Πρότυπο Φυλής «ΜΟΛΟΣΣΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ»
Πηγές: Κυνολογικός Όμιλος Ελλάδος – Διασωστικός Όμιλος Μολοσσού της Ηπείρου (Δ.Ο.Μ.Η)
Συντάκτης του προτύπου Στέλιος Μακαρίτης, Διεθνής κριτής & επίτιμος Πρόεδρος του Δ.Ο.Μ.Η
Επιμέλεια Κειμένων: Δρ. Λεωνίδας Μπίλλης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας του Δ.Ο.Μ.Η
Εισαγωγικό Σημείωμα
Το αναγνωρισμένο εκ του πρωτοδικείου ιδρυθέν σωματείο με την επωνυμία Διασωστικός Όμιλος Μολοσσού της Ηπείρου (ΔΟΜΗ) διέπεται από σκοπούς σχετικούς με την διάδοση της οργανωμένης και υπεύθυνης κυνοφιλίας των μολοσσικών σκύλων καθώς και την προάσπιση – βελτίωση των μορφολογικών και λοιπών χαρακτηριστικών τους, σύμφωνα με τα πρότυπα τα αναγνωρισμένα από τον ΚΟΕ. Οι εν λόγω σκοποί επιτυγχάνονται με την διοργάνωση και συμμετοχή των μελλών του ΔΟΜΗ σε σχετικές εκθέσεις, επιμορφωτικά σεμινάρια, αναγνωρίσεις ζώων και λοιπές εκδηλώσεις που τείνουν να γνωστοποιήσουν και να προάγουν την ωφελιμότητα της διάσωσης – διατήρησης των μολοσσικών σκύλων, τόσο σε επίπεδο εργασίας για την παραγωγικότητα των κτηνοτρόφων της ελληνικής υπαίθρου, όσο και σε επίπεδο φύλαξης.
Σύντομη Ιστορική Αναφορά της ύπαρξης των μολοσσών της Ηπείρου
«…Ο μολοσσικός σκύλος Περίτας τον οποίο ο Μέγας Αλέξανδρος είχε αναθρέψει από κουτάβι, έφερε το όνομά του από τον αρχαίο μακεδονικό μήνα Περίτιο (Ιανουάριο) κατά τον οποίο είχε γεννηθεί. Τόσο ο Πλούταρχος (61.3), όσο και ο συγγραφέας και βιογράφος Σωτίων ο Αλεξανδρεύς (2ο αιώνα προ χριστιανικού ημερολογίου), στο ογκώδες σύγγραμμά του με τίτλο Διαδοχάς Φιλοσόφων, αναφέρει ότι όταν λίγο αργότερα από τη μάχη στον ποταμό Υδάσπη ο Περίτας πέθανε, ο Αλέξανδρος έδωσε το όνομά του σε μια νεοϊδρυθείσα πόλη.
Επίσης ο Πύρρος ο βασιλιάς της Ηπείρου, χρησιμοποίησε τους σκύλους αυτούς ως πολεμικούς κύνες κατά την εκστρατεία του εναντίων των Ρωμαίων.
Συγκεκριμένα, εκατοντάδες τέτοια ζώα έσκαβαν στις βάσεις των ρωμαϊκών τειχών ώστε να καθιστούν τα θεμέλια σαθρά και συνεπώς ευάλωτα στις μπόμπες των πολεμικών μηχανών του Πύρρου.
Οι μολοσσικοί σκύλοι περιγράφονται επίσης από τον Ηρόδοτο και τον Αριστοτέλη ως ιδιαίτερα μεγαλόσωμα σκυλιά σε χρωματισμούς κυρίως πύρινου μαύρου.
Ο Αριστοφάνης αναφέρεται σε Μολοσσικούς που χρησιμοποιούνταν για να φυλάσσουν τον χώρο των γυναικών στο σπίτι:
«…καὶ προσέτι Μολοττικοὺς τρέφουσι μορμολυκεῖα τοῖς μοιχοῖς κύνας».
(Θεσμοφοριάζουσες 416).
Ο δε Πλάτωνας αναφέρει ότι ο ηπειρωτικός μολοσσικός σκύλος είναι γνωστός από τα Ομηρικά Έπη. Ο Αιμίλιος Παύλος μετά την κατάληψη της Μακεδονίας και της Ηπείρου στην μάχη της Πύνδας (168 προ χριστιανικού ημερολογίου), γυρίζοντας στην Ρώμη παρέλασε στην «Αιωνία Πόλη» με συνοδεία εκατό τουλάχιστον Μολοσσών.
Για περισσότερα ιστορικά στοιχεία:
Πλούταρχος α) Βίοι παράλληλοι, Πύρρος-Μάριος, τόμος 13ος Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, εκδόσεις Κάκτος 1993 και
β) Αλέξανδρος, επιμέλεια Γεωργιάδης Θ., εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες 2005.
γ) Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης, Οι Σωματοφύλακες Σύμβουλοι του Ηγεμόνα Αλέξανδρου, β`έκδοση Αθήναι 2014.
Πρότυπο φυλής Μολοσσού της Ηπείρου
ΚΑΤΑΓΩΓΗ:
Ελληνική και ειδικότερα η Ήπειρος και οι γύρω ορεινές περιοχές.
ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ:
Φύλαξη και προστασία κοπαδιών από μεγάλα αγρίμια όπως τσακάλι, λύκος και αρκούδα. Έναν ρόλο που τον έχει για χιλιάδες χρόνια.
ΚΑΤΑΤΑΞΗ F.C.I.:
Ομάδα 2: Πίνσερ και Σνάουτσερ – Μολοσσοειδείς Ορεινού Τύπου και Ελβετικοί Ποιμενικοί Βοοειδών
Υποομάδα 2.2. Μολοσσοειδείς Ορεινού Τύπου
Χωρίς εξετάσεις εργασίας
ΓΕΝΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ:
Σκύλος μεγάλου μεγέθους, μέσων αναλογιών, συμπαγής, δυνατός κορμός με δυνατά κόκαλα, με μεγάλο κεφάλι και μέσου μήκους μανδύα. Σταθερού χαρακτήρα αλλά και δυναμικός.
ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ:
Η σχέση μεταξύ μήκους ρύγχους και μήκους κρανίου 4:6.
Εύρος κρανίου ίσο ή μεγαλύτερο από το μήκος του.
Μήκος σώματος μεγαλύτερο του ύψους στα ακρώμια.
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ / ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ:
Έξυπνος, πιστός, αφοσιωμένος και δεμένος με το κοπάδι και τον κύριό του, φιλικός στους ανθρώπους του περιβάλλοντός του και ικανός όταν χρειαστεί να προστατέψει το κοπάδι ή την ιδιοκτησία που φυλάει.
ΚΕΦΑΛΙ:
Μεγάλο, δυνατό, βαθύ, σχήματος παραλληλόγραμμου. Βλέποντάς το από πάνω το κρανίο και το ρύγχος κρατούν το ίδιο εύρος περίπου και σχήμα χωρίς σημαντική μείωση μεταξύ του εύρους βάσης του ρύγχους και του εύρους του κροτάφου. Επιμήκεις άξονες κρανίου – ρύγχους ελαφρώς αποκλίνοντες.
Κατά την κίνηση φέρεται στην ευθεία της γραμμής της ράχης.
Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980 συναντάμε τα τελευταία αρχέγονα δείγματα.
Ζώα ψηλά δυνατά και άφοβα, με βαρύ σκελετό και μεγάλα κεφάλια, χοντρές και κοντές μουσούδες, κατεβασμένα χείλη με μεγάλες τραχηλιές και τρίχωμα από κοντό έως μέσο. Δυστυχώς αυτό το πανέμορφο και περήφανο ζώο, κινδύνεψε να εξαφανιστεί εντελώς λόγω της αστυφιλίας, στην αλλαγή διαχείρισης των κοπαδιών, στην εισαγωγή ξένων φυλών, φόλες καθώς επίσης και σε διάφορες ασθένειες που δεν υπήρχαν στη Ελληνική ύπαιθρο πριν τη δεκαετία του ‘80 κτλ.
Έτσι λοιπόν μια παρέα λίγων φίλων στις αρχές του 1997, βρεθήκαμε κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τα τελευταία δείγματα της φυλής. Το 2006 ιδρύσαμε τον Διασωστικό Όμιλο του Μολοσσού της Ηπείρου (Δ.Ο.Μ.Η.)
Σήμερα ζητάμε φίλους και συνεργάτες όπου θα συμμετάσχουν στο εκτροφικό πρόγραμμα επιλεκτικής αναπαραγωγής του ομίλου με στόχο τη διάσωση, τη διάδοση και τη διεθνή αναγνώριση της φυλής από την FCI (Διεθνής Κυνολογική Ομοσπονδία)
ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΡΑΝΙΟΥ:
Κρανίο: Μεγάλο, δυνατό, φαρδύ, ελαφρώς κυρτό βλέποντάς το από το πλάι. Το εύρος του κρανίου είναι ίσο ή μεγαλύτερο του μήκους του. Τα υπερόφρυα τόξα τονισμένα. Η μέσο-μετωπική αύλακα μετρίως τονισμένη. Η ινιακή προεξοχή τονισμένη.
Ρινομετωπικό κοίλωμα: Μέτρια τονισμένο και εμφανές.
ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣΩΠΟΥ:
Μύτη: Μεγάλη, φαρδιά, μαύρη.
Ρύγχος: Βλέποντάς το από το πλάι η γραμμή του ρύγχους είναι ευθεία. Βλέποντάς το από πάνω έχει σχήμα μέτριου παραλληλόγραμμου, στενεύοντας πολύ ελαφρά σε εύρος προς τη μύτη.
Χείλη: Καλού πάχους. Το πάνω χείλος καλύπτει καλά το κάτω, το οποίο έχει χαλαρές μεμβράνες και δημιουργεί στην σύνδεσή του με το πάνω χαλαρή γωνία χείλους. Το περίγραμμα των χειλιών πρέπει να είναι μαύρο.
Σιαγόνες / Δόντια: Σιαγόνες δυνατές και με εύρος. Ούλα μαύρα. Δάγκωμα ψαλίδι, με δυνατά λευκά δόντια και μεγάλους κυνόδοντες.
Οδοντοστοιχία πλήρης και σωστή.
Μάτια: Σχετικά μικρά, αμυγδαλωτά, σκούρου ή ανοιχτού καστανού χρώματος με μαύρο περίγραμμα βλεφάρων.
Με γλυκιά και έξυπνη έκφραση. Το κάτω βλέφαρο ελαφρά χαλαρό, ειδικότερα όταν ο σκύλος είναι σε ανάπαυση.
Αυτιά: Μεσαίου μεγέθους, τριγωνικά, επίπεδα, φυτρωμένα πάνω από τη γραμμή του ματιού. Σε χαλάρωση πέφτουν κοντά στα μάγουλα, ενώ σε προσοχή απομακρύνονται από αυτά.
Τα αυτιά δεν πρέπει να κόβονται.
Λαιμός: Κωνικού σχήματος, δυνατός, συμπαγής, μυώδης και ευκίνητος. Όχι πολύ μακρύς, με παχύ και χαλαρό δέρμα.
Σχηματίζει διπλό προγούλι.
ΚΟΡΜΟΣ:
Γενική εμφάνιση: Παραλληλόγραμμο, συμπαγές, δυνατό και με εύρος. Μήκος σώματος μεγαλύτερο του ύψους στα ακρώμια.
Άνω γραμμή σώματος: Ίσια και οριζόντια, είτε ο σκύλος στέκεται είτε κινείται.
Ακρώμια: Καλά καθορισμένα.
Ράχη: Ίσια, δυνατή και μυώδης.
Οσφύς: Μέσου μήκους, φαρδιά, μυώδης.
Λεκάνη: Φαρδιά, δυνατή, μυώδης, μετρίου μήκους και μέτριας κλίσης από τους γοφούς προς την βάση της ουράς.
Στήθος: Με εύρος και βάθος, ξεπερνά ελαφρώς το ύψος των αγκώνων, μυώδες και δυνατό. Προ στέρνο τονισμένο.
Τα πλευρά μετρίως στρογγυλά, απλωμένα και με καλές αποστάσεις μεταξύ τους.
Κάτω γραμμή σώματος και κοιλιά: Σχεδόν επίπεδη κάτω γραμμή και ελαφρά ανασυρμένη στην κοιλιά.
Ουρά: Μέτρια τοποθετημένη, χοντρή στη βάση της, φτάνει στο επίπεδο του ταρσού. Το τρίχωμα στο κάτω μέρος της είναι μακρύτερο από ότι στο υπόλοιπο σώμα. Σε ανάπαυση κρατιέται χαμηλά, όταν ο σκύλος κινείται ή είναι σε εγρήγορση φέρεται στο ίδιο επίπεδο με τη γραμμή της ράχης, με καμπύλη στο άκρο της. Η ουρά δεν πρέπει να κόβεται.
