Γράφει ο Νίκος Βαζάκας, εκτροφέας και διεθνής Κριτής μορφολογίας
Φωτογραφίες: Σωκράτης Γασπαρινάτος, εκτροφέας Ακίτα
Ιστορία της φυλής
Ο Ακίτα κατάγεται από την πόλη Odate, στην περιφέρεια Ακίτα της νήσου Χονσού. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως σκύλος κυνηγιού (Matagi – inu) μεγάλου θηράματος. Συγχρόνως, ήταν φύλακας του σπιτιού, προστάτης της οικογένειας και πιστός σύντροφος. Θεωρούνταν σύμβολο καλής υγείας και ευημερίας. Αργότερα, γύρω στο 1800, αλλάζοντας οι οικονομικο-κοινωνικές συνθήκες και αφού οι κυνομαχίες έγιναν το πιο αγαπητό δημόσιο θέαμα, οι Ιάπωνες άρχισαν να διασταυρώνουν σκύλους Matagi με Τόσα Ινού και άλλες μολοσσοειδείς φυλές. Αποτέλεσμα αυτών των διασταυρώσεων ήταν σκύλοι μεγαλύτεροι σε μέγεθος και δύναμη, αλλά διαφορετικού τύπου. Πολλοί ήταν εκείνοι οι σκύλοι που είχαν πολλές ρυτίδες, ημιανορθωμένα αυτιά και χαλαρές ουρές. Ο κίνδυνος να χαθούν τα χαρακτηριστικά των ιαπωνικών σκύλων ήταν ορατός. Έτσι, ξεκίνησε μία προσπάθεια για διάσωση και διατήρηση του πρωτόγονου ιαπωνικού σκύλου. Για να συμβάλει στην πραγμάτωση αυτού του σκοπού, η ιαπωνική κυβέρνηση, το 1931, του έδωσε επίσημα το όνομα Ακίτα και το ανακήρυξε «εθνικό θησαυρό».
Η προσπάθεια αναβίωσης της φυλής διακόπηκε με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η φυλή κινδύνευσε με εξαφάνιση, ενώ πολλά ακίτα διασταυρώθηκαν με Γερμανικούς Ποιμενικούς. Έτσι, με το τέλος του πολέμου δημιουργήθηκε μία δύσκολη κατάσταση. Υπήρχαν τρεις τύποι ακίτα:
1. Matagi-Akita,
2. Shin-Akita,
3. Ακίτα με χαρακτηριστικά γερμανικών ποιμενικών.
Τότε ήταν (1945-1955) που πολλά Ακίτα, κυρίως από τη γραμμή Kongo εισήχθησαν στην Αμερική από τους στρατιώτες που επέστρεφαν στην πατρίδα τους. (Το πρώτο Ακίτα έφτασε στην Αμερική με την Έλεν Κέλερ το 1937). Απόγονοι αυτών των σκύλων ζευγάρωναν και ξεκίνησε η εκτροφή των ακίτα στην Αμερική, χωρίς να υπάρχει γνώση, γραπτές αναφορές ή οποιαδήποτε περιγραφή της μορφής του αυθεντικού, πρωτόγονου ακίτα. Αντίθετα, στην Ιαπωνία, συνεχίστηκε η προσπάθεια για να επιστρέψουν στον αυθεντικό τύπο και να εκλείψουν τα μολοσσοειδή χαρακτηριστικά ή τα χαρακτηριστικά του γερμανικού ποιμενικού.
Φτάσαμε, έτσι, να υπάρχουν πολλές και έντονες διαφορές ανάμεσα στο ιαπωνικό και το αμερικάνικο ακίτα. Το 1996 στο Τόκιο, κατά τη διάρκεια του 1ου Παγκόσμιου Συνεδρίου για το ακίτα, αποφασίστηκε να θεωρούνται δύο διαφορετικές φυλές. Το 1998 στη Γερμανία, στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο, το αμερικάνικο ακίτα πήρε το όνομα: «Μεγάλος Ιαπωνικός Σκύλος» και λίγα χρόνια αργότερα «Αμερικάνικο Ακίτα», με το οποίο είναι γνωστό σήμερα.
Εμφάνιση και χαρακτήρας
Η φυσική ομορφιά του Ακίτα, γεμάτη από σφρίγος, ρώμη και η έντονη προσωπικότητα δίνει την αίσθηση μίας σπάνιας μεγαλοπρέπειας και αρχοντιάς που ικανοποιεί την αισθητική. Σε στάση ή σε κίνηση, πάντα διατηρεί μία ευγενική και σοβαρή όψη που συνδυάζει υπέροχα τις αντιθέσεις: καλαισθησία και απλότητα, ηρεμία και ετοιμότητα, αυτοέλεγχο και αυθορμητισμό. Η ισορροπημένη του κατασκευή, οι μυώδεις καλοσχηματισμένες ωμοπλάτες, το βαθύ στήθος του και τα ισχυρά άκρα, φέρνουν στο μυαλό γλυπτό σε μάρμαρο ή ξύλο.
Το πλούσιο βελούδινο και γυαλιστερό εξωτερικό του τρίχωμα, με το μαλακό και πυκνό υπόστρωμα, απαλύνει τις έντονες γραμμές των μυών και οστών, ώστε ποτέ δεν έχεις την αίσθηση της τραχύτητας. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της φυλής επικεντρώνονται στο κεφάλι και την ουρά. Τα τριγωνικού σχήματος, ανασηκωμένα, σκούρα μάτια, βαθιά και μυστηριώδη, και τα μικρά τριγωνικά όρθια αυτιά του, με τη χαρακτηριστική κλίση προς τα εμπρός, δένουν αρμονικά με τη συνολική εικόνα του κεφαλιού του, φαρδύ και τριγωνικό, επίσης. Η δυνατή και φουντωτή ουρά του, που φέρεται περήφανα κουλουριασμένη στην πλάτη, φανερώνει δύναμη και αρμονία συγχρόνως.
Ο χαρακτήρας του είναι έκδηλος μέσα από το άγριο, ερευνητικό και μερικές φορές σκεπτικό του βλέμμα. Δεν είναι πολύ εκδηλωτικός, στην πραγματικότητα με τους ξένους είναι απόμακρος και καχύποπτος, φυλάσσοντας την αγάπη και τη στοργή του για τους ανθρώπους της οικογένειάς του. Για το λόγο αυτό στην Ιαπωνία εκτιμάται ιδιαίτερα ως σκύλος σύντροφος, πιστός και προστατευτικός, πάντα παρών αλλά ποτέ ενοχλητικός και αδιάκριτος.
Ο «Σαμουράι» ξέρει πώς να ελέγχει τη δύναμή του και αν τον επιλέξουμε σαν φύλακα, θα κάνει το καλύτερο για να προστατέψει την ιδιοκτησία και τα μέλη της οικογένειάς του. Το ένστικτο αυτό είναι έμφυτο και δεν θα πρέπει να εκπαιδεύεται σε αυτό και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ενθαρρύνεται στο δάγκωμα. Δεν γαβγίζει συχνά, όταν όμως το κάνει υπάρχει σοβαρός λόγος. Από τη φύση του δεν είναι υπερκινητικός και δε χρειάζεται ιδιαίτερη άσκηση. Του αρέσει να ζει ως μέλος της οικογένειας μέσα στο σπίτι, όπου απολαμβάνει να περνά τις ώρες του ήσυχος. Για να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί του είναι απαραίτητη η κοινωνικοποίησή του από μικρή ηλικία και καλό είναι να εκπαιδεύεται στη βασική υπακοή.
Η εκπαίδευσή του είναι προτιμότερο να γίνεται από τον κηδεμόνα του. Αν αυτό δεν είναι δυνατό, λόγω έλλειψης γνώσεων ή πείρας, να γίνεται από έμπειρο εκπαιδευτή, παρουσία πάντα του κηδεμόνα. Στην εκπαίδευση του Ακίτα η λέξη «κλειδί» είναι σεβασμός. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί βία, στην οποία αντιδρά με σφοδρότητα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι μαθαίνει πολύ γρήγορα και εύκολα, χάνει το ενδιαφέρον του όμως, ακόμη γρηγορότερα. Για την περιποίησή του δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα. Είναι αρκετό ένα τακτικό βούρτσισμα, συχνότερα την περίοδο που μαδάει, ώστε να διατηρείται σε άριστη κατάσταση.
Το μόνο μειονέκτημά του: Είναι πολύ κυριαρχικός απέναντι σε άλλους σκύλους του ίδιου φύλου και γίνεται εξαιρετικά επιθετικός. Ως συνέπεια αυτής της πλευράς του χαρακτήρα του, πρέπει πάντα να βγαίνει βόλτα με λουρί και ποτέ ελεύθερος, εκτός αν είμαστε σίγουροι ότι δεν θα συναντήσει σκύλο του ίδιου φύλου.
Ιδανικός κηδεμόνας
Ο Ακίτα χρειάζεται έναν κηδεμόνα:
• που γνωρίζει και κατανοεί την ψυχολογία του και αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει με έναν σκύλο υψηλής νοημοσύνης, που απαιτεί σεβασμό στην προσωπικότητά του και στην κληρονομιά την οποία φέρει.
• που επιθυμεί να γοητευτεί από το αινιγματικό του βλέμμα και την ανατολίτικη έκφρασή του.
• που δεν ψάχνει για έναν σκύλο-ρομπότ, αφού ο ακίτα έχει τις δικές του απόψεις.
Τέλος, να θυμάστε: Ο Ακίτα δεν είναι σκύλος για τον καθένα και αυτοί που επιλέγουν να ζήσουν μαζί του, σίγουρα είναι άνθρωποι που δεν τους αρέσουν τα συνηθισμένα πράγματα, αλλά προτιμούν κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερο!
