Άνθρωποι της Τέχνης & του Πολιτισμού μιλούν για τη σχέση τους με τα ζώα
Επιμέλεια Στήλης: Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός με Εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, Εκπαιδεύτρια σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy), Συγγραφέας & Δημιουργός Ζω.Ε.Σ.
Μόνο ένας άνθρωπος που υπηρετεί χρόνια με ήθος και αγάπη τον Πολιτισμό και την Τέχνη αλλά και αγαπά τόσο πολύ τις λέξεις, τις εικόνες, τη μουσική και τα γράμματα, θα μπορούσε τόσο εύστοχα να αποτυπώσει στο χαρτί το μεγαλείο της ψυχής, αλλά και της αγάπης των ζώων. Δυνατά συναισθήματα που πρέπει πρώτα να τα νιώσεις, για να τα αποτυπώσεις και να τα μεταφέρεις και σε άλλους. Σε αυτό το τεύχος του περιοδικού μας, δύο γυναίκες γνωστές για την αγάπη τους στα ζώα, μια πολύ σημαντική αεικίνητη εκπαιδευτικός και συγγραφέας της εποχής μας, η Εύα Κασιάρου και η πολυτάλαντη, πάντοτε χαμογελαστή με τη μαγευτική φωνή Χαριτίνη Πανοπούλου, ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και μας μιλούν για την καθημερινότητά τους με τους αγαπημένους τους σκύλους!
«Ποιος είναι ο Ράμπο και η Ριρίκα;»
Γράφει η Εύα Κασιάρου, εκπαιδευτικός & συγγραφέας
Ποιος είναι ο Ράμπο; Ποια είναι η Ριρίκα; Ο Ράμπο και η Ριρίκα είναι κάθε αδέσποτο ζώο. Ο Ράμπο είναι ένας σκύλος που κάποιοι ασυνείδητοι άφησαν επάνω σε ένα βουνό. Η Ριρίκα είναι μια αδέσποτη γάτα της πόλης. Τι διαφορά υπάρχει μεταξύ αυτών των δύο; Καμία. Και τα δύο πονούν το ίδιο. Και τα δύο αναζητούν αγάπη και σπίτι. Από παιδί προσπαθούσα να μπω στη θέση των αδέσποτων ζώων. Πώς νιώθουν; Πού βρίσκουν τροφή; Πού πηγαίνουν; Πού κοιμούνται; Τι ζητάνε από εμάς τους ανθρώπους; Αρκεί λίγη τροφή; Και η απάντησή μου ερχόταν αυτόματα. Όχι! Θέλουν κάτι παραπάνω από εμάς. Θέλουν τη ζεστασιά της αγκαλιάς, τη θαλπωρή ενός σπιτιού και το χάδι μας. Προπαντός το χάδι μας! Δεν μπορούν να επιβιώσουν εκεί έξω μέσα στο χάος που επικρατεί. Μεγαλώνοντας πονούσα όλο και περισσότερο για αυτά.
«Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης», αναφέρεται στο Άρθρο 1 της Διεθνούς Διακήρυξης των Δικαιωμάτων των Ζώων, διάβασα και συμφωνούσα. Στην Ελλάδα δυστυχώς εξακολουθούμε να φερόμαστε άσχημα στα ζώα και αυτό το βλέπουμε καθημερινά στα εξαθλιωμένα αδέσποτα που περιφέρονται στις γειτονιές μας. Το καλό όμως είναι πως οι περιπτώσεις κακοποίησης έχουν αρχίσει να καταγγέλλονται, με αποτέλεσμα οι ένοχοι να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη. Πιστεύω ακράδαντα ότι η φιλοζωία δείχνει το επίπεδο και την ποιότητα του πολιτισμού ενός λαού.
Το παραμύθι μου «Όταν ο Ράμπο γνώρισε τη Ριρίκα» αναφέρεται σε δύο διαφορετικά αδέσποτα ζώα, που βρέθηκαν στο ίδιο σπίτι. Η συμβίωσή τους μοιάζει δύσκολη μιας και οι χαρακτήρες τους είναι διαφορετικοί. Όμως σιγά σιγά αναπτύσσεται μια περίεργη σχέση, καθώς «μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε». Η ζήλια και η ανταγωνιστικότητα χτυπάει στην αρχή «κόκκινο».
Όταν όμως ο Ράμπο νιώσει ότι η Ριρίκα κινδυνεύει, τότε αντιλαμβάνεται τα πραγματικά συναισθήματα που τρέφει για αυτήν. Γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τη σώσει. Αυτό δεν κάνουν και τα ζώα στην πραγματική ζωή; Πόσα παραδείγματα έχουμε δει με ζώα που δεν κάνουν διακρίσεις και βοηθούν άλλα σε δύσκολες στιγμές;
Τα ζώα μας δίνουν μαθήματα «ανθρωπιάς» και μπορούν να μας διδάξουν πολλά για τη συμπόνια και το πώς να ξεπεράσουμε τις διαφορές μας. Π.χ Μπορεί να βασανιζόμαστε και να μην αισθανόμαστε ευτυχισμένοι στη συνύπαρξή μας με έναν διαφορετικό από εμάς και αυτό να είναι ψυχοφθόρο και για τους δύο, αλλά μας είναι αδιανόητο ότι δεν θα είμαστε κοντά του. Το ότι είμαστε από διαφορετικούς κόσμους, δεν αποτελεί εμπόδιο για να αποκτήσουμε έντονα συναισθήματα για τον άλλον, να μας γίνει απαραίτητος και να τρομάζουμε στην πιθανότητα του χωρισμού. Εκεί αρχίζουν οι προβληματισμοί μας και αποκτά νόημα η παροιμία: «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε».
Έχω και εγώ ένα σκυλάκι ημίαιμο. Τη Λίζα. Μου έμαθε πολλά. Περισσότερα από αυτά που της έμαθα εγώ. Μου άλλαξε τη ζωή. Κοιμόμαστε μαζί. Και αυτή είναι η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μας!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Εύα Κασιάρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Σπούδασε νηπιαγωγός, για να μη σταματήσει μεγαλώνοντας, το παιχνίδι! Εργάστηκε για χρόνια σε δημόσια νηπιαγωγεία και από το 2002, μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 2012, ήταν αποσπασμένη στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εδώ και αρκετά χρόνια ασχολείται με την παιδική λογοτεχνία γράφοντας παιδικά μυθιστορήματα και παραμύθια, έχοντας κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα έντεκα βιβλία. Παραμύθια της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Σύγχρονο Νηπιαγωγείο» και «Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού». Διηγήματα, θεατρικά έργα και παραμύθια της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Συμμετείχε στη συγγραφική ομάδα των σχεδίων εργασίας του προγράμματος «Εκπαίδευση Παλιννοστούντων και Αλλοδαπών Μαθητών» του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και συνεργάτιδα του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο μαγικός κόσμος του παιδικού βιβλίου»
