Νταίζη… Όπως φως και αγάπη!

Την πρώτη φορά που την είδα, ήταν ένα μικρό, αδύνατο, τρομαγμένο πλασματάκι, κρυμμένο κάτω από έναν καναπέ. Έβγαινε σιγά σιγά και πολύ διστακτικά, μας μύριζε μα ξανακρυβόταν γρήγορα για ασφάλεια. Πολύ αργότερα ανέβασε τα δύο ποδαράκια της επάνω στα δικά μου και με άφησε να τη χαϊδέψω. Τότε την κοίταξα στα μάτια και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα! Τα μάτια της μίλησαν μέσα μου! Ακόμα πιστεύω πως πρώτα εκείνη μας επέλεξε και μετά εμείς εκείνη. Είδα πως ήθελε τόσο κι εκείνη όσο κι εγώ να είμαστε μαζί.

Τις πρώτες μέρες που ήρθε στο σπίτι μας ήθελε τόσο πολύ να δώσει αγάπη αλλά ήταν τόσο φοβισμένη που δεν άλλαζε θέση ούτε για να φάει. Μας φιλούσε, μας κοιτούσε όλους στα μάτια, αλλά έτρεμε κάθε κίνηση και κάθε ήχο. Δεν ακούσαμε τη φωνή της για 1 μήνα… Αυτή που την πρόσεχε, που της χάριζε ασφάλεια, αυτή που της έμαθε πως δεν έχει πια κανέναν λόγο να φοβάται και τη βοήθησε όσο κανείς να βρει τη δύναμη που κρύβει μέσα της, ήταν η μεγάλη της αδερφή, η Λούση. Στην αγκαλιά της βρήκε τη θαλπωρή και την αγάπη που τη βοήθησαν να ξεδιπλώσει τον δικό της χαρακτήρα και να νιώσει ελεύθερη και σίγουρη για τον εαυτό της. Να μάθει να εμπιστεύεται ξανά. Σήμερα, δυο χρόνια μετά, την κοιτάζω και ακόμα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως είναι το ίδιο μικρό φοβισμένο πλασματάκι που κράτησα στα χέρια μου δυο χρόνια πριν. Η πρώτη καλημέρα που θα ακούσω το πρωί είναι από τη γλυκιά της φωνούλα! Είναι γεμάτη ζωντάνια και αγάπη! Έχει κάνει πολλούς φίλους, πηγαίνει βόλτες στο δάσος που το αγαπάει πολύ, έρχεται παντού μαζί μας χωρίς να φοβάται και όπου κι αν βρεθεί κάνει καινούριους φίλους, σκύλους, γάτες και ανθρώπους!

Η Νταίζη, που παίρνει το όνομά της από τον Ήλιο, όπως και το πανέμορφο λουλούδι Daisy – day’s eye, ήρθε και γέμισε φως και αγάπη τη ζωή μας, όπως ακριβώς λέει και το όνομά της!

Αν δεν έχετε γνωρίσει την αγάπη αυτή, δεν ξέρετε τι χάνετε! Αλλά ποτέ δεν είναι αργά! Υιοθετήστε ένα αδέσποτο!