Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός με Εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy), Συγγραφέας & Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι τις λέξεις, αφού πρώτα τις νιώσεις, που θα τα μεταφέρουν. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού δύο σημαντικές και νέες γυναίκες της μουσικής σκηνής, η Πολυξένη Καράκογλου και η Μαντίνεια Βάγγαλη, ερμηνεύτριες και μουσικοί, πολυτάλαντες και γνωστές για τη μεγάλη αγάπη τους στα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με τους πολυαγαπημένους τους σκύλους!
Γράφει η Μαντίνεια Βάγγαλη, Συνθέτης & Στιχουργός, Μουσικός Παραγωγός στην εταιρεία Mandanna Records
Θυμάμαι ένα απόγευμα, που γύρισα εξουθενωμένη από τη δουλειά μου στο σπίτι, το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω στον καναπέ του σαλονιού και να κοιτάζω το ταβάνι του δωματίου παρέα μόνο με τον ήχο της σιωπής. Φυσικά, όμως, μόνο αυτό δεν έκανα.
Με το που άνοιξα με τα κλειδιά μου την πόρτα του σπιτιού μου με περίμενε ακριβώς από πίσω της όρθια στα δύο πόδια, κουνώντας ασταμάτητα την ουρά της και γαβγίζοντας ακατάπαυστα με ένα τεράστιο παράπονο σαν να μου λέει:
«Που ήσουν όλη μέρα;», «Σε περίμενα τόσες ώρες να παίξουμε!» και πολλά άλλα στη δική της γλώσσα!
Ύστερα, με το που έκατσα στον καναπέ επιμένοντας στην πραγματοποίηση του αρχικού μου ονειρικού σχεδίου, μου έφερε το πιο θορυβώδες παιχνίδι της για να αναπληρώσουμε όλον τον χαμένο χρόνο παιχνιδιού.
Αρχικά, προσπάθησα να της εξηγήσω πως είμαι κουρασμένη και πως είχα πολύ δύσκολη μέρα σήμερα και δεν έχω κουράγιο να παίξουμε εκείνη τη στιγμή, αλλά εκείνη, όπως ήταν φυσικό, επέμενε.
Τότε, για πρώτη φορά από τότε που ήταν 40 ημερών και την πήραμε στο σπίτι, της φώναξα δυνατά: «Λίλη σταμάτα! Δε θέλω να παίξω τώρα!». Την έκρηξή μου συνόδευσε και μια ακόμη πιο άσχημη συμπεριφορά• ότι δηλαδή πέταξα με δύναμη στο πάτωμα όλα της τα παιχνίδια και το κρεβατάκι της, που ήταν στην άκρη του καναπέ.
Εκείνη σάστισε λίγο, με κοίταξε με απορία και θλίψη και ύστερα ξάπλωσε κουλουριασμένη στην άκρη του καναπέ όπου ήταν τοποθετημένο το κρεβατάκι της πριν της το πετάξω στο πάτωμα και έκανε δήθεν πως κοιμάται.
Στην αρχή πίστεψα πως επιτέλους κατάφερα να βρω τον τρόπο να ηρεμήσω έστω και 5 λεπτά.
Δεν πέρασαν όμως 2 λεπτά και αμέσως αισθάνθηκα άσχημα και έλεγα στον εαυτό μου: «Γιατί Μάντι; Τι σου φταίει αυτή η γλυκιά ψυχούλα; Φίλη σου είναι, σε νοιάζεται, σε σκέφτεται και σε αγαπάει με το δικό της μοναδικό τρόπο! Κάθε φορά που είσαι άρρωστη ή στενοχωρημένη έρχεται και ξαπλώνει στα πόδια σου μέχρι να συνέλθεις. Κάθε φορά που φεύγεις και την αφήνεις μόνη σε παρακαλεί να μείνεις δίπλα της. Κάθε φορά που επιστρέφεις σε εκείνη νιώθει σα να έχει να σε δει χρόνια και χαίρεται όσο ποτέ κανένας άνθρωπος για σένα. Άνθρωπος; Η Λίλη είναι πιο ανθρώπινη από τον καθένα!»
Κι ύστερα από τη σκέψη αυτή σηκώθηκα, την αγκάλιασα σφιχτά, σήκωσα το κρεβατάκι της από το πάτωμα και της έφερα όλα τα παιχνίδια της να παίξουμε. Παίξαμε αρκετή ώρα και χωρίς να πει ούτε λέξη με έκανε να χαμογελάσω και να ξεχάσω τη χειρότερη μέρα που είχα περάσει ως τότε στη δουλειά μου.
Όταν κουράστηκε πια και ξάπλωσε να κοιμηθεί, έκατσα στην καρέκλα του γραφείου μου, πήρα στα χέρια μου την κιθάρα μου και έγραψα για εκείνη την πιο γλυκιά μουσική. Ύστερα, όταν γύρισε η μητέρα μου στο σπίτι και της έπαιξα τη μουσική που συνέθεσα στο πιάνο ξετρελάθηκε και συμμεριζόμενη την ατέρμονη αγάπη μου για τη Λίλη έγραψε τους πιο γλυκούς στίχους.
Κάπως έτσι οφείλουν να γεννιούνται τα τραγούδια. Είτε αναφέρονται σε παιδιά είτε όχι είναι απαραίτητο να δημιουργούνται με αβίαστα συναισθήματα, αγνά, αθώα και γυμνά από αναστολές και ανασφάλειες. Με αυτόν τον παρονομαστή προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου ως συνθέτης και στιχουργός να γράφω τα δικά μου τραγούδια.
Και πιστέψτε με, τα τελευταία 3 χρόνια έχει συμβάλλει και η Λίλη μου σε αυτό.
Σε ευχαριστώ Λίλη μου!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Μαντίνεια Βάγγαλη γεννήθηκε το 1994 στην Αθήνα. Κατέχει πτυχίο Πιάνου και βασικές γνώσεις Κιθάρας και Φωνητικής, ενώ, παράλληλα, είναι επί πτυχίω φοιτήτρια του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε ηλικία 14 χρονών συνέθεσε την πρώτη της μουσική σύνθεση για να πλαισιώσει μία θεατρική παράσταση, ενώ στα 15 της έγραψε στίχους και συνέθεσε μουσική για το πρώτο της τραγούδι με τίτλο “Μες τα φώτα της πόλης”. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε και εξακολουθεί να συνεργάζεται με αξιόλογους ποιητές-στιχουργούς, συνθέτες, ενορχηστρωτές, ερμηνευτές, μουσικούς και studio μουσικής παραγωγής, με σκοπό τη μουσική παραγωγή των μουσικών της έργων και την κοινοποίησή τους στο κανάλι της στο YouTube. Το ρεπερτόριο της συμπεριλαμβάνει πληθώρα μουσικών ειδών, ενώ η ίδια δηλώνει πως καθένα από τα κομμάτια της είναι αποτέλεσμα μίας εσωτερικής ανάγκης της για έκφραση όλων των συναισθημάτων της με τον πιο δημιουργικό και λυτρωτικό τρόπο. Το 2019 ξεκίνησε να απευθύνεται και σε παιδιά δημιουργώντας στο YouTube το κανάλι της μικρής Αλκμήνης. Μόλις κυκλοφόρησε το πέμπτο παιδικό της τραγούδι με τίτλο “Λίλη” απευθυνόμενη σε παιδιά και μεγάλους που επιθυμούν να διατηρήσουν αναλλοίωτη την παιδικότητά τους στον χρόνο, ενώ, ταυτόχρονα, λατρεύουν και τα ζώα.
