Ήταν 4η Απρίλη του 2010, όταν καθιερώθηκε η Παγκόσμια Μέρα Αδέσποτων Ζώων από μια πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίζεται ότι διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες στον πλανήτη μας.
Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας, Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ..
Είναι 4η Απρίλη 2022 σήμερα και αυτή η μέρα παραμένει ως μια μέρα κραυγής όλων εκείνων των τετράποδων αδυνάτων που βιώνουν σε όλο τον κόσμο μια κόλαση, καθώς άλλα ζούνε στους δρόμους λυπημένα και φοβισμένα και άλλα ζουν φυλακισμένα και απελπισμένα σε κλουβιά. Κάποια είναι τυχερά καθώς έχουν τη φροντίδα των υπέροχων αυτών ανθρώπων, των εθελοντών που δεν τα αφήνουν στιγμή αβοήθητα, όχι όμως όλα! Ο μέσος όρος της ζωής ενός αδέσποτου είναι τα 2 χρόνια, ενώ υπάρχουν αναρίθμητα που χάνουν τη ζωή τους ακόμη και μόλις γεννηθούν. Φόλες, ατυχήματα, αφυδάτωση, υποσιτισμός, ασθένειες είναι λίγα από όσα αντιμετωπίζουν και υποφέρουν ασταμάτητα εξαιτίας των καθημερινών επιλογών μας, καθώς η ζωή τους εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από όλους εμάς.
Εκτός από τα αδέσποτα ζώα που γεννήθηκαν στον δρόμο από αδέσποτους γονείς και δεν γνώρισαν ποτέ τι σημαίνει οικογένεια, υπάρχουν και εκείνα που βρέθηκαν στα αζήτητα εντελώς ξαφνικά, γιατί ο άνθρωπός τους αποφάσισε να τα εγκαταλείψει. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν για κανέναν λόγο ποτέ!
Η μέρα αυτή είναι μια ακόμη μέρα κινητοποίησης και αγώνα να μη σταματάμε να γινόμαστε η φωνή τους. Δεν είναι μέρα γιορτής, όταν υπάρχει γύρω μας τόσος βουβός πόνος και τόσες ανισότητες καθώς η φράση «Εδώ παρατάνε στους δρόμους ανθρώπους, τα ζώα θα λυπούνται;» έχει για τα καλά ριζώσει στην ελληνική κοινωνία που δείχνει να επιμένει σε μια έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι στους τετράποδους συμπολίτες της.
Η μέρα αυτή είναι μια ακόμη μέρα κινητοποίησης και αγώνα να μη σταματάμε να γινόμαστε η φωνή τους.
Η 4η Απριλίου είναι εδώ να μας υπενθυμίζει πως στην Ελλάδα όλα τα αδέσποτα πλάσματα υπάρχουν, γιατί πολλοί υιοθετούν ανεύθυνα και έτσι πολύ σύντομα εγκαταλείπουν τα ζώα τους, εκτρέφουν και πωλούν ζώα παράνομα και ασταμάτητα, πληρώνουν εκπαιδευτές να ασκούν βία στους σκύλους τους, τραμπουκίζουν και έχουν φασιστικές συμπεριφορές απέναντι σε όλους εκείνους που είναι η φωνή όλων των αδυνάτων.
Η μέρα αυτή είναι εδώ να μας θυμίζει επίσης πως η φιλοζωία περνά βαθύτατη κρίση καθώς δεν σταματούν οι φιλοζωικοί καβγάδες, τα μίση και οι αντιπάθειες αλλά και οι εριστικές συμπεριφορές ανάμεσα σε φιλόζωους για το ποιος κάνει το μεγαλύτερο έργο. Και μέσα σε όλα αυτά Δήμοι δήμιοι που πραγματικά δεν «δίνουν δεκάρα» για αυτά τα πλάσματα, μα προτιμούν να τα εξαφανίζουν ή να τα φυλακίζουν αναγνωρίζοντάς αυτή τη συμπεριφορά ως «διαχείριση αδέσποτου πληθυσμού» αλλά και δολοφόνοι που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας και φολιάζουν, μαχαιρώνουν, πυροβολούν, βιάζουν, καίνε, σκοτώνουν με τα αυτοκίνητα και κακοποιούν ανελέητα αυτά τα υπέροχα τετράποδα «αλητάκια» που αναζητούν στους δρόμους της χώρας τα αυτονόητα. Φαγητό, νερό μα το κυριότερο, αγάπη! Ό,τι δηλαδή ακριβώς και οι άνθρωποι!
Τα πλάσματα αυτά δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας. Έχουν ανάγκη την αγάπη μας αλλά και το να μπούμε στη θέση τους και να βλέπουμε μέσα από τα μάτια τους που είναι άλλοτε μια διαδικασία γεμάτη πόνο και φόβο και άλλοτε πολύ λυτρωτική. Και είναι αλήθεια τόσο σοκαριστικό να μπεις στη θέση ενός πλάσματος που έχει οικογένεια και ξαφνικά βρίσκεται στον δρόμο χωρίς να ξέρει τι το περιμένει την επόμενη στιγμή που μπορεί να είναι και η τελευταία του.
Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις. Και αυτό ο κόσμος μας χρειάζεται όλους. Αυτή η διαδικασία της αλλαγής είναι εξουθενωτική, χρονοβόρα, πολύ απαιτητική και απαιτεί τη συνεισφορά των πολιτών, της κυβέρνησης, των ΜΜΕ, της παιδείας, της αστυνομίας και της Δημοτικής αρχής.
Όλοι εμείς πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείριση των αδέσποτων ζώων από τον άνθρωπο, όχι γιατί αναγκαζόμαστε από τους νόμους, από τους επαναστάτες ή από τους τρομοκράτες, αλλά γιατί γνωρίζουμε πλέον πως αυτή η στάση μας είναι ηθικά αστήριχτη, άκρως ρατσιστική και φασιστική, απάνθρωπη και αδικαιολόγητη! Όσο πιο πολύ αγωνιζόμαστε συλλογικά, με κατανόηση και πίστη για το όραμά μας, τόσο πιο γρήγορα θα πετύχουμε να δούμε εκείνη τη μέρα όπου όλα τα παρατημένα πλάσματα θα είναι ασφαλή και ευτυχισμένα. Δεν φτάνει να παλεύουμε ο καθένας μόνος του και για τον εαυτό του, αλλάζοντας απλώς τον προσωπικό τρόπο ζωής. Χρειάζεται να κινητοποιήσουμε και τους γύρω μας με όπλα ένα σαφές όραμα, την κατανόηση, τις γνώσεις, τα επιχειρήματα, τη λογική, τη συναισθηματική κινητοποίηση και τις εφικτές λύσεις.
Όταν μας ενώνει η αγάπη για τα ζώα τίποτα δεν είναι ικανό να μας χωρίσει. Πουθενά και ποτέ κανείς μόνος. Η «πεποίθηση» πως όταν πεινούν άνθρωποι, το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια, δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους. Αρκεί η αποδοχή πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν όλα το ίδιο.
Η κάθε μέρα και όχι μόνο αυτή η μέρα. αν θυμόμαστε κάθε φορά τις τελευταίες μόνο κακοποιήσεις παρατημένων ζώων στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποτελεί μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα. Το κακό σήμερα πολλαπλασιάζεται, όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Και σε μια κοινωνία όπου όλα είναι αναλώσιμα και απουσιάζει η ενσυναίσθηση που χτίζει υγιείς και ισορροπημένες κοινωνίες, στο τέλος αναλώσιμο είδος θα γίνουμε και εμείς και ίσως τότε δεν θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας.
Ποιος θα «γαβγίσει» ή θα «νιαουρίσει» άραγε τότε για μας;
Όλοι όσοι δρούμε φιλοζωικά, θα προσδοκούμε πάντα σε μέρες και όχι μονάχα σε μια μέρα μεγάλης χαράς και ουσιαστικής γιορτής, όταν «εκπαιδευτούμε» ως κοινωνία για το ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με όλα τα ζώα. Το να μην καταφέρουμε να τα σώσουμε όλα δεν αποτελεί ταυτόχρονα και την καταδίκη μας, η παραμέλησή μας όμως να μη βοηθήσουμε, ενώ μπορούμε, έστω και ένα αδέσποτο ζώο στη ζωή μας και να γίνουμε για εκείνο όλος ο κόσμος του, αποτελεί σαφέστατα απάνθρωπη συμπεριφορά που σίγουρα δεν έχει καμία αξία.
Όλοι εμείς πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείριση των αδέσποτων ζώων από τον άνθρωπο
