ήρθε ένα απόγευμα του Νοέμβρη του 2002 στο γείσο της εισόδου του σπιτιού μας χτυπημένη σοβαρά από αμάξι. Και έζησε μαζί μου άλλα δεκαπέντε χρόνια ευτυχισμένης ζωής. Η συνεννόηση και η συνεργασία που είχαμε ταξιδεύοντας όλη την Ελλάδα, αφού η εργασία μου είχε-και έχει- πολλά ταξίδια, ήταν λυτρωτική. Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Γαϊδουρονήσι και από τη Λευκάδα ως τη Σάμο η Ρούσσα μου, το κόκκινο αλεπουδάκι μου, έγινε φίλη με όλους τους ανθρώπους..
Έγινε φίλη με ανθρώπους που -κάποιοι- τόσο λίγο χρόνο αφήνουν στον εαυτό τους μέσα στην καταιγίδα της πραγματικότητας να σπείρουν λίγη ομορφιά και αφήνουν την πραγματική ζωή να γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια τους… επιτυχημένοι!
Πραγματική ζωή είναι να μοιράζεσαι και να προσφέρεις. Να χτίζεις το οικοδόμημα της ευτυχίας σου και παράλληλα να βοηθάς και τον διπλανό σου στο χτίσιμο. Να μην γκρεμίζεις τίποτα. Μόνο να δημιουργείς. Είσαι τυχερός που έχεις αυτή τη δυνατότητα να κάνεις μακροπρόθεσμα σχέδια και να χτίζεις το μέλλον. Είναι αυτό που σε διαχωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο του ζωικού βασιλείου. Η φαντασία σου.
Μαζέψτε ένα αδέσποτο, επισκεφθείτε ένα καταφύγιο. Δώστε αγάπη. Θα την πάρετε πίσω… Διασταυρωμένο!
Έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε συνδεδεμένοι με τη φύση, τους συνανθρώπους μας και τα ζώα μια πραγματική ζωή και εμείς την ξοδεύουμε σαν έναν αγώνα δρόμου κατάκοποι. Ενώ είμαστε γεννημένοι ήδη νικητές να πρέπει να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον… Και ο χρόνος περνάει… κι έφτασα 41 κι ακόμα δεν “κατάφερα” να αποβάλλω την ευαισθησία μου.
Και πάντα έχω στο αμάξι τροφές και νερά για κάποιο αδέσποτο που θα βρεθεί μπροστά μου… και δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είναι λίγα… και όταν το κάνω σκέφτομαι τον Charlie Chaplin που είπε ότι -“Όποιος ταΐζει ένα πεινασμένο ζώο, ταΐζει την ίδια του την ψυχή!”
Έτσι ξεκίνησε και η ιστορία με τη Μόϊκα. Ένα Jack Russell-κοκώνι που κυκλοφορούσε παρατημένο σε ένα χωριό της Μονεμβασιάς τον Αύγουστο του 2020 που απλά φεύγοντας από τις διακοπές μου, την έβαλα στο αμάξι και την έφερα Αθήνα. Ο γιατρός είπε… «προσδόκιμο ζωής έναν μήνα» αν παρέμενε εκεί. Και η ζωή μου πάλι ομόρφυνε… Ζώντας με ζώα από μικρή ηλικία δεν κατάλαβα ποτέ πως μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό και να πάει ανέμελος για διακοπές.
Άραγε ξέρουν πόση ευγνωμοσύνη σου δείχνει ένα σκυλί που το μάζεψες τραυματισμένο και του έδωσες αγάπη; Μήπως αδυνατούν να διδαχτούν από τα πλάσματα του κόσμου που μιλούν διαφορετική γλώσσα από εμάς; Ίσως ναι, αφού δυσκολευόμαστε κάποιες φορές ακόμα και με τους ανθρώπους. Εύχομαι κάποτε να συνδέουμε την προσωπική μας ευτυχία με την ποιότητα ζωής που υπάρχει γενικά στον κόσμο και στα πλάσματα που τον μοιράζονται μαζί μας. Δίποδα ή τετράποδα. Να προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να μετατρέψουμε κάθε κακό σε καλό. Να μην αδιαφορούμε και να μην προσπερνάμε τίποτα. Εμείς είμαστε ο κόσμος. Ακόμα να παραμερίσουμε την ανάγκη μας να κάνουμε προέκταση του εαυτού μας ένα ζώο αγοράζοντας ένα καθαρόαιμο από breed, ενώ τα καταφύγια είναι γεμάτα από ευγνωμοσύνη που περιμένει να αποδοθεί.
Μαζέψτε ένα αδέσποτο, επισκεφθείτε ένα καταφύγιο. Δώστε αγάπη. Θα την πάρετε πίσω…
Διασταυρωμένο!
