Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός με Εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy), Συγγραφέας & Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις και τις εικόνες θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει να ξέρεις να χειρίζεσαι τις λέξεις, αφού πρώτα τις νιώσεις, που θα τα μεταφέρουν. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού δύο ζωγράφοι, σημαντικές γυναίκες της εικαστικής σκηνής, η Έλενα Καραγιάννη με ένα σπουδαίο έργο στις δομές προσφύγων και η Αφροδίτη Παπαδουλή, πολύ σημαντική ζωγράφος της εποχής μας με πληθώρα έργων αλλά και γνωστές για τη μεγάλη αγάπη τους στα ζώα, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μιλούν για τις σχέσεις ζωής που διατηρούν με τα αγαπημένα τους ζώα!
Γράφει η Ελένη Καραγιάννη, Εικαστικός- Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων δομής Σχιστού.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι και πριν 7-8 χρόνια δεν είχα σκεφτεί ποτέ τη συγκατοίκηση με κάποιο ζώο. Ο απαιτητικός τρόπος ζωής μου, η πολύωρη απουσία από το σπίτι λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων έμοιαζε να το κάνει αδύνατο. Ώσπου ήρθε ο Έλβις, ένας ιχνηλάτης Πόσαβετς- αν και τον υιοθέτησα ως ημίαιμο- που κάποιος βρήκε εγκαταλελειμμένο κάπου στην Εθνική Οδό. Ο Έλβις δεν έκανε για τη δουλειά του σκύλου κυνηγού. Κροτοφοβικός και Αγκαλίτσας, αγαπάει όλον τον κόσμο και όλα τα ζώα.
Ήρθε στη ζωή μου ύστερα από μια συγκατοίκηση. Με τον άνθρωπο εκείνο δεν είμαστε πια μαζί, αλλά ο Έλβις είναι το “παιδί” που έμεινε από μια αποτυχημένη σχέση. Ένα ακόμα μέλος προστέθηκε, όταν ένα ασπρόμαυρος γάτος ο Lucky , αποφάσισε να μας υιοθετήσει και μετά προστέθηκε και ο Πρίου, ένα τραυματισμένο ετοιμοθάνατο τριποδάκι που ο ίδιος ο Έλβις ξετρύπωσε μέσα από έναν θάμνο σε μια βραδινή βόλτα μας. Αυτό ήταν η αρχή και από τότε ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου απασχολείται από τα ζώα, κάποια που φιλοξενώ προσωρινά, κάποια ημιδεσποζόμενα. Από τη στιγμή εκείνη τη “μεταφυσική”, που θα αρχίσεις να “κατανοείς” τη μυστική γλώσσα που επικοινωνούν τα ζώα με τον άνθρωπο, δεν μπορείς να μείνεις μακριά τους. Ο μη λεκτικός τρόπος επικοινωνίας μαζί τους, η εξάσκηση της ενσυναίσθησης και της συμπόνοιας, σου χαρίζει την ικανότητα να κατανοείς ακόμα καλύτερα και τους ανθρώπους. Σε μαθαίνουν να αγαπάς. Για αυτό δεν μπορώ να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν να έχεις αισθανθεί αυτήν την αγάπη από τα ζώα και να μην αγαπάς τους ανθρώπους. Αυτήν την αγάπη που μου έχει διδάξει ο Έλβις προσπαθώ να τη “δείχνω”στους ανθρώπους που υπηρετώ. Ο Έλβις ήταν μαζί μου στη σχολική τάξη, τότε που δίδασκα σε δημοτικά σχολεία το μάθημα των εικαστικών. Με βοηθούσε να ηρεμώ την τάξη, να διδάσκω την ενσυναίσθηση στα παιδιά, τα οποία μεταλλάσσονταν σε προστατευτικούς “ενήλικες”, όταν ο Έλβις ήταν παρών. Μάζευαν τα σκουπίδια από το πάτωμα για να μην λερωθεί ο Έλβις, έκαναν ΑΠΟΛΥΤΗ ησυχία μέσα στην τάξη για να μην αποκτήσει…
“πονοκέφαλο” ο Έλβις και φρόντιζαν τη γωνίτσα του να είναι καθαρή και στολισμένη με λούτρινα που έφερναν από το σπίτι για εκείνον και μόνο.
Τα τελευταία χρόνια αυτήν την ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα την έχω φέρει και μέσα στις προσφυγικές δομές, όπου εργάζομαι πλέον και συγκεκριμένα στο Σχιστό. Ήταν μια πρόκληση να διδάξεις από το μηδέν ανθρώπους που προέρχονται από χώρες όπου είχαν διδαχθεί πως είναι ακάθαρτος, όποιος αγγίξει σκύλο και πως κάποιες φορές μπορεί να κινδύνευε η σωματική ακεραιότητά τους από τους “τιμωρούς” του Θεού, αφού το Ισλάμ θεωρεί κοσμική και δυτική συνήθεια να μοιράζεσαι τον χώρο σου με ζώο. Τον πρώτο καιρό τα μικρά παιδιά “ούρλιαζαν” στη θέα ενός και μόνο σκυλιού, ενώ τώρα, μετά από όλες αυτές τις παρεμβάσεις που κάνουμε οι φιλόζωοι μέσα στις δομές, βλέπεις πως οι άνθρωποι αυτοί πλέον ανταποκρίνονται θετικά στη θεραπευτική αγάπη των ζώων και τα έχουν κάνει ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Γιατί μερικοί ξέρεις…
όταν γνωρίσαμε τα ζώα, αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο τους ανθρώπους.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ελένη Καραγιάννη είναι απόφοιτος της ΑΣΚΤ και έχει ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών /Σπουδές στην Εκπαίδευση/ΕΑΠ .Από τον Οκτώβριο 2016 είναι Συντονίστρια Εκπαίδευσης Προσφύγων στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στο Σχιστό. Είναι ιδρύτρια και Πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών: Δίκτυο Τέχνης και Δράσης (Οι άνθρωποι με τα μπαλόνια). Πρόσφατα εκδόθηκε το πρώτο βιωματικό βιβλίο της με τίτλο: “Το ημερολόγιο μιας δασκάλας-Ιστορίες από το προσφυγικό” από τις εκδόσεις 24Γράμματα”, όπου εκεί καταγράφει ιστορίες όπως τις έζησε μέσα στις προσφυγικές δομές τα τελευταία χρόνια, κ.α.
